به اهتزاز در آمدن پرچم فلسطین بر ساختمان سازمان ملل متحد در نیویورک

هشت نفر خود را در مجمع عمومی سازمان ملل متحد برای احراز پست دبیرکلی این سازمان نامزد کردند تا بهترین آن ها انتخاب شود.  اکثر قریب به اتفاق کسانی که در آزمون دانشکده بازرگانی و یا دانشکده رسانه شرکت می کنند، در این آزمون موفق می شوند. دبیرخانه نیاز به نمرات مدرسه ای ندارد، بلکه به زندگینامه سیاسی اخلاقی و شجاعانه نیاز دارد.

گفتن این که این پست پس از زنجیره ای از مردان اینک باید به یک زن داده شود، مانند تأتر است. این پست باید به شخص شایسته ای داده شود که آن را پس از هشت سال از پژمردگی و بی زرق و برق بودن بان کی مون، آن را احیا کند. این پست را کسی نمی تواند احیا کند مگر این که شخصی مانند کورت والدهایم یا داگ هامرشولد یا پطرس غالی باشد. تمامی افرادی که درخواست احراز این پست را کرده اند، شایستگی مورد نیاز را ندارند. و همگی آن ها از کشورهایی هستند که در حاشیه قرار دارند. در اول و آخر، این یک پست سیاسی است، نه یک پست فنی که یک مدیر از یونسکو یا نماینده مولدووا آن را احراز کند، که حتی خود او نمی داند کشورش در کجا واقع شده است.

این بار ، دبیرخانه نیاز به شخصیتی بین المللی دارد که ساختار سازمان را تجدید کند، نه تنها ساختمان آن را، مانند کاری که آقای بان کی مون کرد. زمان آن رسیده است که پس از آن که شکست و ناتوانی در این سازمان رخنه کرد، در منشور و میزان حضور آن به عنوان یک سازمان بین المللی تجدید نظر شود، و دروازه ای برای راه حل باشد نه برای مشکلات.  حق «وتو» روسیه در موضوع سوریه اثبات دیگری بر بیماری این سازمان بود که عمیق ترین تراژدی انسانی زمان جنگ به آن سپرده شد، ولی چیزی جز آرزوهای آقای بان کی مون چیزی به دنبال نداشت.

پیش از آن هم جورج دبیلو بوش این سازمان را نادیده گرفت ، هنگامی که با دیک چنی برای تجزیه عراق اقدام کرد، ، و سپس اوباما به خود زحمت داد و آن را دو دستی به نوری المالکی تقدیم کرد که هنوز هم پایان یافتن دوره خود را نمی پذیرد تا آن چه از عراق باقی مانده هم پایان یابد.

جمع آوری دوباره این جهان وا رفته و در حال سقوط در همه جا دشوار است، اما ممکن است گام خجسته ای باشد که با سازمان ملل آن را آغاز کنیم؛ سازمانی که چیزی جز یک نمای در حال فروپاشی نیست و یادآور وضعیت خودش و وضعیت ما در حالتی است که به جستجوی اجداد ناشناسی که هنوز واجد شرایط درجه بندی هستند می باشیم.

به آزمون های مدرسه توجه نکنید زیرا آن ها سطح شجاعت و وجدان را تعیین نمی کنند.