ناگهان در صدر عناوین خبری پایگاه «عین الاسد» (پایگاه قادسیه سابق)، یعنی دومین پایگاه شکاری عراق، قرار گرفت. این پایگاه که بعد از پایگاه «بلد» دومین پایگاه هوانیروز بزرگ عراق است در ناحیه بغدادی در استان الانبار، نزدیک رود فرات، قرار دارد. سال ۱۹۸۰ تأسیس شد و توسط کشورهایی مانند یوگسلاوی مهندسی شد و در سال ۱۹۸۷ راه‌اندازی شد. ظرفیت آن ۵۰۰۰ نظامی است با تمام امکاناتی که برای اقامت چنین نیرویی از قبیل جان‌پناه و انبار و زاغه‌مهمات و جان‌پناهِ ضدموشک و دیگر امکانات خدماتی نظامی لازم است.
به یکباره سیاستمداران عراقی و میلیشیاهای مزدور ایران گوی وطن‌پرستی را ربودند و فراموش کردند که تمام بدبختی‌ها وسیه-روزی‌ها و کشتارهای که عراق متحمل شده از خیر سر همین سیاستمداران مزدوری است که عراق را در برابر هر خریداری فروختند و آن را به پشیزی ارزش نداند. به ناگاه شعارهای حاکمیت و عرف دیپلماتیک در قلمرو منطقه سبز و مزدوران فارس سر داده شد و این همه از آن رو بود که رئیس آمریکا وارد این پایگاه شد و همین آقایان بی‌شرمانه به‌فراموشی سپردند که همین پایگاهی که آنان اینک سینه‌چاک آن هستند از ۲۰۰۳ تا هم‌اینک متروک مانده بود و در آن فعالیتی انجام نمی‌گرفت.
در طول دیدار ترامپ هیچ رژه نظامی برپا نشد و او هیچ تصمیمی برای طرد گروهک‌های مسلح و سرنگونی رژیم منطقه سبز نداد و همچنین او برنامه‌ای برای اشغال دوباره عراق نداشت. بلکه آمده بود که به نیروهای آمریکایی مستقر در عراق به‌خاطر نقشی که در شکست داعش داشتند تهنیت گوید.
به‌یکباره خشم ایرانی، توسط نایبان آن، فوران کرد: چگونه ترامب بدون یک دعوت رسمی به عراق می‌آید و نه شعاری در کار است نه موکب رسمی و نه تشریفات ریاستی؟ چگونه هواپیمای حامل ترامپ در عراق نشست بی‌آنکه رادارهای عراقی او را دریافت کنند؟ به یکباره رهبران گروهک‌های مسلح و نخست‌وزیر و رئیس پارلمان از یاد بردند که یکی از بزرگ‌ترین تروریست-های ایرانی و بین‌المللی به عراق می‌آید و از عراق می‌رود و در آن جولان می‌دهد بی‌آنکه کسی از او سؤالی کند یا از ورود و خروج او بپرسد. شاید بد نباشد بگویم که نوری المالکی به همین تروریست یکی از قصور منطقه سبز را داده بود تا هر وقت وارد عراق شود اوقات خوشی را در آنجا سپری کند.
به یک‌باره سیاستمداران و مزدوران و عراقیان و طرفدارن ایران به‌یاد آوردند که حاکمیتی وجود دارد و وطنی هست و کرامت و استقلالی، و گویی که همه این مفاهیم از درون بی‌معنا شده بودند و تنها یادی از آنها در خاطرات کهن‌سالان مانده‌است.
پس از آنکه هواپیمای رئیس ایالات متحده در پایگاه عین الاسد به زمین نشست، همانگونه که پیشتر ذکر شد، تنها سه ساعت در آنجا ماند و برای سربازان آمریکایی حاضر در آن پیام تهنیت آورد و پس از گرفتن یک‌سری تصویرهای «سلفی» این پایگاه را ترک گفت. نخست‌وزیر عراق نیز بلافاصله با ایشان تماس گرفت و خواستار دیدار او شد اما ترامپ از دیدار با عبدالمهدی عذرخواست و در عوض او را به دیدار کاخ سفید دعوت کرد. این بدین معناست که یک خوش‌آمدگویی رسمی از دیدار ناگهانی ترامپ صورت گرفته و معلوم شد که همه هیاهوهای میلیشیاهای «بی‌شرم»، به تعبیر رهبر شیعیان عراق مقتدی صدر، تنها هیاهوی وقیحانه بود.
به یکباره میلیشیاها و نمایندگان و ولایتمداران ولایت فقیه ایران اقدام به انتشار سینه‌زنی کردند و تهدیدهای گوناگونی سر دادند و فریادهای خشم بالا کشید. عجیب بود که چگونه این مزدوران ایرانیِ دوستدار حاکمیت ملی عراق شدند و برای وضع حد و حدودی برای حضور نیروهای آمریکای موجود در عراق به فکر چاره و تدوین برنامه افتادند. اما حضور نظامی و مسلح ایران در عراق بسیار لذیذ است و موجبات استحکام حاکمیت عراق می‌شود و صدالبته این حضور قدسی برای تبرک از خاک عتبات عالیات عزیز آمده‌است.