دیدار مذاکره کنندگان فلسطینی و اسرائیلی در قدس با حضور جان کری وزیر خارجه آمریکا

گزارش های خبری همچنان حاکی از آنست که یکی از موانع اصلی هر گونه توافقی در دور کنونی مذاکرات اسرائیل با فلسطینی ها، خودداری قابل درک فلسطینی ها از پذیرش درخواست اسرائیل است مبنی بر اینکه فلسطینی ها به روشنی اسرائیل را به عنوان دولت یهودی به رسمیت بشناسند. منظور از این درخواست که از نظر قانونی و فکری عجیب است، غیر ممکن ساختن هر گونه توافق و در همان حال تسهیل تبلیغات اسرائیل است که می خواهد مسئولیت موفقیت اخیرش را در ناکام گذاشتن مذاکرات متوجه فلسطینی ها کند.

پذیرش خواسته اسرائیلی ها توسط فلسطینی ها به منزله تن دادن آنها به شهروندی درجه دوم برای فلسطینی های اسرائیل است و به از میان رفتن حقوق میلیونها آواره فلسطینی می انجامد. پذیرش این شرایط همچنین به طور ضمنی به معنای آنست که فلسطینی ها می پذیرند که تسویه نژادی فلسطین از نظر اخلاقی مشروع بوده، مسئله ای که مستلزم تایید آنست که فلسطینی ها کمتر از انسان هستند و از حقوق اولیه بشر برخوردار نیستند.

هیچ رهبر فلسطینی نمی تواند این درخواست را بپذیرد و پابرجا بماند. اسرائیلی ها این را می دانند. به همین علت است که این درخواست مطرح شده است.

بعضی عقیده دارند که دور کنونی مذاکرات به هیچ جا نخواهید رسید و این در حالی است که بر اساس گزارش های مطبوعات اسرائیل، بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل خواستار آنست که با تمدید دوره مذاکرات برای یک سال دیگر یعنی فراتر از ضرب الاجل آخر ماه آوریل، بیشتر وقت کشی کند تا بتواند شهرک های بیشتری بسازد. در همین حال دولت فلسطینی اکنون می تواند و باید اقدامات سازنده ای انجام دهد تا موضوع «دولت یهودی» را خنثی کند، موضوعی که ظاهرا نخست وزیر اسرائیل آنرا به عنوان بهترین نقطه امید خود می بیند تا از طریق آن تقصیر را دست کم در نظر غربی ها به گردان فلسطینی ها بیاندازد.

دولت فلسطینی باید تاکید کند که شناسایی اسرائیل توسط خودش موضوعی است که اسرائیلی ها باید درباره آن تصمیم بگیرند (و نه فلسطینی ها). بعد از آن آنها باید علنا اعلام کنند اگر اسرائیل درصدد باشد نام رسمی اش را از دولت اسرائیل به دولت یهودی اسرائیل تغییر دهد، دولت فلسطینی بر تلاش هایش به منظور پایان دادن اشغال دولت فلسطینی اصرار می ورزد و تاکید می کند که در آن صورت به هر گونه توافقی می پردازد که بتواند بعدا با دولت یهودی اسرائیل به دست آید.

همه دولت ها به جز یکی یعنی جمهوری مقدونیه – آن هم به خاطر اختلاف جاری با یونان درباره مالکیت نام «مقدونیه» – آزادند درباره نام خود تصمیم گیری کنند. این نام ها اغلب تبلور هویت ملی است؛ مثلا در دنیا چهار «جمهوری اسلامی» وجود دارد: افغانستان، ایران، موریتانی و پاکستان. بعضی نام های رسمی عجیب و غریبند، مانند جمهوری شرقی اوروگوئه (به این شکل نام گذاری شده چون این کشور در ساحل شرقی رود اوروگوئه قرار دارد)، جمهوری بولیواری ونزوئلا (به این خاطر به این صورت اسم گذاری شده که سیمون بولیوار قهرمان شخصی هوگو چاوز بوده است)، و همینطور در این اواخر، جمهوری بزرگ سوسیالیست مردمی عربی لیبی.

نام دولت فلسطینی در فهرست الفبایی سازمان ملل در زیر حرف S قرار داده شده است تا بر وضعیت دولت آن (state) تاکید شود. اگر اسرائیل با نام دولت یهودی اسرائیل بخواهد بر ویژگی یهودی با قرار گرفتن در حرف J تاکید کند (jewish) ، این خواسته احتمالا اجابت می شود.

هیچ چیز مانع اسرائیل نمی شود که به شناسایی رسمی خود به عنوان «دولت یهودی» دست پیدا کند. این تغییر نام در صورتی تحقق می یابد که دولت اسرائیل بخواهد این وضعیت را رسما به دنیا اعلام کند – آن هم در صورتی که این مسئله واقعا دغدغه دولت اسرائیل باشد یا ضرورتی کاملا قابل حس برای مردم اسرائیل باشد و نه اینکه صرفا موضوعی انحرافی باشد برای پوشش شکست مذاکرات. در همین حال «خود – شناسایی» اسرائیل و نام رسمی آن موضوعاتی نیست که دولت فلسطینی هیچ نقشی در آن داشته باشد.

اگر دولت اسرائیل جرات ندارد وضعیتش را رسما به عنوان دولت یهودی اعلام کند و خطرات این کار را بپذیرد، چطور می تواند درخواست کند آنهایی که کشورشان تصرف و استعمار شده است و آنهایی که سلب مالکیت و آواره شده اند، از طرف اسرائیل این کار را بکنند.

رهبری فلسطینی در رام الله چه به توفیق دور کنونی مذاکرات امید داشته باشد و چه نداشته باشد، باید ساختگی بودن درخواست دولت اسرائیل و منطقی بودن خودداری فلسطینی ها از پذیرش آنرا کاملا روشن کند به طوری که جامعه بین الملل و به ویژه دولت ها و ملت ها غربی بتوانند آنرا درک کنند.