آلبر کامو، نویسنده شهیر فرانسوی (۱۹۱۳ تا ۱۹۶۰)-- این عکس به تاریخ ۱۳ ژوئن ۱۹۴۷ گرفته شده است.

نیکلا سارکوزی پنج سال رییس جمهور فرانسه بود و طی این مدت، نویسنده‌ای که نامش با نام سارکوزی بیش از همه تکرار شد، «آلبر کامو»، نویسنده روزنامه‌نگار فرانسوی الجزایری تبار بود. اما همجواری این دو اسم زیاد خوشایند فرانسوی‌ها نبود و هر بار که زوج «سارکوزی و کامو» خبرساز می‌شدند، جنجالی به پا می‌شد.

آلبر کامو نویسنده فرانسوی و برنده جایزه ادبیات نوبل بود. کامو که متولد الجزایر بود تحت تاثیر گرایش‌های سوسیالیستی به گروه‌های آزادیبخش الجزایر پیوست. اما فعالیت‌های سیاسی جدی او خیلی طولانی نبود. منتقدان بر این باورند که در میان‌سالی گرایش‌های اگزیستانسیالیستی پیدا کرده بود؛ اما وی همواره این ادعا را رد کرد. کامو در در تصادفی در فرانسه در سن ۴۶ سالگی فوت کرد.

آخرین نمونه خبرساز شدن زوج «سارکوزی و کامو»، چند روز پیش از برگزاری دور دوم انتخابات ریاست جمهوری فرانسه بود. سارکوزی که برای میتینگ انتخاباتی به شهر آوینیون (Avignon) در جنوب فرانسه رفته بود، هنگام سخنرانی‌اش درباره فرهنگ و هویت فرانسوی، از عشقش به مدیترانه برای حضار سخن ‌گفت، و به اشتباه، به جای گفتن نام آلبر کامو گفت «استفان کامو». سارکوزی گفت: «برای من خیلی لذت‌بخش است که به اینجا بیایم… نمی‌دانم چرا، شاید به خاطر استفان کامو»!

سارکوزی ادامه داد: «من خیلی دوست داشتم که در سواحل مدیترانه به دنیا می‌آمدم.» البته این اولین بار نبود که سارکوزی از این حسرتش حرف می‌زد. قبلا هم در سفری به الجزایر گفته بود متأسف است که در حاشیه دریای مدیترانه به دنیا نیامده است.

در پی این اشتباه، مشاور مطبوعاتی ساکوزی به رسانه‌ها گفت که این اشتباه به خاطر نام «استفان فریس» صورت گرفته زیرا این هنرپیشه فرانسوی دو سال پیش، یعنی سال ۲۰۱۰ در یک تله‌فیلم با نام «کامو» نقش آلبر کامو را بازی کرده بود.

رسانه‌های فرانسوی کوتاه نیامدند و بر این اساس، سیاست‌های سارکوزی در زمینه اعطای حق رأی به خارجی‌ها را نقد کردند. یک جا نوشته بود: «استفان کامو، همان کسی نیست که می‌خواهد به «بیگانه» حق رأی بدهد؟» رمان «بیگانه» یکی از آثار معروف آلبر کامو است.

اما جنجال «سارکوزی و کامو» پیشینه هم دارد، زیرا اساسا سارکوزی در مدت ریاست‌جمهوری‌اش به نویسنده‌ای که بیشتر از همه ابراز علاقه می‌کرد آلبر کامو بود. از این نظر سارکوزی خودش را یک پا «کاموخوان» معرفی می‌کرد. با این حال این ابراز علاقه به آلبر کامو، چندان به مذاق نویسندگان فرانسوی خوش نمی‌آمد.

مثلا چند سال پیش وقتی سارکوزی می‌خواست جسد کامو را در پانتئون دفن کند، خیلی از نویسندگان و رسانه‌های فرانسوی به او اعتراض کردند.

سارکوزی خاکسپاری کامو در کلیسای پانتئون در مرکز شهر پاریس را، جایی که نویسندگان بزرگی مثل امیل زولا، ژان ژاک روسو و ویکتور هوگو آرمیده‌اند، یک «سمبل خارق‌العاده» برای علاقه‌ و احترام به ادبیات فاخر می‌دانست.

رییس جمهور فرانسه با خانواده کامو در این باره صحبت کرد تا رضایت آن‌ها را به دست آورد، اما «کاترین کامو»، دختر آلبر کامو گفت که پدرش این تشریفات و احترام‌ها را دوست نداشته ‌است. ژان کامو، پسر آلبر کامو هم با این تصمیم نیکلا سارکوزی مخالفت کرد و گفت که این اقدام یک «اغوای سیاسی» است.

این اقدام سارکوزی به تقلید از رؤسای پیشین فرانسه بود؛ ژاک شیراک، رئیس‌جمهور قبلی فرانسه توانسته ‌بود پیکرهای آندره مالرو و الکساندر دوما را که از نویسندگان سرشناس فرانسوی هستند به پانتئون ببرد.

قبر آلبر کامو اکنون در همان روستای لورمارن قرار دارد؛ جایی که محل استراحت این نویسنده پیش از تصادف مرگبارش در ۴ ژانویه ۱۹۶۰ بود.