مخالفان و موافقان استقلال اسکاتلند به پای صندوق های رای می روند – آژانس خبری فرانسه

سرنوشت بریتانیای کبیر امروز مشخص می شود. از ۷ صبح امروز پنجشنبه ۱۸ سپتامبر به وقت محلی مردم اسکاتلند به پای صندوق های رای رفتند تا سرنوشت این کشور را رقم بزنند.

تازه ترین نظرسنجی ها حاکی از آن است که مخالفان و موافقان استقلال اسکاتلند شانه به شانه حرکت می‌کنند و با تنها چهار درصد اختلاف به پای صندوق های رای می روند. یک نظرسنجی نشان داد که ۵۲ درصد مردم اسکاتلند حامی اتحاد با بریتانیا و ۴۸ درصد خواهان استقلال از بریتانیا هستند.

پرسشی که روی برگه های رای گیری دیده می شود خیلی ساده اما مهم است: «آیا اسکاتلند باید کشوری مستقل باشد؟» نتیجه ماه ها تشکیلات و ستاد برگزار کردن برای حفظ اتحاد ۳۰۷ ساله با بریتانیا یا استقلال از این کشور، در این رای گیری ۱۵ ساعتی مشخص می شود.

بیش از دوهزار و ششصد حوزه رای گیری امروز صبح ساعت هفت به وقت محلی آغاز به کار کردند تا ساعت ۱۰ شب پذیرای رای دهندگان خواهند بود. انتظار می رود شرکت مردم در این همه پرسی بالا باشد. چهار میلیون و ۲۰۰ هزار نفر در اسکاتلند برای رای دادن ثبت نام کردند. این رقم معادل ۹۷ درصد واجدان شرایط رای دادن است.

نتیجه نظرسنجی و اختلاف کمتر از پنج درصدی میان موافقان و مخالفان پیش بینی این همه پرسی را مشکل کرده است.

هر فرد «ساکن» اسکاتلند با سن بیش از ۱۶ سال سن واجد شرایط رای دادن است. این بدان معنی است که ۸۰۰ هزار اسکاتلندی ساکن در منطقه های دیگر بریتانیا نمی‌توانند در این همه‌پرسی شرکت کنند، در حالی که ۴۰۰ هزار بریتانیایی غیر اسکاتلندی که در این کشور ساکنند می‌توانند رای خود را به صندوق بیاندازند.

این همه پرسی در سال ۲۰۱۱ در پارلمان اسکاتلند پس از آن مطرح شد که حزب ملی اسکاتلند موفق شد با اکثریت قاطع به عنوان حزب حاکم پارلمان انتخاب شود. این حزب که با هدف اصلی استقلال اسکاتلند در انتخابات شرکت کرده بود، پس از اتخاذ اکثریت کرسی ها، موفق شد مشروعیت لازم برای برگزاری این همه‌پرسی را بدست آورد.

معنای پادشاهی متحده چیست؟

«پادشاهی متحده» (UK) مجموعه ای از سرزمین های واقع جزیره های بریتانیایی در شمال غربی قاره اروپا است. این کشور شامل انگلستان، اسکاتلند، ولز و ایرلند شمالی است که تحت این نام در مجامع بین المللی شناخته می شود.

ساختار قدرت سیاسی در این پادشاهی به این صورت است: کشورها فوق الذکر تحت سلطنت ملکه (یا پادشاه انگستان) هستند، مجلس های عوام و اعیان بریتانیا محل تصمیم گیری های سیاسی هستند، و نخست وزیر با رای نمایندگان منتخب از سراسر کشور تعیین می شود.

در مه ۱۹۹۷ همزمان با نخست وزیری تونی بلر (۱۹۹۴ – ۲۰۰۷) لایحه تمرکززدایی با امضای نخست وزیر بریتانیا نهایی شد و به دنبال آن کشور اسکاتلند اجازه تاسیس پارلمان را دریافت کرد.

به دنبال ارائه این امتیاز به اسکاتلند، این امتیاز به ولز هم ارائه شد. در سال ۱۹۹۸ با تایید مجلس عوام بریتانیا، مجمع ملی ولز فعالیت خود را آغاز کرد، به تدریج روند واگذاری اختیارات از پارلمان در لندن به مجلس در کاردیف آغاز شد.

حزب ملی اسکاتلند با ارجاع به همین لایحه تمرکززدایی همه پرسی استقلال اسکاتلند را مطرح کرد و توانست آن را به مرحله اجرایی شدن برساند. با این وجود مقامات اسکاتلندی اعلام کردند، در صورت رای مثبت مردم اسکاتلند به استقلال، این کشور همچنان تحت قیومت ملکه باقی خواهند ماند؛ تصمیمی که استرالیا در سال ۱۹۹۹ گرفت.

ذخایر نفتی مشترک یا اسکاتلندی؟

آب‌های این کشور، به طور عمده در دریای شمال، منبع بزرگ‌ترین ذخایر نفت و گاز در بین کشورهای اروپایی به شمار می رود و همین امر باعث شده تئوری استقلال از بریتانیا که سال ها جست و گریخته مطرح بود، به صورت جدی بررسی شود. دولت اسکاتلند، به رهبری وزیر اول دولت محلی اسکاتلند الکس سالموند، اتحاد ۳۰۷ ساله بریتانیا را «پاسخگوی هدف اولیه» این کشور نمی داند و اسکاتلند مستقل «با ثروت فراوان نفتی را یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان» می خواند.

سالموند از این همه پرسی به عنوان فرصتی یاد می کند که اسکاتلند «سرنوشت خود را در دست گیرد و از سلطه پارلمان لندن نشین بریتانیا» رها می کند.

وی تخصیص ۱۰ درصد از سود نفتی اسکاتلند، که رقمی حدود ۱۰ میلیارد پوند در سال می شود، را استدلالی برای استقلال می داند. او بر این باور است که این رقم می تواند یک صندوق ذخیره نفتی که پس از گذشت یک نسل می‌تواند بدل به یک ذخیره ثروت ملی برابر با ۳۰ میلیارد پوند شود. نروژ از همین شیوه برای تامین صندوق ذخیره ارزی استفاده می کند و اسکاتلند از آن به عنوان الگوی تضمین آینده آن کشور یاد می کند.

منتقدان بر این باورند که تکیه تنها بر نفت برای اسکاتلند کافی نیست. مخالفان نفت را ذخیره ای تمام شدنی می دانند و می گویند، بخشی از بریتانیا بودن این مزیت را دارد که اقتصادی باثبات و یکی از موفق ترین اتحادیه های اجتماعی و سیاسی در جهان پشتوانه آن خواهد بود.

دیوید کامرون نخست وزیر بریتانیا کشف و حفاری ذخایر دریای شمال را از موفقیت‌های بریتانیا می خواند. وی در عین حال استخراج نفت و گاز را امری دشوار می شمارد که «تمام توان بریتانیای متحد» را می طلبد.

یورو یا پوند بریتانیایی؟

حفظ واحد پول پوند از دیگر موضوعات مورد بحث دولت اسکاتلند است. شاید همین موضوع را بتوان تاییدی بر مدعای منتقدان برای تمام شدن ذخایر نفتی و تاکید دولت اسکاتلند بر این نکته است.

دولت اسکاتلند می‌خواهد در دوره استقلال، پوند را به عنوان عنصری از یک اتحادیه پولی با بقیه بریتانیا حفظ کند. اسکاتلند مدعی است که با سهیم شدن در تضمین ارزش پوند، می تواند هم به بریتانیا و هم به اسکاتلند منفعت برساند.

ولی سه حزب اصلی بریتانیا،احزاب محافظه کار، کارگر و لیبرال دموکرات، این ادعا را نمی پذیرند و با اطمینان اعلام کردند که برنده انتخابات بعدی بریتانیا هم با این موضوع مخالف خواهد بود.

خزانه داری بریتانیا با «دردسر» آور خواندن داشتن اتحادیه های پولی، مخالفت خود با این پیشنهاد را اعلام کرد.