پس از هشدار مجلس هفتم و ائمه جماعات شهرهایی چون تهران، مشهد و قم در سال ۱۳۸۸، نسبت به خطرات اخلاقی و اجتماعی فروشگاههای لباس زیر زنان و ظاهر مانکن های لباس پشت ویترین های فروشگاه های پوشاک، نیروی انتظامی برای جلوگیری از مشکلات اخلاقی در جامعه توسط مانکن های بی جان، بخش نامهای به شورای اصناف ابلاغ کرد.
بر اساس این بخشنامه نمایش مانکن هایی که برجستگیهای بدن، سر و صورت بدون حجاب آن مشخص باشد، اعم از سر تنها، یا نیمتنه یا تمام قد ممنوع شد و بهتر است مانکن ها بدون سر یا نیم سر باشند. همچنین در بخش دیگر این ضوابط انتظامی به استفاده نکردن مانکنها با پوششهای غیر متعارف و خلاف فرهنگ و عرف جامعه اسلامی (پوشاندن البسه به شکل تحریکآمیز و یا منقوش به تصاویر مبتذل، آرایش مانکن، نمایش عمومی مدل مو و غیره) تاکید شده است.
بعد از ابلاغ این بخشنامه، طرح جمع آوری مانکن هایی که مغایر با بخشنامه بودند، اجرا شد و جریمه نقدی و حتی پلمپ، مجازات بسیاری از فروشگاه های متخلف بود.
همین مانکن هایی که باید از دید مردان به دور می ماندند در کارگاه های مرکز شهر تهران در فضایی کاملا مردانه و جدی ساخته می شوند.
این مانکن ها بدون آرایش و پوشش، بعد از ساخت در فروشگاه های فروش مانکن که هیچ گونه ویترینی ندارند، منتظر مشتری هایی که فروشنده پوشاک هستند، می شوند تا به ویترین های شهر راه یابند.
مانکن ها بعد از قرار گرفتن در ویترین های مغازه های ایرانی باید ضوابط انتظامی را رعایت کنند تا مانع جریمه های نقدی و پلمپ فروشگاه نشوند.