یک رمضان دیگر و یک اعتصاب غذای دیگر در زندان گوانتانامو، جایی که ۱۵۰ مسلمان از بیش از یک دهه پیش زندانی هستند. رمضان سال گذشته بیش از ۱۰۰ نفر از این زندانیان دست به اعتصاب غذا زدند که به ۴۵ نفر ار آن ها به زور غذا خورانده شد.

پس از رمضان، پنتاگون اعلام کرد دیگر هیچ اطلاعاتی در مورد اعتصاب غذای زندانیان گوانتانامو منتشر نخواهد کرد چرا که «انتشار این اطلاعات هیچ توجیه عملیاتی ندارد.»

بر اساس آخرین اطلاعاتی که در مورد اعتصاب غذا در زندان گوانتانامو منتشر شد، در اکتبر سال گذشته ۱۵ نفر از زندانیان دست به اعتصاب غذا زدند که به هر ۱۵ نفر آنها به زور غذا خورانده شد.

این رمضان چه اتفاقی خواهد افتاد؟ زندانیان تا کی باید در این زندان بمانند؟ در مورد سرزنش های بین المللی در قبال اتفاقاتی که در این زندان رخ می دهد و اساسا وجود خود این زندان چطور؟ گوانتانامو از ابتدا با چه هدفی تاسیس شد؟

گفت‌وگوی ما در مورد این سوال ها با جان فیلوسترت، سخنگوی نیروی رزمی مشترک گواننانامو (JTFG)، پیش روی شماست.

الشرق الاوسط: ماموریت کلی نیروی رزمی مشترک گواننانامو (JTFG) چیست؟ غیر از اداره زندان چه مسئولیتی دیگری بر عهده این نیرو است؟

جان فیلوسترت: وظیفه اصلی ما در نیروی رزمی مشترک گواننانامو نگهداری افراد زندانی در شرایطی امن، انسانی، قانونی و مشخص است. ما همچنین در حمایت از جنگ علیه تروریسم اطلاعات لازم را جمع آوری می کنیم. وظیفه پشتیبانی از کمیسیون های نظامی بر عهده ما است. این حمایت شامل بازرسی های دوره ای و انجام امور مربوط به جابجایی زندانیان گوانتانامو است.

در مورد زندانی کردن افراد در گوانتانامو، اساسا این روند چرا و چگونه آغاز شد؟ این اقدامات تا چه حد قانونی است؟ آیا این مجازات ها بدون محاکمه انجام نمی شود؟

نیروی رزمی مشترک گواننانامو به دستور رئیس جمهور و با هدف اجرای عملیات نگهداری امن زندانیان و جمع آوری اطلاعات جهت پشتیبانی از جنگ علیه تروریسم و عملیات آزادی جاودان (Operation Enduring Freedom) تشکیل شد. اولین گروه از نیروهای JTFG در ژانویه ۲۰۰۲ وارد شدند و عملیات نگهداری زندانیان نیز با ورود اولین گروه از آن ها در ۱۱ ژانویه ۲۰۰۲ آغاز شد.

ایالات متحده در حال جنگ با القاعده و نیروهای وابسته به آن است. فعالیت ما در بازداشت نیروهای دشمن، بر اساس مجوز استفاده از نیروی نظامی سال ۲۰۰۱ و قوانین جنگی است.

اینچنین بازداشت هایی از سالها پیش بر اساس حقوق بین الملل به رسمیت شناخته شده و در دادگاه های داخلی آمریکا هم بارها قانونی شمرده شده اند.

با توجه به طبیعت جنگ با تروریسم، ایالات متحده تلاش کرده یک سیاست اصولی برای جابجایی زندانیان به اجرا برساند. ملت آمریکا قصد ندارد هیچی فردی را بیش از آنکه لازم باشد و بیش از مدت زمانی که احساس می شود خطری از سوی فرد ما را تهدید می کند، نگه دارد.

دولت تلاش می کند کار جابجایی زندانیان را پس از اینکه اطمینان امنیتی لازم را بر اساس قوانین مربوطه به دست آورد انجام دهد.

بیشترین تعداد زندانیانی که در گوانتانامو زندانی بوده اند چه تعداد بوده است؟ در حال حاضر چه تعداد زندانی دارید؟ چه تعداد از این زندانی ها برای جابجایی تایید شده اند؟ این ها چرا آزاد نمی شوند؟ چه تعداد از زندانیان شما منتظر دادگاه هستند؟

از ۱۱ ژانویه ۲۰۰۲ تاکنون، ۷۷۹ زندانی در گوانتانامو حضور داشته اند. از ۷۷۹ زندانی در حال حاضر ۱۴۹ نفر باقی مانده اند.

سه نفر از این ۱۴۹ نفر در حال حاضر مشغول گذراندن دوران محکومیت خود بر اساس رای کمیسیون های نظامی پیشین هستند.

در مورد شرایط جابجایی، به وزارت دفاع رجوع کنید، چرا که این سوال ها خارج از حیطه اختیارات من است و در چارچوب سیاست گذاری های وزارت دفاع قرار می گیرد.

اطلاعاتی که از زندانیان به دست می آورید چقدر ارزشمند بوده است؟ اکنون به خاطر به دست آوردن این اطلاعات، امنیت مردم آمریکا چقدر بیشتر شده است؟

ما همچنان در حال جمع آوری اطلاعات از زندانیان هستیم. بیشتر اطلاعاتی که جمع آوری می کنیم مربوط به فعالیت های آن ها درون زندان و با هدف حفظ امنیت زندان بانان است.

همه بازپرسی ها و مصاحبه ها داوطلبانه و همین‌جا در گوانتانامو انجام می شود. اطلاعاتی که جمع آوری می کنیم از اهمیت بالایی برخوردار هستند.

شرایط زندگی در گوانتانامو به چه شکل است؟ چرا زندانیان در کمپ های مختلف زندانی شده اند؟ آیا جدا کردن زندانیان بر اساس میزان همکاری آن ها با بازجویان انجام می شود؟

بیشتر زندانیان در کمپ های ۵ و ۶ نگهداری می شوند که کمپ های جدید و مدرن هستند و برای شرایط آب و هوایی مختلف تجهیز شده اند.

بیش از نیمی از آن ها در شرایط اجتماعی زندگی می کنند و می توانند از سلول هایشان بیرون بیایند و برای غذا خوردن، نماز خواندن و برقراری تعامل و تفریح با دیگر زندانیان به فضای عمومی بروند. باقی زندانیان بر اساس عدم همراهی با قواعد زندان، مثل حمله به زندان بانان یا سرپیچی از دستورات، در سلول های انفرادی نگهداری می شوند. زندانیانی که در سلول های انفرادی کمپ ۵ نگهداری می شوند حتی با زندانیان دیگر امکان تعامل دارند و جدای از دیگران نیستند.

به هر حال، میزان همراهی زندانیان با قانون و مقررات زندان و نه همکاری آن ها در مصاحبه ها، مشخص می کند که باید در کدام کمپ نگهداری شوند. مصاحبه ها داوطلبانه است.

ما کمپ اکو را هم داریم که در نزدیکی کمپ ۵ و ۶ است. این کمپ برای زندانیانی در نظر گرفته شده که نمی توانند جزئی از اجتماع زندانیان اینجا باشند. این ممکن است به دلیل شخصیت ناسازگار آن ها با دیگران باشد که حتی امکان دارد جان آن ها را به خطر بیندازد.

چقدر به حساسیت های دینی و فرهنگی زندانیان توجه می شود؟ رمضان از راه رسیده است، سال گذشته تعداد زیادی اعتصاب غذا داشتیم، آیا امسال هم پیش بینی می کنید چنین اتفاقی بیافتد؟

ما امکانات لازم را برای رمضان و همه مناسبت های اسلامی دیگر فراهم می کنیم. با آغاز رمضان در عربستان سعودی، ما هم آغاز این ماه را به زندانیان اعلام می کنیم. امسال رمضان در ۲۷ ژوئن پس از نماز تراویح آغاز شد. ما به همه زندانیان میان‌وعده شبانه می دهیم و در سحرگاه به آن هایی که روزه می گیرند، غذا می دهیم. به آن هایی هم که روزه نمی گیرند، صبحانه و ناهار داده می شود.

به هر یک از زندانیان گوانتانامو یک قرآن شخصی داده می شود. همچنین برای این که به قرآن بی احترامی نشود، قوانین سختی در حال اجرا است.

نیروهایی که از سوی وزارت دفاع به گوانتانامو فرستاده می شوند، آموزش های فرهنگی لازم را می بینند تا این اطمینان حاصل شود که آیین های اسلامی را درک می کنند. زندان‌بان ها به قرآن دست نمی زنند.

منطق به زور غذا خوراندن به زندانیان چیست؟ قاضی گلدیس کسلر، قاضی دادگاه محلی ایالات متحده، در جایی گفته است به خاطر «سیاست های سخت‌گیرانه» پنتاگون یا عدم همکاری زندانی، «آقای ذیاب ممکن است کمی درد بکشد. . . اما به هر حال دادگاه نمی تواند اجازه دهد آقای ذیاب بمیرد.» نظرتان در این رابطه چیست؟

سیاست وزارت دفاع بر این است که بر اساس قانون و با استفاده از روش های درمانی انسانی و مناسب، از زندگی و سلامت زندانیان مراقبت کند.

پرسنل پزشکی نیروی رزمی گوانتانامو دائما زندانیان را زیر نظر دارند و مراقبت های ویژه پزشکی به آن ها ارائه می کنند. ماموریت اصلی آن ها مراقبت از بهداشت و سلامت زندانیان است. آن ها وظیفه خود در قبال زندانیان را همان قدر جدی می گیرند که در قبال پرسنل.

سیاست ما در درمان زندانیانی که اعتصاب غذا می کنند، مراقبت از سلامتی آن ها است.

دیده بان حقوق بشر در جایی اعلام کرده «با توجه به رویه غیراستاندارد و پیشینه تاریک کمیسیون های نظامی، آرای صادر شده از سوی آن ها نه در داخل نه در میان کشورهای جهان قانونی شمرده نمی شود.» نظرتان در این باره چیست؟

ما اینجا در نیروی رزمی گوانتانامو از طریق تامین نیرو و لجستیک لازم، وظیفه پشتیبانی از کمیسیون ها را بر عهده داریم. در مورد تصمیم گیری و روند جاری در کمیسیون ها شما را به پنتاگون ارجاع می دهم، چرا که این موضوع در حیطه اختیارات من نیست.

طبق گفته مرکز حقوق اساسی (CCR)، زندانیان گوانتانامو «یا باید در دادگاه محاکمه شوند یا آزاد شوند. . . این منطق که بعضی از آن ها را نمی توان محاکمه کرد اما در عین حال آدم های خطرناکی هستند و امکان آزادی شان وجود ندارد، استدلالی پوچ است.» نظرتان در این رابطه چیست؟

مجددا شما را به پنتاگون ارجاع می دهم، چرا که این موضوع به سیاست های دولت مربوط است. وظیفه ما نگهداری از زندانیان در شرایطی امن، انسانی، قانونی و مشخص و پشتیبانی از تصمیم های کمیسیون ها است.

به گفته مرکز حقوق اساسی، «دادگاه عالی در سال ۲۰۰۴ در قضیه پرونده حمدی اعلام کرد هر زمان که درگیری های فعال خاتمه پیدا کند، مجوز بازداشت ها هم باطل می شود.» نظرتان چیست؟

ما همچنان با القاعده و نیروهای وابسته به آن درگیر هستیم و اجازه لازم را بر اساس مجوز استفاده از نیروی نظامی سال ۲۰۰۱ و طبق قوانین جنگی برای بازداشت نیروهای دشمن داریم.

با این حال ما هم متعهد به تعهد رئیس جمهور برای تعطیلی گوانتانامو هستیم، اما وزارت دفاع طبق قانون و سیاست های دولت، تا زمانی که این زندان تعطیل شود به وظایف خود عمل می کند. ما بر اساس اصولی عمل می کنیم که لازم است با دشمن و گروه های تروریستی فراملیتی برخورد شود.

اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا (ACLU) معتقد است «کمیسیون های نظامی گوانتانامو برای این منظور تاسیس شده اند که برنامه غیرقانونی دولت در شکنجه زندانیان را مخفی نگه دارند. این کمیسیون ها دریافت اطلاعات از زندانیان را از طریق شکنجه مجاز دانسته اند.» نظرتان چیست؟

این سوال را با پنتاگون در میان بگذارید.

کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل می گوید: «زندانی کردن افراد بدون جرم یا محاکمه، تخطی از حقوق بین المللی است.» اتفاقاتی که در مورد اعتصاب غذا در گوانتانامو افتاده است، «ناامید کننده و تعجب آور» است. نظرتان چیست؟

مجددا شما را به پنتاگون ارجاع می دهم.

پاسخ های پنتاگون

سخنگوی پنتاگون در زمینه سیاست های مربوط به بازداشت افراد، سرهنگ دوم مایلس کاگینز از ارتش ایالات متحده، به سوال های ما پاسخ می دهد:

دیده بان حقوق بشر در جایی اعلام کرده «با توجه به رویه غیراستاندارد و پیشینه تاریک کمیسیون های نظامی، آرای صادر شده از سوی آن ها نه در داخل و نه در میان کشورهای جهان قانونی شمرده نمی شود.» نظرتان در این باره چیست؟

کمیسیون نظامی همان دادگاه نظامی است که از قدیم برای اعمال قوانین جنگی مورد استفاده بوده است. دشمن بیگانه متخاصم که دست به اقداماتی علیه ایالات متحده یا متحدان آن زده یا به صورت هدفمند این گونه اقدامات را پشتیبانی کرده یا عضوی از القاعده بوده، در کمیسیون نظامی و بر اساس قانون کمیسیون نظامی ۲۰۰۹ محاکمه می شود.

سیستم حقوقی کمیسیون نظامی پس از این که دادستانی اتهامات افرادی را که موضوع قانون کمیسیون نظامی ۲۰۰۹ قرار می گیرند ارائه کند، در زمان مناسب، تشکیل می شود.

اگر حکمی مبنی بر گناهکار بودن فردی صادر شود، سپس به دادگاه تجدیدنظر کمیسیون نظامی ایالات متحده فرستاده می شود. پس از تصمیم گیری این دادگاه، بار دیگر هر دو طرف می توانند پرونده را به دادگاه فرجام خواهی ناحیه کلمبیا بفرستند. دادگاه عالی ایالات متحده هم می تواند تصمیم دادگاه فرجام خواهی را مورد بازبینی قرار دهد.

طبق گفته مرکز حقوق اساسی (CCR)، زندانیان گوانتانامو «یا باید در دادگاه محاکمه شوند یا آزاد شوند. . . این منطق که بعضی از آن ها را نمی توان محاکمه کرد اما در عین حال آدم های خطرناکی هستند و امکان آزادی شان وجود ندارد، استدلالی پوچ است.» نظرتان در این رابطه چیست؟

ما برای ارزیابی زندانیان و امکان جابجایی آن ها روش خود را داریم. . . رویه کمیته ارزیابی دوره ای (PRB) رویه ای محتاطانه و بین سازمانی است. این کمیته از اکتبر ۲۰۱۳ فعالیت خود را آغاز کرده است. آن ها بررسی می کنند تا ببینند ادامه بازداشت برخی افراد در گوانتانامو ضروری است و آیا از طرف آن ها خطری ایالات متحده را تهدید می کند یا خیر. به این صورت، می توانیم اطمینان حاصل کنیم که هر بازداشتی به دقت مورد بررسی قرار گرفته و توجیه پذیر است.

اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا (ACLU) معتقد است «کمیسیون های نظامی گوانتانامو برای این منظور تاسیس شده اند که برنامه غیرقانونی دولت در شکنجه زندانیان را مخفی نگه دارند. این کمیسیون ها دریافت اطلاعات از زندانیان را از طریق شکنجه مجاز دانسته اند.» نظرتان چیست؟

این اتحادیه در اشتباه است. کمیسیون ها تنها بر مصاحبه های داوطلبانه تاکید دارند. هیچ شکنجه ای در کار نیست. . .