هنوز هم فریاد های محکوم کننده، از شوک ناگهانی خود از نتایج رأی گیری در مجلس شورای عربستان سعودی سخن می گویند که اکثریت اعضا، پیشنهاد ارائه شده از سوی برخی از اعضای مجلس در مورد حمایت از وحدت ملی را رد کردند. چگونه به سادگی و به سرعت ، مجلس از مطالعه پیش نویس قوانین خودداری می کند ، آن هم با وجود خطر قریب الوقوع و آشکاری، که به علت گسترش فرقه گرایی و نژاد پرستی، کشورهای همسایه مانند عراق و سوریه و یمن را ویران کرد، و در فضای رسانه ای و دینی و به طور کل همه فضاهای اجتماعی منطقه وجود دارد؟! عربستان سعودی در یک کهکشان جداگانه زندگی نمی کند، بلکه در معرض همان ویروس های خطرناک، و حملات تحریک کننده قرار دارد که از جانب نیروهای مختلف، از مرزها وارد شدند و برخی از آن ها جنایت های فرقه ای را در دو مسجد در شرق عربستان مرتکب شدند.
کسانی که مشکل را درک نمی کنند و خطر را نمی بینند شایسته جایگاهی که به آن ها داده شده است نیستند. بدیهی است که آن ها به علت نفرت از همزیستی و همبستگی ملی نبوده است که رأی رد داده اند، بلکه برای این که آن ها آنچه اتفاق می افتد را دست کم می گیرند، و خطرات پیرامون کشور را احساس نمی کنند. برخی از آن ها بر تأیید پیشنهاد تأکید کردند اما معتقدند که «قانون اساسی حکومت»، این مشکل را حل کرده و در یکی از مواد درباره آن به صراحت صحبت می کند: «تقویت وحدت ملی یک وظیفه است، و دولت هر آنچه باعث تقسیم و فتنه و دو دستگی می شود را منع می کند». اما ارائه دهندگان این پیش نویس درک می کنند که اصول نظام حکومتی واضح و صریح است و نوشتن قانونی که مسؤلیت ها و وظایف را در این اصل کلی مشخص می کند را لازم می بینند.
بدون تردید آن دسته از اعضای مجلس که پیشنهاد خود را ارائه دادند این مشکل را بیشتر درک می کنند، و به رویارویی با خطر بیشتر علاقه دارند، برعکس کسانی که گمان می کنند جهان در امنیت دائمی است، و هر شب با اطمینان خاطر به آرامگاههای خود می روند. نمی ببینند که چگونه جوامع بزرگی در اطراف آن ها فرو پاشیده شدند، برای این که از یافتن وجه مشترکی که باعث متحد شدن دسته های مختلف ملی، قبیله ای ، مذهبی و منطقه ای می شود ناتوان ماندند. آن ها از این که عرصه از کسانی که در ساز جدایی می دمند پر شده است، و کسانی که تحریک به فتنه می کنند، و با آگاهی یا از روی جهل و نادانی، وحدت کشورشان را در معرض خطر قرار می دهند، احساس خطر نمی کنند. بدون وجود سیستمی که با بحران مقابله کند، و پیش نویس آن از مجلس قانون گذاری آغاز شود، قدرت اجرایی نخواهد توانست که طاعون منتشر شده در منطقه را به محاصره در آورد.
این سخن از بی کاری نیست، بلکه همانطور که دکتر هیا المنیع، عضو مجلس شورا، در مقاله خود در روزنامه «الریاض» ذکر کرد، آن چه در مجلس مطرح شد، با استناد بر سخنان ملک سلمان بن عبد العزیز پادشاه عربستان سعودی بود که خود مرجع مقامات است، و در سخن خود کاملاً واضح و روشن، هر گونه دسته بندی مذهبی و فرقه ای را رد کرد. دکتر هیا گفت که مطرح کردن این طرح با هدف مطالعه آن صورت گرفت با این حال مخالفان آن را محکوم کردند!
حال که مجلس شورا با رأی اکثریت (۷۴ بر علیه ۴۷) این طرح را ساقط کرد و از حمایت ملی و جرم شناختن تحریک به خشونت و فتنه امتناع کرد، چه کاری می توان کرد؟
برخی ها گفتند مجلس شورا باید منحل شود، و برخی دیگر راه حل را در توسل به مجلس وزرا دیدند، و کسانی هم درخواست مطالعه و بررسی تغییر قانون اساسی حکومت را کردند. اما من گمان نمی کنم که راه حلی بجز بازگشت به مجلس شورا وجود داشته باشد، زیرا با وجود شکست خوردن اکثریت در درک کردن مشکل، اما باز هم او مجلس قانون گذاری است. با تکرار تلاش، آن را انجام خواهد داد. اما منحل کردن مجلس غیر منطقی است، زیرا اعضای شورا برگزیده می شوند و با انتخابات مشخص نمی شوند. و انتخاب آن ها بر اساس تجربه و تخصص آن ها صورت گرفته است، و نمایندگان خیابانی نیستند همانطور که در مجالس منتخب صورت می گیرد. چون دولت آن ها را تعیین کرده است، می تواند آن ها را مورد حسابرسی قرار دهد. منظور من این است که «شورا» یکی از نهادهای دولتی است، و دولت اگر تشخیص دهد که شورا قادر به پاسخگویی خواسته های فوریتی و عالی کشور نیست، قادر است ناکامی های آن را اصلاح کند.