شورای امنیت

امر آسان تر از آن بود که ایالات متحده برای خنثی کردن طرح ایجاد دولت مستقل فلسطینی مجبور به استفاده از حق وتوی خود در شورای امنیت  شود. زیرا از آن جا که حتی نیجریه، بر ضد طرح فلسطین ایستاده بود، اکثریت مورد نیاز آراء جمع آوری نشد.

هشت کشوری که به سود طرح کشور مستقل فلسطین رأی دادند عبارتند از : روسیه، چین، اردن، چاد، آرژانتین، لوکزامبورگ و شیلی. ایالات متحده و استرالیا بر ضد آن رأی دادند و ۵ کشور رأی ممتنع دادند که عبارت بودند از: بریتانیا، لیتوانی، روآندا، کره جنوبی و نیجریه که گفته می شود در آخرین ساعت مانده به رأی گیری، نظر خود را عوض کرده و به اعراب خیانت کرد. پس از شکست تیم اعراب در ایالات متحده، باید به این بیندیشیم که گام آینده اسرائیل در پاسخ به ریاست جمهوری فلسطین چه خواهد بود؛ شاید محاصره داخلی پس از ناکامی در جلوگیری از آن در خارج باشد.

به طور یقین، انتظار نداریم که شورای امنیت، کشور فلسطین را به رسمیت بشناسد و یا با تشکیل آن موافقت کند و گرنه این مهم ترین اتفاق در ۷۰ سال گذشته می بود که به اعلام تاریخ جدیدی برای مردم فلسطین و منطقه منجر می شد. اهمیت این تقاضا و تحقق آن بزرگتر از توانایی های ما است، چرا که چنین درخواستی نیازمند عضلاتی سیاسی و تغییر در توازن قدرت های منطقه ای، و تلاش دیپلماتیک طولانی و پیچیده می باشد. تیم محمود عباس، رئیس جمهور فلسطین باید پیش از تقدیم این درخواست پیش بینی رد شدن آن را می کرد، و نباید احساس پیروزی می کرد. شاید این کار را به عنوان مانوری سیاسی با هدف شرمسار کردن اسرائیل و ایالات متحده انجام داده باشد. و یا شاید به امید معامله برای خواسته های دیگری، مانند توقف شهرک سازی، یا از سرگیری مذاکرات صلح، یا برای جلوگیری از خشونت نیروهای امنیتی اسرائیل در کرانه باختری دست به این اقدام زده است. شکست در شورای امنیت پیش بینی شده بود، ولی ناتوانی گروه اعراب برای تأمین ۹ رأی موافق تعجب برانگیز بود، با این که کاری بس آسان بود، تا ایالات متحده را مجبور به وتو کردن طرح کند و بدین ترتیب پیامی به دنیا می داد که حق فلسطین به وسیله وتو پایمال شد.

اسرائیلی ها از تهدید کردن مقامات فلسطینی در صورت مراجعه به شورای امنیت، یا سعی در پیوستن به دادگاه عدالت بین المللی، که همان گام آینده است، دست کشیدند. این امر باعث باز ماندن راه پیش روی ابو مازن برای ادامه مسیر می شود. اسرائیلی ها وی را به نقض توافق نامه امنیتی اسلو تهدید می کردند، که تهدیدی بیهوده است. همانند تهدید ابو مازن مبنی بر توقف همکاری امنیتی با اسرائیل در کرانه باختری است، از آنجا که خطر عدم ثبات و امنیت در کرانه باختری تنها از طرف یهودیان تندرو نیست بلکه از سوی جنبش حماس نیز می باشد که سابق بر این نیروهای رام الله تعدادی از آن ها را دستگیر کردند که در میان کشمکش بین دو دولت فلسطینی در کرانه باختری و غزه، برای عملیات بزرگی برنامه ریزی می کردند. اسرائیل نیز نقش محافظ از غزه را در برابر جنبش فتح که سعی در تغییر اوضاع سیاسی در این منطقه دارد را بازی می کند.

باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا، از حکومت بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، توهین های بسیاری دریافت کرد، با این حال موضع وی ضیف ماند، و برای مهار اسرائیل در طول بیش از ۶ سال از مخالفت های آشکاری که با تواقفنامه هایی که تحت نظارت واشنگتن صورت گرفت کاری نکرد. و در نتیجه کسی انتظار پیشرفت قابل توجهی در باقی مانده دوره ریاست جمهوری وی ندارد، بلکه بیم آن می رود که اسرائیلی ها با سوء استفاده از موضع سست وی، و با اعمال یک سری تجاوزات، مانند گسترش شهرک سازی، اجازه دادن به یهودیان افراطی برای حمله به فلسطینی ها در مسجد الآقصی، و آتش افروزی و ایجاد درگیریهایی برای پایان دادن به ریاست عباس، پس از تضعیف و شرمندگی وی، دولت رام الله را به سوی سقوط سوق دهند.