با معرفی تعدادی فیلم، هر هفته قصد داریم شما را به دنیای سینما ببریم. مجموعه ما مثل هر هفته شامل تعدادی فیلم ایرانی و چند فیلم از سینمای جهان است، این بار هم مثل هفته های گذشته هفت فیلم را برای شما معرفی کرده ایم؛ فیلم هایی مثل: «یه حبه قند» که فیلمی زیبا و سرشار از تصویرهای زیبا از سرزمین ایران است، «بغض» که فیلمی از جوان های سرکشی است که در ناکجا آباد سرگردان شده اند، «یکی از ما دونفر» فیلم دیگری از « تهمینه میلانی» که کنکاشی دوباره در رابطه زن و مرد است، فیلم های «فرزندان»، «شب سال نو»، «هنوز هیچ چیز ندیده اید » و «مزایای خجالتی بودن» که از بین فیلم های سینمای جهان انتخاب شده اند.

یه حبه قند

کارگردان و نویسنده: رضا میر کریمی، بازیگران: رضا کیانیان ، نگار جواهریان ، فرهاد اصلانی ، شمسی فضل اللهی ، سهیلا رضوی ، درام، ۹۰ دقیقه، ایران، ۲۰۱۲٫

خلاصه: همه خانواده در حال تدارک مراسم عروسی «پسند» دختر کوچک خانواده هستند. قرار است پسند، با پسر ثروتمندی که در آمریکا است، به شکل غیابی ازدواج کند و به آمریکا برود. در میان مراسم دایی خانواده که چندان راضی به ازدواج پسند نیست به شکلی اتفاقی به خاطر گیر کردن حبه قندی در گلویش دچار خفگی شده و می میرد و مراسم عروسی به عزا تبدیل می شود.

از سویی دیگر قاسم، خواهرزاده دایی که او هم به پسند علاقه مند است به شکلی اتفاقی از مرخصی سربازی به خانه می آید. با پیش آمدن این اتفاقات، پسند دچار دودلی شده و نمی تواند تصمیم بگیرد.
«یه حبه قند» فیلمی به تمام معنا ایرانی و وفادار به سنت های کهن ایرانی است که در آن می توان ردپایی از اغلب هنرهای سنتی ایرانی یافت، نقش و نگارهای اسلیمی و قالی، شعر و انار، مراسم ستنی عروسی، معماری ارزشمند بناهای قدیمی و روح زندگی آرام و دور هم جمع شدن های صمیمانه ،که در سراسر فیلم جاری است.

پوستر زیبای این فیلم، که طراحی آن را «عباس کیارستمی» انجام داده است، دعوتی به تماشای فیلمی ساده و زیبا از مراسم عروسی سنتی، در خانواده ای یزدی است. قاب های طراحی شده، دقیق و زیبای «حمید خضوعی ابیانه»، فیلم بردار فیلم، ترکیب زیبایی از رنگ و نور است و هر قابش نمادی از زندگی سنتی ایرانی و معماری زیبای شهر یزد را در خود دارد.

اولین نماهای فیلم، وجود بادگیر زیبای شهر یزد در بک گراوند ( پس زمینه ) کادر تصویر، نمای معرفی است که به خوبی لوکیشن (مکان) فیلم را معرفی می کند. یه حبه قند، در لحظاتی یاد آور فیلم زیبای «مهمان مامان» ساخته «داریوش مهرجویی» است. این فیلم که متاسفانه از شرکت در رقابت های اسکار جهانی باز ماند، توانست در زمان نمایش، با استقبال زیادی از سوی مخاطبین داخلی و خارجی روبرو شود.

http://www.youtube.com/watch?v=SouJkIlQPfo

بغض

کارگردان و نویسنده: رضا درمیشیان، بازیگران: باران کوثری (ژاله)، بابک حمیدیان (حامد)، مهران احمدی (عموی حامد)، درام، ۹۰ دقیقه، ایران، ۲۰۱۱

خلاصه: فیلم، روایت آشنایی دختر و پسر جوان ایرانی در ترکیه است که با هم دست به سرقت می زنند، تا با پول آن از کشور خارج شده و با هم زندگی کنند.

«بغض»، حکایت نسل جوان و آشفته ای است که سرگردان میان زمین و آسمان در ناکجا آبادی در ترکیه رها شده اند. ، دختر و پسری که بی هدف در شهر پرسه می زنند و هر دو به مواد مخدر معتاد هستند و نمونه ای از نسلی جوان و عاصی هستند که برای رسیدن به آرامش راهی جر قانون شکنی نمی شناسند.

کارگردان در رفت و آمد مدام بین گذشته و آینده، داستان آشنایی این دو جوان و ماجرای سرقت را به طور موازی روایت می کند.

درمیشیان در ساختن اولین فیلم بلند خود توانسته اثری قابل قبول عرضه کند که گامی جسورانه برای ورود به عرصه فیلم سازی حرفه ای است. به رغم سوژه و پرداخت مناسب، گاهی هنوز هم رد پای فیلم های کوتاه و تجربی در فیلم پیدا است.

تصویربرداری به روش دوربین روی دست اگر چه سبب پویایی و ریتم پر تحرکی برای فیلم شده است اما در برخی جاها راه به افراط می برد. ایده محدود کردن فیلم به دو یا سه کاراکتر هم با بستن قاب تصویر های دو نفره بابک و اشخاص دیگر یا ژاله و اشخاص دیگر، ایده متفاوتی است که ساختار فیلم را متمایز می کند و شاید سبب تمرکر بیشتر مخاطب روی دو شخصیت اصلی شود.

استفاده زیبای کارگردان از عناصری مثل کارهای گرافیتی به عنوان نمادی از هنر و هنرمندان زیر زمینی، نکته جذابی است که پیش از هر چیز در فیلم به چشم می آید.

یکی از ما دو نفر

کارگردان ونویسنده: تهمینه میلانی، بازیگران: السا فیروز آذر (سارا)، بهرام رادان (بابک)، همایون ارشادی (پدر سارا)، درام، ۹۰ دقیقه، ایران، ۲۰۱۱٫
خلاصه: «سارا» پس از پایان تحصیلات خود در رشته معماری در آمریکا، به ایران بر می گردد. او به شکلی کاملا اتفاقی با «بابک» که مدیر یک شرکت بزرگ معماری است آشنا می شود و به دلیل خیانت نامزدش «کیان» رابطه خود را با او قطع کرده و به تدریج به بابک علاقه مند می شود، در حالی که بابک فرد قابل اعتمادی نیست و مدام در حال فریب دادن دختران مختلف است.

«یکی از ما دو نفر» آخرین کار « تهمینه میلانی» کارگردان جنجالی است که همیشه فیلم هایش با حاشیه های بسیاری همراه بوده است.

بسیاری از منتقدان، فیلم های او را متهم به جانبداری یک سویه از زنان کرده اند. در این فیلم، به نظر می رسد نگاه کارگردان در تصویر کردن رابطه زن و مرد معتدل تر وصبورانه تر از سایر فیلم های او است.

این فیلم داستان مردی جذاب و دون ژوان ( فریب دهنده زنان) با بازی رادان است که این بار تلاش می کند، طعمه معصوم و متفاوتی مثل «سارا» را به دام بیاندازد. هر چند رویکرد کلی فیلم باز هم خط کشی بین زنان و مردان است، اما در این فیلم، میلانی کمی ملایم تر برخورد کرده و یکی دو شخصیت مثبت مرد هم در فیلمنامه آورده است؛ کسانی مثل پدر سارا و یا آقای ثروتی.

شخصیت سارا بر خلاف زنان دیگر فیلم های میلانی شخصیتی آرام و معتدل است، به جز سکانس پریدن از پنجره که اگر حذف می شد لطمه چندانی به فیلم نمی خورد، عمل نامعقول و افراطی از او سر نمی زند، به رغم سکانس ابتدایی فیلم که شروعی بیش از حد کلاسیک محسوب می شود، روایت فیلم دینامیک و پویا تا انتها پیش می رود.

ترسیم کنش و واکنش های عاطفی فیلم، هر جا که با تعادل پیش رفته اند موفق عمل می کنند و هر جا که کار به افراط می کشد، به باورپذیری روابط لطمه می زند، با همه این مسائل، می توان گفت این فیلم یکی ازموفق ترین فیلم های کارگردان پس از شمعی درباد، دو زن و آتش بس، محسوب می شود.

هنوز هیچ چیز ندیده اید You ain’t seen nothing’ yet

کارگردان:آلن رنه، فیلمنامه نویسان: آلن رنه، لوران هربی، ژان آنوی، بازیگران: متیو آمارلیک (متیو آمارلیک- ام هنری)، پیر اردیتی (پیر اردیتی- ارفه)، سابین آزما (سابین آزما- اریدیس)، درام، بیوگرافی، ۱۱۵ دقیقه، فرانسه، ۲۰۱۲٫

خلاصه: نمایشنامه نویسی به نام «آنتوان آنتاک» پس از مرگش از طریق یک نوار ویدئویی دوستان هنرمندش را که سال ها پیش نمایش « اوریدیس» را برای او اجرا کردند، دور هم جمع می کند و در وصیت نامه اش از آن ها می خواهد تا به تماشای نسخه ویدئویی این اثر که توسط کمپانی تازه کاری ساخته شده، بنشینند. در طی تماشا، آن ها غرق در خاطرات گذشته می شوند و شروع به اجرای اوریدیس می کنند و به رغم سن وسالشان هر کدام نقش های متفاوتی را به عهده می گیرند.

این فیلم آخرین اثر کارگردان ۹۰ ساله فرانسوی « آلن رنه» بزرگ است. کسی که به همراه «تروفو» «گدار» و… یکی از پیشگامان جنبش موج نو در سینمای فرانسه محسوب می شود. او که خالق آثار به یاد ماندنی مثل «هیروشیما عشق من» و «سال گذشته در مارین باد» است، سال گذشته با فیلم «هنوز هیچ چیز ندیده اید» در فستیوال کن حضور داشت.

آلن رنه در این اثر، بدون شکستن مرزهای زمانی روایت به شیوه های مدرن و پست مدرن امروزی در فیلم ها، زمان را به گذشته بر می گرداند، تماشای نمایش و تجسم احساسات مختلف در فیلم ویدئویی، بازیگران را وا می دارد تا در زمان حال، به گذشته برگردند و چنان در نوستالژی گذشته غرق شوند که در مدت زمان نمایش، حال را فراموش کنند و غرق عشق ها، احساسات و خاطرات دوران جوانی خود یک بار دیگر نمایش اسطوره ای «اوریدیس» را اجرا کنند.

فیلم رنه، نه تنها مرزهای زمان را در هم می شکند، بلکه مرزهای مشخص بین تاتر، نمایش ویدویی و سینما را هم پشت سر می گذارد و با در هم آمیختن این سه رسانه تصویری، اثری لطیف و ماندگار می سازد.

شب سال نو New Year’s Eve

کارگردان: گری مارشال، فیلمنامه نویس: کاترین فوگیت بازیگران: میشل فایفر (اینگرید)، رابرت دنیرو (استن هریس)، هالی بری (پرستار امی)، هیلاری سوآنک (کلر مورگان)، کمدی عاشقانه، ۱۱۸دقیقه، آمریکا، ۲۰۱۱٫

خلاصه: فیلم داستان زوج های مختلف در سنین مختلف، در شهر نیویورک را روایت می کند زوج هایی که هر کدام روایت و زندگی جدا گانه ای دارند، اما همه آن ها در انتظار رسیدن شب سال نو هستند.

«گری مارشال» که پیش از این در سال ۲۰۱۰ فیلم دیگری با نام «روز والنتاین» با شرکت جمعی از ستاره های هالییود ساخته بود این بار هم، ستاره های مختلفی مثل «رابرت دنیرو»، «هالی بری»، «میشل فایفر» و… بسیاری دیگر را گرد هم جمع کرده است تا جشنی دوست داشتنی برای شب سال نو ترتیب دهد.

گری مارشال در این فیلم شور و اشتیاق و مشکلات مردم مختلف در شهر نیویورک را در تدارک مراسم سال نو میلادی نشان می دهد، داستان زوجی در آستانه ازدواج، داستان زنی که مسوول برپایی مراسم جشن سال نو است، داستان مردی با بازی «رابرت دنیرو» که به علت سرطان در آستانه مرگ است و از شیمی درمانی سر باز می زند و همین طور داستان های کوتاه تلخ و شیرین و گاه کمدی دیگر.

در هم آمیختن روایت های مختلف با تم مشترک سال جدید و حضور ستاره های بسیار سبب شده است تا فیلم ریتم خوبی داشته باشد و به رغم مضمونی تکراری برای تماشاگر خسته کننده نباشد. به جز حضور انبوه ستارگان و مضمون فیلم، «شب سال نو» – شبیه فیلم هایی که در پاریس ساخته شده اند و اغلب شهر پاریس، یک المان مرکزی در آن ها است- فیلمی است که تماشای آن شبیه سفری به نیویورک است، به بهانه های مختلف به نیویورک و مراکز دیدنی آن در فیلم اشاره می شود و آداب مختلف مردم این شهر در شب سال نو، ازدواج و غیره نشان داده می شود.

فیلم شب سال نو با استفاده از همین مولفه ها، مثل فیلم قبلی گری مارشال، ولنتاین، توانست با استقبال خوبی در فروش روبرو شود.

مزایای خجالتی بودن The perks of being wallflower

کارگردان و نویسنده: استفان چباسکی، بازیگران: لوگان لرمن (چارلی)، اما واتسون (سم)، ازرا میلر (پاتریک)، درام عاشقانه، ۱۰۲ دقیقه، آمریکا، ۲۰۱۲

خلاصه: فیلم درباره زندگی «چارلی» نوجوان گوشه گیر دبیرستانی است که با وجود باهوش بودن به سختی با دیگران ارتباط برقرار می کند. پس از مدتی چارلی با خواهر و برادری آشنا می شود که او را به دوستی می پذیرند و باعث می شوند چارلی وارد دنیای آدم های دیگر شود.

این فیلم که با استقبال خوبی از سوی مخاطبان روبرو شد و توانست جوایز محتلفی را نیز نصیب خود کند، از جمله جایزه بهترین فیلم اول داستانی در جشنواره اسپیریت، جایزه منتقدان فیلم بوستون و…«مزایای خجالتی بودن» پر از لحظاتی آشنا است که همه، در دوره نوجوانی، به نوعی آن را تجربه کرده اند. با همه این مسائل این فیلم، صرفا فیلمی برای نوجوان ها نیست.

این فیلم که اقتباسی از کتاب «چباسکی» به همین نام است، مشکلات نوجوانان را در ارتباط با هم و جامعه به ظرافت به تصویر کشیده است. «چارلی» از آن نوع شخصیت های عاصی و ضد اجتماعی معمول این فیلم ها نیست، «سم» و «پاتریک» هم که تقریبا هر دو به شکلی در برقراری ارتباط با دیگران مشکل دارند هر دو شخصیت های آرامی هستند.

فیلم به تدریج راه های خروج از بن بست های عاطفی و شخصی در زندگی نوجوان ها را با حوادث مختلف نشان می دهد و در این مسیر بر نقش کاراکترهایی مثل معلم انگلیسی چارلی و سایر اشخاص مهم زندگی او در شکل گیری این مسیر تاکید می کند.

چارلی که در ابتدا موجودی طرد شده و گوشه گیر است به تدریج می تواند تجربه های عاطفی مختلفی را از سر بگذراند و در نهایت به «سم» علاقه مند شود. برای تاکید بر گوشه گیر بودن و درون گرا بودن چارلی، فیلم ساز از تمهید های مختلفی استفاده می کند، مثل روایتی که با صدای چارلی روی تصویرها می آید یا نامه هایی که درفیلم نوشته می شوند که البته اشاره مستقیمی به متن کتاب چباسکی هستند.

http://www.youtube.com/watch?v=-dY5EbgJTvI

فرزندان The Descendants

کارگردان: الکساندر پین، فیلمنامه نویس: الکساندر پین، جیم راش، نات فکسون بازیگران: جرج کلونی (مت کینگ)، شایلن وودلی (الکساندر کینگ)، آمارا میلر (اسکاتی کینگ)، کمدی درام، ۱۱۵دقیقه، آمریکا، ۲۰۱۱٫

خلاصه: «مت کینگ» وکیلی موفق است که وقت زیادی را صرف کار خود می کند، او زندگی خوبی با همسر و دو دخترش دارد، پس از مدتی، همسر مت دچار حادثه خطرناکی شده و به کما می رود، در غیاب او مت برای اولین بار تلاش می کند به دو دخترش نزدیک شود.

فیلم «فرزندان» که اقتباسی از رمان «کاوی هارت منینگز» است، به عنوان یک اقتباس خوب، موفق شد، جایزه اسکار بهترین فیلم اقتباسی را از آن خود کند.

نقطه قوت فیلم، فیلمنامه قوی و دیالوگ های کاملا حساب شده است که نقش اصلی در روایت فیلم را به عهده دارند، مثل فیلم زیبای « نبراسکا» ساخته دیگر«الکساندر پین» در این فیلم هم دو وجه فیلم نامه، دیالوگ های جذاب و گاه طنز آلود و پر معنا و قاب تصویرهای زیبای فیلم، مولفه هایی هستند که فیلم را متمایز می کنند.

قاب هایی که این بار به جای سرزمین زیبای نبراسکا با منظره های زیبای هاوایی شکل گرفته اند. این طور که به نظر می رسد، الکساندر پین با در نظر گرفتن تمام جزییات مربوط به لوکیشن (مکان) و شخصیت پردازی و اوج و فرود داستان، توانسته فیلم کاملی بسازد که از هر نظر برای مخاطب جذاب باشد.

همان طور که فیلم موفق نبراسکا، بر شخصیت پدر به عنوان شخصیت محوری فیلم متکی بود، این جا هم مت کینگ با بازی خوب «جرج کلونی» شخصیت محوری فیلم است. کلونی در این فیلم توانسته از کاراکترهای همیشه کلیشه ای اش و ایفای نقش ستاره فاصله بگیرد و نقش پدری که سرانجام متوجه خیانت همسر مرده خود می شود را به خوبی بازی کند. او برای این نقش موفق به دریافت جایزه بهترین بازیگر مرد در گلدن گلاب شد.