شاهزاده سلمان بن عبدالعزیز ولیعهد سعودی در میان رهبران کشورهای گروه ۲۰ – عکس از خبرگزاری فرانسه
اینجا در شهر بریسبین استرالیا، جایی که اجلاس سالانه گروه ۲۰ در حال برگزاری است، تمام چشم ها به سخنرانی شاهزاده سلمان بن عبدالعزیز ولیعهد سعودی دوخته شده، کسی که به نیابت از ملک عبدالله بن عبدالعزیز خادم حرمین شریفین، ریاست هیات سعودی را بر عهده دارد.
این اجلاس در حالی برگزار می شود که قیمت های نفت به پایین ترین سطح در چهارسال گذشته، یعنی کمتر از ۷۷ دلار در هر بشکه رسیده است. گروه ۲۰ نخواهد توانست از رشد جهانی حمایت کند چه قیمت نفت به شدت بالا برود و چه پایین بیاید.
عربستان سعودی چطور با این نگرانی بزرگ که همزمان با قابل توجه ترین اجلاس جهانی صورت می گیرد، برخورد کرد؟ به نظر من از سخنرانی روز شنبه ولیعهد سعودی درباره بازارهای جهانی نفت، سه پیام دریافت می شود.
پیام نخست آنست که کشور وی به سیاست متعادل و نیز نقش موثر و مثبت خود در تثبیت بازارهای جهانی ادامه می دهد، در حالی که در همان حال منافع کشورهای تولیدکننده و مصرف کننده را مدنظر قرار می دهد.
اگر عربستان سعودی چنین سیاستی را اتخاذ نکرده بود، دنیا از شرایط پس بحران مالی جهانی سال ۲۰۰۸ و در پی آن افزایش قیمت نفت تا حد ۱۵۰ دلار خلاص نمی شد.
پیام دوم این را تایید کرد که عربستان سعودی هیچ خصومتی با سوخت های جایگزین فسیلی، که به موازنه بازارهای جهانی انرژی و تامین عرضه کمک می کند، ندارد. این بدان معنا است که ریاض تاکید می کند که سوخت های فسیلی رقیب نفت خام سنتی نیستند.
پیام سوم این سخنرانی به یارانه های دولتی فرآورده های انرژی و تاثیر آن بر شرایط کلی اقتصادی مربوط می شد. ولیعهد سعودی به مخاطبانش برنامه ملی را یادآوری کرد که کشورش در حال انجام آنست تا مصرف انرژی را منطقی و بهینه کند.
همه می دانند که یارانه های دولتی برای فرآورده های نفتی باید روزی متوقف شود؛ این کار می تواند فردا، سال آینده یا پنج سال دیگر صورت گیرد. به هر حال روزی می آید که یارانه ها حذف و یا تعدیل می شود. به عنوان مثال، در عربستان سعودی یارانه ها به ثروتمند و فقیر تعلق می گیرد. در واقع، آنهایی که نیاز به یارانه ندارند بسیار بیشتر از نیازمندان، از یارانه بهره مند می شوند.
به عنوان سوپاپ ایمنی برای بازارهای جهانی نفت، و نیز یک مشخص کننده مسیر اقتصاد جهانی، ریاض می گوید با کالایی که تا پنج سال دیگر تمام می شود معامله نمی کند. بالعکس، نفت کالایی است که دنیا دست کم تا پنجاه سال دیگر به آن نیاز دارد. بنابراین، برخورد با بازارهای نفت مستلزم دیدگاهی است که منافع کشورهای تولیدکننده و مصرف کننده ، و قطعا، منافع اقتصاد جهانی را لحاظ کند.
عربستان سعودی در طول چندین دهه، رهبری مدبرانه و بادرایت خود در بازارهای نفتی را اثبات کرده است و در این راستا به عنوان یک کشور از ترجیح دادن منافع خود بر اقتصاد جهانی خودداری کرده است. تصور کنید که ایران یا ونزوئلا بازارهای جهانی نفت را هدایت می کردند!
باید این نکته را هم خاطر نشان کرد که عربستان سعودی به جز خود از هیچ کشور دیگری در گروه ۲۰ نمایندگی نمی کند. اگر چه، پادشاهی سعودی همواره عادت داشته که منافع و نگرانی های کشورهای در حال توسعه به طور کلی و جهان عرب به طور خاص را منعکس کند. من تصور نمی نمی کنم کشوری باشد که بتواند مسائل جهان در حال توسعه را بهتر از عربستان سعودی درک کند.
