پاراگلایدر؛ از رویای پرواز تا هدیه ازدواج

“پرواز” و “شناور شدن در آسمان” از دیر باز جزو یکی از اصلی ترین رویاهای بشر بوده است. این رویا نه تنها با گذشت زمان فراموش نشده، بلکه می توان گفت به تدریج با پیشرفت علم و فناوری این رویا، دست یافتنی تر نیز شده است.

در دنیای امروز کمتر کسی را می توان دید که با هواپیما سفر نکرده باشد، اما گویی سفر هوایی در یک قوطی آهنی نتوانسته به تنهایی پاسخگوی نیاز بشر باشد، از اینرو همواره بشر به دنبال راهی می گردد تا به دور از محصور بودن در قفس، حس آزادی در آسمان را تجربه کند و همانند پرندگان به “پرواز” درآید.

توسعه و پیشرفت در جوامع بشری، فاصله “واقعیت” تا “رویا” را هر روز کمتر از روز گذشته می کند، به طوری که رویای پرواز نیز از این امر مستثنی نبوده است.

«پاراگلایدر» یا «چتربال» را شاید می توان به عنوان ساده ترین و آخرین دستاورد پروازی بشر برای پروازهای شخصی دانست که سرنشین آن بدون داشتن دیوار و سقف همگام با پرندگان به آسمان می رود.

پرواز با «پاراگلایدر» به سرعت در جهان در حال توسعه است. ایران نیز از توسعه این وسیله پروازی بی نصیب نمانده است و ایرانی های بسیاری روزانه همراه با دیگر ساکنان زمین با پاراگلایدر به پرواز در می آیند.

«پاراگلایدر» هیچ گونه موتوری ندارد و نشست و برخاست این وسیله پروازی توسط سرنشین آن انجام می شود.این وسیله به جهت کم وزن بودن و حجم کمی که دارد، به راحتی قابل حمل است.

سازه بال این وسیله پروازی از نوعی پارچه خاص نایلونی و توسط بندهایی بسیار محکم از جنس کولار ترکیب یافته اند که توسط یک قفل فولادی به نام کارابین به هارنس که همان صندلی و در برگیرنده سرنشین است، متصل می شود.

برای پرواز با پاراگلایدر نیاز به سقوط آزاد یا پرش از صخره ندارید، به طوری که خلبان که خود شما هستید، می توانید به آرامی از سطح شیب دار کوه به سمت پایین بدوید و به راحتی و به حالتی شبیه سر خوردن در آسمان از کوه جدا می شوید.

نشست و برخاست با پاراگلایدر به نرمی و آرامی انجام می شود، به طوری که افراد مبتدی هم می توانند مسئولیت خلبانی این وسیله پروازی را بر عهده بگیرند. باید گفت که پرواز با این وسیله بسیار راحت تر از آن است که تصور می شود، زیرا افرادی که برای اولین و آخرین بار قصد دارند پرواز با پاراگلایدر را تجربه کنند، می توانند بدون نیاز به هیچ آموزشی به همراه یک خلبان ماهر و پاراگلایدر مخصوص دو نفر که حداقل ۱۴۰ کیلوگرم و حداکثر ۲۰۰ کیلوگرم وزن را تحمل می کند، در پهنای آسمان شناور شوند.

شما در هنگام پرواز با پاراگلایدر، به علت نداشتن کابین و سقف، حس یک پرنده واقعی که در آسمان غوطه ور است را تجربه خواهید کرد و لذتی را که از دیرباز بشر منتظر آن بوده، احساس می کنید.

پرواز با «پاراگلایدر» همانند پرواز با دیگر وسیله های پروازی دیگر غیر قابل دسترس و گران قیمت نیست، قیمت آن به حدی است که هر کس در زندگی حداقل می تواند یکبار آن را تجربه کند.

از تجربه شخصی افراد برای پرواز که بگذریم، دیده می شود که بسیاری از زوج های جوان بلیط های پرواز با گلایدر را به عنوان هدیه تولد یا هدیه مناسبت سالگرد ازدواج به همسر خود اهدا می کنند، تا با پرواز نیم ساعته خاطرات خود را ماندگارتر از قبل کنند.

به طور کلی باید گفت که پرواز با چتربال بسیار زیبا و لذت بخش است و تجربه پرواز با گلایدر را علاوه بر تحقق رویای بشر می توان آن را ورزش و تفریحی فوق العاده و خاص دانست که انسان برای مدتی کوتاه از زمین فاصله می گیرد و حس آزادی پرندگان را تجربه می کند.

تاریخچه پاراگلایدر

اولین قدم ها در جهت شکل گیری پاراگلایدر در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط ناسا انجام شد. در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می شد که این روش تا قبل از اختراع شاتل ها رواج داشت، اما در خلال این مطالعات فعالیتهای مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک و سقوط آزاد انجام گرفت.

تا سال ۱۹۸۵ میلادی وسیله ای به نام پاراگلایدر وجود نداشت تا اینکه در حدود سال ۱۹۸۶ میلادی کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه از این وسیله استفاده کردند. البته باید گفت وسیله ای که آنها از آن استفاده می کردند بیشتر به چتر سقوط آزاد شباهت داشت و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر پیدا کرد.

پایین آمدن از کوه با پاراگلایدر انگیزه ای شد برای پیشرفت ورزش به طوری که امروزه به ورزشی مستقل در نقاط مختلف جهان تبدیل شده است. در این راستا کارخانه هایی برای تولید این وسیله بوجود آمد که در پیشرفت و تکامل پاراگلایدر بسیار بسیار موثر بودند