چه کسی طرح بن عمر را ناکام گذاشت؟!

به دور از اتهاماتی وارد شده به جمال بن عمر فرستاده سابق سازمان ملل، که از سوی سیاستمداران یمنی، مبنی بر «دروغ گفتن» در گزارش ارائه شده به شورای امنیت، و تلاش های گسترده وی برای مشروعیت بخشیدن به کودتای حوثی ها، و همچنین مقصر شمردن او به عنوان یکی از مهمترین علل فاجعه ای که به کشورشان رسیده است، اما واقعیت روشنی که پیش روی ما قرار دارد این است که بن عمر بزرگ ترین ضربه را به فعالیت های سازمان ملل و نمایندگان آن و دبیر کل این سازمان، در مرحله آینده وارد کرد. او باعث شد اعتماد کردن به هر فرستاده از سوی سازمان ملل از بین برود، و اولین نفر آنها، جانشین مویتانیایی بن عمر، یعنی اسماعیل ولد الشیخ است. زیرا بن عمر برای او مجموعه ای از ضد و نقیض ها و روابط غیر مفهموم و اهداف مبهم باقی گذاشت. این جدای از بدنامی است که بن عمر برای تمامی فرستادگان آینده سازمان ملل، برای هر جای دنیا باقی گذاشت.

در طول سه سالی که بن عمر در یمن گذراند، یمنی ها حکایت ها و روایت های زیادی درباره طرف داری واضح او از شبه نظامیان حوثی نقل می کردند. و می گفتند که او با سوءاستفاده از دست آویز دبیر کل سعی می کرد دیدگاه های حوثی ها را به دیگر طرف های یمنی در حال گفتگو تحمیل کند. بن عمر با این کار، به طور رسمی و غیر قابل بحثی، نام خود را به عنوان فرستاده ی شبه نظامیان حوثی ثبت کرد. بخصوص وقتی که با لبخندی به لب و با حالتی افتخار آمیز ، توافق «صلح و مشارکت» را در ماه سبتامبر (شهریور) گذشته اعلام کرد؛ توافقی که یمنی ها آن را به عنوان بمبی می دانند که گفتگوها را منفجر کرد، و باعث نقض مشروعیت شد، و باعث شد شبه نظامیان حوثی با زور اسلحه، یمنی ها را مقابل کار انجام شده قرار دادند. در حالیکه بن عمر حتی با وجود اینکه عبدربه منصور هادی رئیس جمهور یمن و نخست وزیر و وزیران وی نزد حوثی ها زندان شده بودند، همچنان برای تکمیل توافق تلاش می کرد. بنابراین داستان عجیب و غریبی که روایت کرد و عملیات «طوفان قاطع» را علت ناکامی توافق سیاسی عنوان کرد، چیزی جز آخرین قسمت از سریال توانمند ساختن حوثی ها برای به دست گیری قدرت نبود.

جمال بن عمر مثلاً یکی از نمایندگان سازمان ملل است. او نباید نماینده خودش باشد، بلکه باید نشان دهنده سازمان ملل متحد و سیاست های یک سازمان بین المللی باشد. علاوه بر این او نه تنها به مشروعیت عبدربه منصور هادی به عنوان رئیس جمهور پایبند نبود، بلکه حتی به قطعنامه های سازمان ملل، و آخرین آن ها که قطعنامه شماره ۲۲۱۶ شورای امنیت بود نیز پایبند نماند، و این نشان می دهد که بن عمر تدریجاً به کسی تبدیل شد که نماینده باورها و تمایلات شخصی خود است و کاملاً به دور از جهت گیری سازمان ملل و شورای امنیت می باشد؛ بدون شک این امر باعث افزایش سوء ظن به او و منافع او می شود. چرا او تا این اندازه خود را به دامان حوثی ها و شبه نظامیان صالح می اندازد؟ این رفتارهای مرموز بن عمر، باعث می شود پرسشهای بی شماری در سطح خلیجی و بین المللی مطرح شود، و آنچه بیش از اینها تعجب آور است، دخالت نکردن بان کی مون دبیر کل سازمان ملل و اجازه دادن به فرستاده اش، برای اجرای دستور العملی کاملاً متفاوت با دستور العمل های سازمان ملل است.

جمال بن عمر استعفا داد و به نیویورک رفت تا داستان احمقانه ای بگوید که محتوای آن این است: عملیات طوفان قاطع، باعث ناکامی در رسیدن به توافق سیاسی در یمن شد، اما فراموش کرد که به جهانیان این نکته را توضیح دهد: که چگونه ممکن است این توافق به موفقیت برسد در حالی که رئیس جمهور نزد حوثی ها زندانی است؟ سپس به عدن فرار کرد ولی آن ها او را دنبال کرده و مقر اقامتش را بمباران کردند؟ او فراموش کرد که به عنوان فرستاده دبیر کل سازمان ملل امانت دار باشد، و برای همه توضیح دهد که چه کسی باعث بر هم زدن روند سیاسی شده است؟ همان گونه که شورای امنیت، به جای بازی با کلمات و یا کم رنگ جلوه دادن کودتا، به روشنی آن را اعلام کرد. بن عمر همچنین بر اجرای توافق نامه صلح و مشارکت، بدون توجه به نتایج آن و فاجعه ای که بر آینده یمن و یمنی ها به جای می گذاشت، اصرار می ورزید.

عملیات طوفان قاطع، باعث ناکامی توافق سیاسی مورد ادعای بن عمر نشد، بلکه این عملیات، مشروع جلوه دادن کودتای حوثی ها را ناکام گذاشت، که به نظر می رسد آقای جمال بن عمر سه سال بر آن کار کرد، تا اینکه طرح او با شکست سنگینی مواجه شد.