زینب و ریم تلاش میکنند در حد امکان سنتی را به شکلی اقتباس کنند که با روش زن بوهیمی متناسب باشد
دو خواهر درطراحی ازمیراث امازیغی الهام میگیرند
رباط: صفا الصبری
زینب و ریم دو خواهر مغربیاند که از کودکی در نیویورک زندگی میکنند. عشق زیورآلات سنتی مغربی را از مادرشان به ارث بردهاند. مسئلهای که به آنها انگیزه آغاز طرحی با عنوان “پرندگاه مغربی” را داد تا پلی باشد که آنها را به ریشههای مغربیشان وصل کند.
دوخواهر در گفتوگو با الشرق الاوسط میگویند، مادرشان به دلیل آشنا کردن آنها با فرهنگ مغرب حق بزرگی برگردنشان دارد به خصوص زیورآلات سنتی که در ابتدا صرفا ابزاری برای لذت بودند که از کودکی به خاطر زیباییشان به سمت آنها کشیده میشدند. این زیورآلات را برای بازی از مادرشان به امانت میگرفتند، اما خیلی زود بازی به علاقه و میل شدید بدل شد و با تحصیل در رشته طراحی و ساخت جواهرآلات در مانهتن نیویورک ریشهدارشد.
پس ازسالهای تحصیل دو خواهر به مغرب برگشتند تا از نزدیک با صنایع سنتی آشنا بشوند. تا اینکه موفق شوند طرح پرندگان مغربی را به شکل صحیح آغاز کنند. همین طور هم شد. نمایشگاهشان در نیویورک با موفقیت روبهرو شد به این دلیل که زینب ۲۸ ساله و مسئول طراحی ساکن آنجاست. تاکید میکند او همیشه در حال یافتن راههای جدید است تا به وسیله آن، روشهای سنتی به کاررفته در منطقه سوس در جنوب مغرب را بیابد و با تکنولوژی جدید قطعاتی بسازد که عطر میراث بدهند و در همان حال از ارزش هنری و زیباشناختی برخوردارباشند.
برای نمونه توانست جزئیاتی را وارد طرحهایش بکند که فقط در ردا/جامه و دکور به کارمیرفته. درمجموعه تابستان گذشته از دو عنصر ” بافتنی” و ” گره” که برای بستن ردا کاربرد دارند، استفاده کرد تا احساس هویت اصیل مغربی را خلق کند.
ریم، نیمه دوم ایده و طرح ۲۳ سال سن دارد و میان دو شهر مونترال و الدارالبیضا کار میکند. او بر همکاری بین صنعتگران مغربی و جایی که امکان انعکاس صدا در بازارهای جهانی دارد، برنامه ریزی میکند. این یعنی طرحهایی با رنگ و بوی بوهیمی با کیفیت ساخت بالا که در ساخت آن نقره به عنوان ماده اصلی بهکار رفته است. در کنار این مأموریت، ریم بر تکمیل تحصیلاتش در زمینه بازاریابی از طریق اینترنت تمرکز کرده تا نشان تجاری” پرندگان مغربی” را پیشرفتهتر کند.
دو خواهر بر منبع قدرت نشان تجاری یکصدا هستند؛ ساخت همه قطعات با دست و با تکنیک بالا به دست سازندگان حرفهای و چیرهدست منطقه تیزنیت(مرکز مغرب) که به عنوان پایتخت صنعت نقره مغرب محسوب میشود. شاغلان در این صنعت، حرفهشان را از نیاکانشان به ارث بردهاند. برخی از آنها سابقهای بیش از ۲۵ سال کار در زمینه نقرهکاری دارند.
دو خواهر اعتراف میکنند، یافتن این افراد کار چندان آسانی نیست. صنعتگران حرفهای که تکنیکهای امازیغی سنتی و قدیمی را به کارمیبرند بسیار نادرند همچنان که سفارش کار فراوانی دارند. برای آن دو مهم بود که برای حفظ میراث و به اشتراک گذاشتنش با دیگران، این تکنیکها در “پرندگان مغربی” ادغام بشود. انتخاب مرکز نقره دقیقا به همین دلیل است، یعنی زیورآلاتی عرضه کنند که ارزش هنری و زیباشناختی بالایی داشته باشند، اما خیلی مهم است که ارزششان را زود از دست ندهند. زیورآلات نقرهای که مادرشان داشت هنوز گواهی میدهند که حرفهای گری سطح بالا، زمان نمیشناسد. آنچه این دو خواهر گاهی به آن دست میزنند، افزودن پارچه به ” قیطان/بند”، “عقاد/گره” و “شوشه/چیزی شبیه شمش” یا چیزهایی مثل مواد رنگی برای تزریق روح جوانانه به برخی طرحهاست.
