سوریه

جان کری وزیر خارجه آمریکا که در روزهای اندک گذشته برای برگزاری نشست مورد انتظار ژنو فعالیت های خود را تشدید کرد، تلاش می کند امتیازاتی به دست آورد که در پایان مسیری طولانی از مذاکرات به حل و فصل سیاسی بحران و  فاجعه سوریه منجر شود. این یک وظیفه نیکو خواهد بود اگر کری به راه حلی که آرزوی او و اکثر کشورهای جهان است  برسد، و قتل عام در سوریه متوقف شود. اصرار ورزیدن بر به حاشیه راندن نقش مخالفان ملی واقعی سوریه، و یا هر گونه پذیرش باقی ماندن بشار اسد در قدرت، چیزی جز شکست به همراه نخواهد داشت، حتی اگر توافق اولیه مذاکرات آتی به امضا برسد.

نکته ای که نباید این ها فراموش کنند این است که هیچ راه حلی اگر مورد تأیید کشورهای خلیج و ترکیه نباشد، مورد قبول مردم سوریه واقع نخواهد شد. وزیران خارجه ایالات متحده و روسیه نخواهند توانست راه حلی را بدون حمایت این کشورها تحمیل کنند، از آنجا که این کشورها به موجب همبستگی و تعهدی که از آغاز مصیبت مردم سوریه با آن ها داشتند وعده های آن ها مورد قبول اکثر سوری ها در داخل و خارج است. بنابراین کلید راه حل در خلیج و ترکیه است نه در ژنو.  در عین حال این کشورها با امضای توافقنامه و دفاع از آن را قبول کنند در حالی که بشار اسد به عنوان رئیس جمهوری باقی مانده باشد. این امر را هیچ کس در جهان عرب قبول نخواهد کرد، زیرا اسد را بزرگ ترین جنایتکاری می دانند که منطقه به خود دیده است. این در مورد احساسات میلیون ها مردم خشمگین در این جا است. اما از نظر محاسبات سیاسی دولت ها ، کشورهای خلیج می دانند که ترک کردن سوریه برای نظام ایران که مانند سرطان در منطقه در حال گسترش است، به منزله خودکشی آن ها است.

شاید مفید باشد که به کری یاد آوری کنیم تصویر برای جانب عربی چگونه به نظر می رسد.

ایالات متحده تحریم های ایران را لغو می کند، و پنجاه میلیارد دلار به عنوان اولین پرداخت به آن می دهد. در عراق با آن همکاری نظامی دارد. و چشمان خود را نسبت به مدیریت ایران بر شبه نظامیانی از سراسر جهان برای نبرد در سوریه می بندد. تنها به معامله با نظام اسد اکتفا نمی کند، بلکه در برابر تقلب ایرانی ها در تغییر هویت مخالفان سوری سکوت می کند که می خواهد لیستی از شخصیت ها و سازمان هایی را تحمیل کند که جزو مخالفان نامیده می شوند، در حالی که بخشی از نظام سوریه هستند؛ یعنی از طریق آن ها… اسد با خود مذاکره کند!

حتی اگر مخالفان را به اجبار به سوی رودخانه ببرند، اما نخواهند توانست آن را مجبور کنند که از آب آن بنوشد. اگر توافقی مبنی بر تشکیل یک دولت مشترک امضا کنند، همان گونه که ایرانی ها آرزو دارند، به این دولت اجازه داده نخواهد شد که زباله ها را جمع کند؛ یعنی هیچ کس مشروعیت آن را به رسمیت نمی شناسد، چه برسد به توقف نبرد و جمع آوری سلاح، و بازگشت پناهندگان و انجام آشتی های متعدد.

شاید سوری ها به عشق صلح، یک دولت مشترک با نظامی که از آن نفرت دارند را بپذیرند، اما غیر ممکن است که قبول کنند نظامی که بیش از یک سوم مردم را کشت به حکومت بر آن ها ادامه دهد.

بعید می دانم که دولت های خلیج و ترکیه که می دانند چنین راه حلی سرعت جنگ های داخلی را افزایش خواهد داد، را قبول کنند.