پسربچه فلسطینی در میان آواری که زمانی خانه خانواده اش بود، بازی می کند. شمال نوار غزه – ۹ ژوییه ۲۰۱۴ – آسوشیتد پرس
۱ – ارتش عراق بخش هایی از ایران را به اشغال خود درآورده است. تمام قطعنامه های سازمان های مهم جهانی از جمله شورای امنیت سازمان ملل این مناطق را اشغال شده معرفی می کنند و از دولت عراق می خواهند تا سرزمین های ایرانی را پس بدهند. دولت عراق اما چند شهرک در این سرزمین های اشغالی برپا می کنند، خانه های زیبا و رایگان در اختیار عراقی ها قرار می دهد و صدها هزار عراقی را تشویق می کند تا در این مناطق و اطراف آبادان زندگی کنند. نیروهای مقاومت آبادانی هر بار که دست به حمله ای می زنند، دولت عراق به بهانه اینکه ایرانی ها آسایش و امنیت این شهرهای تازه تاسیس را از بین برده اند، همه ایرانی های ساکن آبادان را مجازات می کند، برق را برای روزها قطع می کنند و و آنجا را به شدت گلوله باران می کنند. عراق با ساخت این شهرک ها و کشاندن مردم در این مناطق از آنها به عنوان سپر دفاعی استفاده می کند.
۲- حکومت عراق مردم آبادان را از زمین، آسمان و دریا در محاصره نگاه داشته است. مردم در اینجا نه آب آشامیدنی سالم دارند، نه غذا به اندازه کافی. بر اساس آمارهای جهانی آبادان «فقیرترین منطقه جهان» است. ۶۵ درصد مردم این منطقه زیر خط فقر هستند. هر چند سال یکبار هواپیماها و کشتی های جنگی عراقی، این شهر را زیر حملات گسترده خود قرار می دهند. مردم این شهر اکنون ۲۰ سال است در انتظار صلح میان مقامات تهران و بغداد هستند. آنها از گرسنگی، فقر، نبود بهداشت می میرند. با دنیا ارتباطی ندارند، آموزشی وجود ندارد، حتی حق صادرات گل و یا صندل به دیگر مناطق جهان را ندارند. از طرف دیگر چون همه دنیا از ارتش عراق حمایت می کند، عراق نیازی به صلح نمی بیند و در عوض تلاش می کند تا شهرک های عراقی خود را پرجمعیت تر کند و حاکمیت خود را در این مناطق اشغالی محکمتر کند. هر گاه عده ای از شهروندان آبادان هم ناامید می شود و دست به سلاحی دست ساخت می برند، ارتش عراق با مرگبار ترین و پیشرفته ترین سلاح ها از هوا و زمین و دریا شهر را نابود می کند و می گوید که از امنیت شهرهایش دفاع می کند. شهروندان آبادان یا باید در «بزرگترین زندان جهان» و در انتظار صلح از گرسنگی و ناامیدی در سکوت بمیرند یا باید مبارزه کنند و آن گاه زیر بمباران های گسترده بمیرند.
۳ – مقامات ایران ۱۲ سال است اعلام کرده اند که اگر ارتش عراق از این سرزمین هایی که سازمان ملل هم اعلام کرده است اشغالی هستند بیرون برود، ایران همه نوع ارتباط با بغداد را آغاز خواهد کرد و حتی تضمین می دهد که شهرهای عراقی که ساخته شده اند در امنیت باقی بمانند. ایران همچنین گفته است نیروهای ارتشش را هرگز به آبادان نخواهد فرستاد و نیروهای آمریکایی و اروپایی که دوست و حامی ارتش عراق هستند، می توانند در آنجا مستقر شوند اما فقط عراق دست از اشغال بردارد. مقامات بغداد اما اکنون ۱۲ سال است که «هیچ پاسخ رسمی» به این درخواست ایران نداده اند.
۴ – بر اثر چهل و شش سال اشغال آبادان، و چندین سال محاصره زمینی، دریایی و هوایی، جمعیت این مناطق افزایش بسیار یافته است. نرخ تراکم در این منطقه، چندین برابر نرخ تراکم در استان تهران – پرجمعیت ترین استان ایران – است و مساحت این منطقه یک پنجم کوچکترین استان ایران – البرز – است. نیروهای مقاومت ایرانی ساکن آبادان گاه به گاه موشک های دست سازی را به سمت بصره، و حتی اخیرا بغداد شلیک می کنند. ۹۰ درصد این موشک ها به خاطر دست ساخت بودن، در خود آبادان ساقط می شوند. ایران از ترس آمریکا و اروپا تنها نظاره می کند و محکوم می کند و کاری از دستش بر نمی آید. ارتش عراق اما مبارزین آبادانی را، که آنها را تروریست می خواند، به پناه گرفتن در میان جمعیت و منطقه شهری محکوم می کند؛ حملات گسترده ای انجام می دهد، اما نمی گوید تراکم جمعیتی در این منطقه حتی از استان بغداد و تهران هم بیشتر است و طبیعی است از هر طرف که این «تروریست ها» مبارزه و مقاومت کنند، مردم در آن اطراف هستند.
۵ – رسانه های جهانی دائم آبادانی ها را به خاطر دست زدن به مقاومت محکوم می کنند. تصویر آنها در رسانه های جهانی همراه با فقر است، با بی سوادی، با کوچه های درهم ریخته و لباسهای نامرتب و اینکه دائم شعار می دهند که روزی آبادان را آزاد می کنند، دائم شعار می دهند که ارتش عراق اشغالگر است و باید برود. رسانه های جهان تاکید می کنند که موشک جواب موشک است و مبارزین آبادانی را مشتی تروریست پیکارجو می خوانند. در رسانه های جهانی نگرانی از وضعیت امنیت شهرک های عراقی موج می زند، کسانی که در خانه های شیک هستند و در مقابل خانه هایشان استخری کوچک دارند و با کودکانشان بازی می کنند. رسانه های جهان دائم با افسران ارتش عراق مصاحبه می کنند. همه قدرت های جهان اقدامات جنگ طلبانه آبادانی ها را محکوم می کنند. آنها را دعوت به صلح می کنند و صلح بیش از ۲۰ سال است که یک سانتیمتر هم به جلو نمی رود.
جای آبادان ، غزه بگذارید. جای تهران بنویسید رام الله. جای عراق،اسرائیل و به جای بغداد بنویسیم تل آویو.
