فلسطینیان به محل بمباران یک ساختمان در منطقه شجاعیه در غزه بازگشتند. منطقه شجاعیه در مرز اسراییل واقع شده است – 1 اوت 2014 – عکس آسوشیتد پرس

فلسطینیان به محل بمباران یک ساختمان در منطقه شجاعیه در غزه بازگشتند. منطقه شجاعیه در مرز اسراییل واقع شده است – ۱ اوت ۲۰۱۴ – عکس آسوشیتد پرس

از سال ۲۰۱۱ تاکنون بحرانهای منطقه علاوه بر این که افزایش یافته، در جایگاه رقابت با یکدیگر قرار گرفته است؛ به قدری که توجه رسانه ها به این بحرانها هر هفته تغییر می کند. در شرایطی که یک بحران در صدر اخبار قرار می گیرد، بحران دیگر اندکی عقب نشین می کند.

اما این امر الزاما بدین معنا نیست که این مسائل مهم جهانی آرام گرفته اند یا به ثبات رسیده اند. به نظر می رسد که جهان نمی تواند تمرکز خود را در یک زمان روی بیش از یک بحران تمرکز کند.

درحال حاضر در صدر توجه رسانه های جهانی پس از قدری غیبت، جنگ غزه قرار گرفته است، سومین جنگی که بین اسراییل و حماس در گرفته است. تلاشهای دیپلماتیک برای رسیدن به یک توافق آتش بس با ناکامی رو به رو می شود. اما در همین زمان، منطقه شاهد بحران سوم و خطرناک تری بوده که زیر سطح نهفته است. این بحران به یک نقطه خطرناک رسیده و موجب شده تا قدرتهای جهانی، دیپلماتها و تبعه خود از این کشور خارج کنند.

با وجود شبه نظامیان مسلحی که تمام کنترل لیبی را در دست دارند، بحران این کشور را می توان دارای تمام ویژگیهای فروپاشی یک دولت توصیف کرد. دولت لیبی به قدری درمانده است که نخست وزیر آن در حال حاضر توسط شبیه نظامیان از سفر منع شده است، طرابلس در خشونتی بی هدف گرفتارشده و شهروندان عادی بهای آن را پرداخت می کنند.

وضعیت استان موصل و انبار درعراق نیز نمونه دیگری از تجزیه کشوری است که دیگر کنترل بخشهای اعظم قلمرو خود را در دست ندارد. این اتفاق در نتیجه سال ها سیاستی رخ داده است که تنها در خدمت تقویت فرقه گرایی و شکاف اجتماعی بوده؛ تاجایی که تقریبا می توان آینده عراق را با تجزیه و تفکیک تصور کرد.

اگرچه همه می دانند که بهای سنگینی باید پرداخت شود اما هیچ کس راه حلی برای برون رفت از این وضعیت ندارد. تنها کاری که می توان انجام دارد تلاش برای کمک است همانطور که فرانسه به مسیحیان موصل که مجبور به ترک خانه خود شده اند، پیشنهاد اعطای پناهندگی ارائه کرده است.

بحران سوریه دیگر در مرکز توجه نیست، اگرچه جنگ و خونریزی در این کشور هرگز متوقف نشد، برعکس وضعیت آن شاید از همیشه شدیدتر شده باشد. نشانه های تفکیک همزمان با خارج شدن قسمتهای بزرگی از کنترل دولت ظاهر می شوند.

بحران سوریه به خصوص با تهدیدهای مستمری که برای امنیت منطقه ای داشته و احتمال تشکیل فضایی مساعد برای گروه های افراط گرایی چون دولت اسلامی عراق و شام همچنان به عنوان خطرناک ترین بحران منطقه باقی مانده است. در واقع نه دستور العمل و نه ادبیات چنین گروه هایی برای شعارهای آزادی و عدالت فضایی باقی گذاشته است، این شعارها درخواستهای واقعی بودند که موجب شکلگیری قیامهای سوریه شد، درست پیش از این که این قیامها به یک جنگ مسلحانه تبدیل شوند.