و همچنین تحریم ورزشی فلسطین!

اکثر فلسطینی هایی که عرب اسرائیلی نامیده می شوند، نمی توانند به کشورهای عربی وارد شوند، و البته اعطای حق اشتغال در این کشورها به آن ها تقریباً غیر ممکن است. با فلسطینی ها درست مانند اسرائیلی ها برخورد می شود… با این که به سرزمین خود پایبند شدند، و برای نسل ها اذیت و آزار رژیم اسرائیل را تحمل کردند، اینگونه پاداش خود را می گیرند. فروش تولیدات آن ها در بازارهای عربی ممنوع است، در حالی که یهودیان اسرائیلی، اگر گذرنامه های اروپایی و یا آمریکایی داشته باشند، از شانس بهتری برای وارد شدن به کشورهای عربی برخوردارند. برخورد حکومت های عربی با فلسطینیان سرزمین های اشغالی، مانند اهالی کرانه باختری و نوار غزه، از این بهتر نیست. این ها از سوی مقامات اسرائیل از بیرون رفتن منع می شوند، و از ورود آن ها در اکثر کشورهای عربی نیز جلوگیری می شود، مگر این که اسناد و مدارک اردنی یا مصری داشته باشند. فروش زیتون و پرتقال آن ها نیز ممنوع است، و تنها از طریق یک واسطه مصری و یا اردنی امکان پذیر است، که این امر باعث می شود کالای آن ها گران تر شود! اما در بازارهای اروپایی به فلسطینی ها کمی اولویت داده می شود.

علاوه بر این، اکثر کشورهای عربی به شهروندان خود اجازه سفر و دیدار از فلسطینیان کرانه و غزه، و حمایت از گردشگری و یا استفاده از خدمات آن ها را نمی دهند. این اواخر، یک تیم عربستانی از بازی در کرانه باختری امتناع کرد، زیرا این نیز ممنوع است…  چرا که آن را معامله با اسرائیل، و به رسمیت شناختن دولت آن می دانند!

این گونه برخورد عجیب و تکان دهنده توجیه قانونی دارد؛ زیرا قطعنامه های اتحادیه عرب، کشورهای عربی را ملزم می کند که با اسرائیل و هر چیزی که زیر دست آن باشد، معامله نکنند. اتحادیه عرب در طول شصت سال قطعنامه هایی داشت که به فلسطینی ها و آرمان آن ها آسیب زد، و در خدشه وارد کردن به موجودیت اسرائیل به عنوان یک کشور و یا یک رژیم اشغالگر، شکست سنگینی خورد. تنها کاری که قطعنامه های اتحادیه عرب انجام داد، آسیب رساندن به فلسطینی ها، به اندازه آزار و اذیت اسرائیلی ها بود، و گاهی اوقات از آن هم بیشتر بود.

قطعنامه های عربی در فقیر تر کردن فلسطینیان و محاصره آن ها موفق تر بود، و آن ها را زندان شده در سرزمین اشغالی و یا در اردوگاه های لبنان و سوریه و اردن رها کرد، به طوری که زندگی روز مره آن ها تنها با کمک های اندک ارائه شده از سازمان های بین المللی می گذرد. اوضاع فلسطینیان اسرائیل متفاوت است؛ چرا که زندگی آن ها کمی بهتر است، اما تحریم آن ها از سوی عرب ها برای چندین دهه، باعث شد هویت آن ها به دولت و ملت اسرائیل نزدیک تر شود.

اگر من نمی دانستم چه کسی اتحادیه عرب را تأسیس کرد و چه کسی در آن کار می کند، و تاریخ قطعنامه های آن را نمی دانستم، به طور یقین می گفتم که این سازمان با توطئه ای از طرف تل آویو مدیریت می شود. آن چه اتحادیه عرب با فلسطینی ها انجام داد، مانند محرومیت و محاصره و آسیب زدن، معادل با جنایات اسرائیل است. اما ما می دانیم که جاده جهنم، با نیت های خوب هموار می شود. فلسفه اتحادیه عرب، در مفهوم تحریم هدفمند برای محاصره اشغالگر شکست خورد و ثابت شد که این فلسفه، بهترین کمک را به اسرائیل کرد… و با منع معامله با فلسطینیان در داخل، وظیفه اشغالگر را آسان کرد. یهودیان جهان بیش از عرب ها، از قدس و مساجد و کلیساهای آن بازدید کردند، زیرا عرب ها از سوی کشورهای خود منع می شوند! دیگر امیدی به راه حل سیاسی و یا نظامی، برای فلسطینی ها و فرزندان آن ها وجود ندارند. فلسطین نه تنها با اسلحه و اشغالگری، بلکه به علت فراموشی و محرومیت نیز مرد. سال ها نشان داد که آن چه برادران عرب با آرمان فلسطیینان انجام دادند، چیزی نیست جز یک بازی فوتبال، که آن را برای مقاصد خود به کار می برند. حتی فوتبال واقعی نیز، ممنوع است که در سرزمین آن ها بازی شود. و این اسرائیل نیست که از آن ها جلوگیری می کند، بلکه عرب ها آن را، عادی سازی روابط با اسرائیل می دانند.

این صحنه بسیار عجیب و غریب را در نظر بگیرید: خرید از آن ها ممنوع است، فروش به آن ها ممنوع است، دیدار با آن ها و یا استقبال از آن ها ممنوع است، نماز خواندن در مساجد آن ها ممنوع است، بازی کردن با آن ها ممنوع است؛ منظور من فلسطینی ها هستند!

اتحادیه عرب باید کور و کر باشد، که نتواند بین قربانی و جلاد را تشخیص دهد. یا نتواند بین اشغالگر و کسی که سرزمینش اشغال شده است را تشخیص دهد. و نمی تواند بین فلسطینی ها و اسرائیلی ها را تشخیص دهد!

اینک زمان آن فرا رسیده است که در مفهوم معاملات با فلسطین و اسرائیل تجدید نظر شود. باید این  بیهودگی سیاسی که توسط گروهی از سیاستمداران ساده لوح عرب تأسیس شده بود، متوقف شود. آن هایی که نیم قرن پیش گمان می کردند که اسرائیلی ها، پس از آن که تعطیلات به پایان برسد، چمدان های خود را می بندند و به نیویورک و سن پترزبورگ و لندن باز می گردند. افکار گروهی از ملی گرایان متعصب، که از ابزار جنگ تنها لفاظی های ادبی را بلدند،  که در قهوه خانه ها، و به هنگام «قلیان» کشیدن، بر یکدیگر پیشی می گیرند، آن هم زمانی که هر روز پنج میلیون فلسطینی، که در سرزمین های خود از سوی عرب ها و اسرائیلی ها محاصره هستند، بهای آن را می پردازند.