کودکی از ساکنان شهرک «الغاریه غربی» در نزدیکی درعا در حال راه رفتن بر روی ویرانه های خانه اش که هدف جنگنده های نظامی سوریه قرار گرفت – عکس از رویترز
جای تعجب نیست که رژیم سوریه عمداً هزاران نفر از مردم را گرسنه نگه دارد، زیرا در طی چهل سال حکومت خود، این بخشی از سیاست او در زندان های زیر زمینی و بر ضد مخالفان بود. وحشیگری برای ایران ، که ژنرال هایش جنگ در جبهه های سوریه را مدیریت می کنند و در پشت عملیات محاصره هستند، عجیب و غریب نیست. جای تعجبی ندارد که حزب الله، به عنوان یک سازمان دینی افراطی، نیروهایش وظیفه محاصره تا سر حد گرسنگی و مرگ بر ضد غیرنظامیان سوریه را داشته باشند. این حزب در رویارویی سال ۲۰۰۶ با اسرائیل موشک های خود را در روستاهای شیعه و مسیحی در جنوب لبنان نصب می کرد تا اهالی آن ها را به عنوان سپر و تبلیغات مورد استفاده قرار دهد.
امروز چهل هزار نفر هستند که در شهرستان مضایا در سوریه زندگی می کنند، یا بهتر بگویم در حال مرگ هستند، که نیمی از آن ها برای گریز از مرگ به شهرستان های مجاور فرار کردند. از شش ماه پیش توسط نیروهای اسد و شبه نظامیان حزب الله ، از خروج از شهر منع می شوند، و همچنین ورود تیم های امداد نیز به آن جا منع می شوند تا این که غذای آن ها به پایان رسید. دهها نفر از ساکنان از گرسنگی مردند، و بقیه آن ها به اسکلت های استخوانی تبدیل شدند که بر لبه قبرهای خود قرار دارند.
آن چه عجیب است، عدم تحرک کشورهای جهان و ارتش ها و سازمان های حقوقی و رسانه ها است که هیچ کار قابل لمسی برای متوقف کردن جنایت کشتار با «گرسنگی دسته جمعی» انجام نمی دهند در حالی که به صورت علنی مقابل آن ها انجام می شود.
همزمان با این، ائتلاف های بین المللی گسترده ای متشکل از اسکادرانی از جنگنده ها تشکیل می شود که سازمان هایی مانند «داعش» و «النصره» را به علت این که جنایاتی ضد بشریت مرتکب شدند، بمباران می کنند که البته مستحق نبرد هستند. اما سؤال این است: چرا بین جرم و جنایت و مجرمان تفاوت قائل می شوند؟ چگونه می توان در برابر این جنایت بزرگ، یعنی گرسنه کردن چهل هزار نفر تا سر حد مرگ سکوت کرد؟
شدت تراژدی در سوریه، بمباران غیر نظامیان و آواره شدن آن ها بود. و تراژدی امروز جلوگیری از خروج مردم برای گرسنه نگه داشتن آن ها تا سرحد مرگ است. رژیم سوریه و ایرانی ها با سیم های خاردار شهرک را محاصره می کنند و اطراف آن را مین گذاری می کنند تا اهالی فرار نکنند! شبه نظامیان می توانستند لااقل به آن ها اجازه دهند از آن جا فرار کنند، و سپس به آن جا حمله کرده تا شهرک را از مبارزانی که در آن مخفی شده اند، و تعداد آن ها کم تر از صد و پنجاه مسلح از مخالفان نظام است، را به دست گیرند. اما ایران و شبه نظامیان متحد آن، به جای حمله به شهرک، عمداً آن را محاصره کرده و ساکنان آن را گرسنه نگه می دارند تا برای باز پس گیری دو شهرک محاصره شده الفوعه و کفریا، از دست معارضان، آن ها را تحت فشار قرار دهند.
ارتکاب جنایات گسترده علیه شهروندان غیر مسلح در سوریه در مقیاس بزرگی انجام می شود، که باعث مطرح کردن این پرسش می شود: اگر محدودیتی وجود داشته باشد، این محدودیت ها چه هستند؟. هزاران غیرنظامی با گازهای شیمیایی که از نظر بین المللی ممنوع هستند، خفه شده و کشته شدند، و ده ها هزار نفر از ساکنان شهرها، با پرتاب بشکه های مواد منفجره از هواپیماها به طور عمدی کشته شدند، و عملیات کشتار دسته جمعی در زندان ها ثبت شده است، و هزاران عکس در این رابطه منتشر شده و سازمان های بین المللی درستی آن ها را تأیید کردند، و اینک با جلوگیری از فرار مردم و جلوگیری از رسیدن مواد غذایی و گرسنه نگه داشتن آن ها کشته می شوند.
غیر قابل تصور است که عملیات کشتار جمعی از پنج سال در حال انجام است بدون این که جامعه بین المللی برای حفاظت از مردم وارد عمل شود، و تنها کاری که می کند این است که چگونه یک راه حل برای گسترش حاکمیت نظام پیدا کند. کشتار دسته جمعی که با تمامی وسایل، از گازهای شیمیایی و بشکه های مواد منفجره گرفته تا زنده به گور کردن زندانیان دست بسته، و اینک گرسنگی دسته جمعی در مضایا انجام می شود، بیشترین میزان نفرت و دشمنی را در داخل سوریه و در منطقه و جهان به وجود خواهد آورد.