رییس جمهور منتخب مصر، عبدالفتاح السیسی، بخش اعظم کمپین تبلیغاتی خود را به مسائل داخلی و نگرانی های مردم این کشور معطوف کردکمتر به مسائل بین المللی مثل ثبات در لیبی و مسائل دفاعی منطقه خلیج پرداخت.
برخی وب سایت های وابسته به رژیم سوریه ادعا کرده اند که رییس جمهور مصر در کنار سوریه خواهد بود، چرا که پیش از این با گروه های اسلام گرای تندرو مقابله کرده و در مقابل اخوان المسلمین ایستاده است.
آیا کسی می داند رییس جمهور منتخب مصر راجع به مسائل منطقه ای چه تفکری دارد؟ خیر، هنوز کسی نمی داند. من شخصا سیسی را تنها یک بار ملاقات کرده ام. سه سال پیش بود، زمانی که او رییس اطلاعات ارتش و عضو شورای عالی نیروهای مسلح بود که پس از سقوط حسنی مبارک بر مصر حکومت می کرد. سیسی را اندکی پس از انقلاب در دفترش ملاقات کردم. طی این جلسه، او را فردی خشن یا فردی که به دنبال تفکرات حجومی باشد، ندیدم. به نظر می رسید عملگرا، آرام و نگران آینده مصر است. او می ترسید که مصر در نهایت در آشوب غرق شود.
شخصا فکر می کنم هنوز در مورد سیاست های سیسی در حوزه سیاست خارجی اطلاعات زیادی نداریم، اما انتظار می رود مصر انزوای موجود را بشکند و در هفته های آتی پس از غیبت طولانی مدت در عرصه بین المللی که با برکناری مرسی آغاز شد، با مسائل مختلفی روبرو شود.
برای درک موضع سیسی در قبال سخت ترین مسئله منطقه، که همان مسئله سوریه است، باید ابتدا پرسید: موضع او در قبال ایران چیست؟ به دلیل مسائل داخلی، انتظار می رود سیسی حتی در مقایسه با مبارک، دشمنی عمیق تری با ایران داشته باشد. در بیشتر سال های حکومت مبارک، مصر و ایران هیچ گونه روابط دیپلماتیکی با هم نداشتند. از سوی دیگر ،اما، اخوان المسلمین ارتباط طولانی مدتی با این کشور داشت. مرسی برای اولین بار پس از سقوط شاه در سال ۱۹۷۹، درهای قاهره را به روی ایران باز کرد. حتی گزارش هایی وجود دارد که ایران کارشناسان امنیتی و سیاسی خود را برای کمک به مرسی به مصر فرستاد. مرسی هم تلاش داشت به تقلید از ایران، کنترل قوه قضائیه، قوای امنیتی و رسانه ها را در دست بگیرد. هرچند در نهایت موفق نشد.
اگر سیسی رژیم ایران را دشمن خود ببیند مطمئنا در کنار انقلاب سوریه خواهد ایستاد و خصوصا از ائتلاف ملی سوریه و ارتش آزاد را حمایت خواهد کرد. بنابراین او موضعی مشترک با عربستان سعودی، امارات متحده، اردن و دیگر کشورهای میانه رو عربی خواهد داشت. سوریه همیشه دست‌نشانده ایران در منطقه بوده و ایران از طریق این کشور، حماس، جهاد اسلامی و حزب الله را مورد حمایت قرار می داده است.
یک سال پیش، یکی از افرادی که گفته می شد به سیسی نزدیک است، مدعی شد که رییس جمهور منتخب به خاطر دسیسه های خارجی که علیه توانایی های نظامی کشورهای عربی در جریان است، جانب رژیم اسد را خواهد گرفت. او به از بین بردن ارتش صدام حسین و ضربه به ارتش سوریه استناد می کرد و می گفت ارتش مصر نمی تواند چنین شرایطی را تحمل کند.
به اعتقاد من، این یک توطئه است و به نظر نمی رسد درگیری های منطقه ای را بتوان چنین ساده انگارانه تفسیر کرد. در دوره حکومت حافظ اسد و بشار اسد، ارتش سوریه تنها در حد یک گارد ریاست جمهوری عمل می کرد. آن ها در تمامی جنگ هایی که با ارتش اسراییل داشتند، شامل جنگ اکتبر ۱۹۷۳، شکست خوردند. ارتش سوریه همچنین در لبنان نیز در تقابل با اسرائیل بازنده بود. نیروهای ارتش سوریه طی ۴۰ سال اخیر، مردم این کشور را سرکوب کرده اند. بنابراین نمی توان آن را با ارتش مصر مقایسه کرد – نهادی مهم که مصر را تا به امروز نگه داشته و موازنه را در این کشور حفظ کرده است. شهروندان مصری ارتش کشورشان را ارتش مردم می دانند.
من معتقدم سیسی حمایت از نزدیک ترین متحدان خود مثل عربستان را افزایش خواهد داد و از انقلاب سوریه حمایت خواهد کرد. او در مقابل، با ایران به شدت دشمنی خواهد ورزید – نه به این دلیل که دشمن ایران یا اخوان المسلمین است، بلکه به این دلیل که بازتعریف نقشه منطقه به نحوی که باعث ثبات و امنیت بیشتر شود، از اهمیت بالایی برخوردار است. سیسی با این کار در مقابل آن ها که به دنبال ویران کردن منطقه و کارشکنی در انقلاب مصر هستند، خواهد ایستاد. منظور من گروه های خارجی است که به مصر نفوذ کرده و زندانیانی که به اتهام های مرتبط با تروریسم در زندان بودند را آزاد کردند.
بنابراین، همه راه ها به دمشق ختم می شود.
