بیروت: سناء الجاک

«خون گریه می‌کنیم». این سخن را خانمی گفت که در اتوبوسی که ملاقات کنندگان را از درب اصلی وارد زندان می‌کند، در کنارم نشسته بود. زندان رومیه در شرق بیروت واقع شده‌است.
دلیل را از او پرسیدم، گفت: «بیش از یک سال است که پسرم به تهمت سرقت یک موتورسیکلت در زندان است، اما تا کنون محاکمه نشده‌است. با دوستان ناباب نشست و برخاست کرد ولی دزدی نکرده‌است، پسرم همراه دزد بود».
یکی از مادران می‌گوید: «هر کس از زندان خارج شد، بار دیگر به آن بازمی‌گردد، زیرا در زندان باندهای خلاف‌کاری وجود دارد که به تازه‌واردان آموزش می‌دهند».
سخنان و داستان‌های خانواده‌های زندانیان، بازتابی از اتفاقاتی است که در زندان می‌افتد، گفتنی است ما اجازه گفتگو با زندانیان را نداریم.
یکی از مقامات نیروهای امنیتی داخلی در گفتگو با «الشرق الاوسط» گفت: «مالیات جدیدی که برای ملاقات خارج از موعد مقرر برای خانواده‌های زندانیان تعیین شده، یک بدعت و بر خلاف موازین اخلاقی است. مبلغ مالیات هزار لیره است».
وی در ادامه افزود: «غذای زندان خوب و سالم است، و همه از جمله افسران، نگهبانان، کارکنان زندان و زندانیان از آن می‌خورند، اما برخی از زندانیان کفران نعمت می‌کنند و مصیبتی برای خانواده‌های فقیرشان شده‌اند که باید قرض بگیرند و برای آنها غذا بخرند».
بنا به گفته خانواده‌ها، زندانیان در دو بند تنگ و مرطوب روزهای باقیمانده از محکومیت خود را سر می‌کنند. یکی از از افرادی که در این زندان بوده می‌گوید: «در هنگام خواب به پهلو می‌خوابیم و غالباً پاها در جلوی سر دیگری قرار دارد، به همین دلیل به ندرت می‌توانیم چشم‌هایمان را ببندیم».
میرای میلاد نصرالله، روانپزشک زندان گفت: «زندان‌های ما برای این تعداد زندانی مناسب نیست، و کارکنان زندان نیز برای این کار آموزش ندیده‌اند. خلأ فکری و احساسی زندانیان باعث به وجود آمدن افکار منفی، ناامیدی و خشونت در بین زندانیان می‌شود».
ربیع الشاعر، وکیل و کارشناس قانون اساسی نیز در گفتگو با «الشرق الاوسط» گفت: «۹ سال پیش، زمانی که زیاد بارود به عنوان وزیر کشور تعیین شد، طرح جامعی برای ساخت دو زندان مرکزی در شمال و جنوب ارائه و زمین‌های مناسب برای آن نیز تعیین شد، اما شخصی که از سوی مقامات عالی کشور حمایت می‌شد، روی زمین جنوب دست گذاشت و این پرونده را بست».