به دلیل کم توجهی جامعه و مسئولان ایرانی به ورزش بانوان کمتر دیده می شود که ورزشکاران زن این کشور در سطح جهانی بدرخشند؛ اما در ایران میان نام فرشته کریمی، بازیکن ۲۵ ساله تیم ملی فوتبال زنان ایران در بین ۱۰ بازیکن برتر جهان می درخشد.

فرشته از ۱۵ سالگی فوتبال را به صورت حرفه ای آغاز کرد و تنها بعد از گذشت یکسال توانست به تیم ملی ایران راه یابد. او هم در تیم ملی فوتبال و هم در تیم ملی فوتسال زنان ایران بازی می کند، اما فرشته می گوید به دلیل محدودیتی که حجاب برای تیم ملی ایران ایجاد کرده تیم فوتبال زنان ایران کمتر بازی بین المللی دارد، اما تیم فوتسال بیشتر در جوامع بین المللی ظاهر می شود.

به گفته فرشته کریمی، پدرش همانند بسیاری از خانواده های سنتی ایران در ابتدا با فوتبال بازی کردن وی مخالفت می کرده، اما با پشتیبانی عموی بزرگش توانسته به فوتبال حرفه ای راه یابد. هم اکنون با توجه به افتخاراتی که وی کسب کرده، توانسته دیدگاه خانواده اش را تغییر دهد و آن ها را به حامیان اصلی خود تبدیل کند.

او در کارنامه حرفه ای خود قهرمانی «مسابقات آسیایی فوتسال جهان در سال ۲۰۱۳»، قهرمانی دومین دوره مسابقات قهرمانی فوتسال بانوان فدراسیون غرب آسیا در سال ۲۰۱۲، نامزدی عنوان «بهترین بازیکن فوتسال جهان در سال ۲۰۱۳» و غیره را دارد. از اینرو با او به گفت و گو نشستیم.

شرق پارسی: با توجه به اینکه رشته فوتبال در مدارس دخترانه ایران جایگاه مهمی ندارد، چگونه وارد این رشته ورزشی شدی و حرفه خود را آغاز کردی؟

فرشته کریمی: این درست است که در مدارس ما رشته فوتبال و فوتسال رواج نداشت، اما چون من از کودکی به فوتبال علاقه داشتم در مدرسه با هر توپی (والیبال یا بسکتبال) فوتبال بازی می کردم. در خارج از مدرسه هم با برادرم و پسر عموهایم فوتبال بازی می کردم.

در ایران بازی فوتبال به صورت مختلط امکان پذیر نیست؟ چطور با برادرت و پسرعموهایت بازی می کردی؟

من در آن زمان کم سن و سال بودم و معمولا سالنی را در محله خودمان به صورت خانوادگی اجاره می کردیم که پدر و مادرها هم می آمدند و آن ها تماشا می کردند و من این فرصت را پیدا می کردم که با برادرم و پسرعموهایم فوتبال بازی کنم. در آن زمان از برادرم خیلی از تاکتیک های فوتبال را یاد گرفتم.

از چه زمان بازی حرفه ای را شروع کردی و چطور وارد تیم ملی شدی؟

۱۵ ساله بودم که در تعطیلی تابستانه مدارس در باشگاهی در نزدیک خانه مان ثبت نام کردم، مربی من در آن باشگاه شماره تماس من را گرفت تا من را به تیم فوتبال دعوت کند و از آن زمان من در تیم های باشگاهی بازی می کنم. همزمان نیز در تیم مدارس استان تهران بازی می کردم که در یکی از مسابقات به عنوان خانم گل معرفی شدم و در همان بازی ناظر فدراسیون فوتبال و داور آن مسابقه من را به تیم ملی معرفی کردند.

اولین بازی های ملی، من سال ۱۳۸۴ هجری خورشیدی در مسابقات فوتبال زنان غرب آسیا که در کشور اردن برگزار می شد، بود. من در آن مسابقات ۱۶ سال داشتم و سنم از بیشتر بازیکنان کمتر بود. شاید خیلی خنده دار باشد، اما در آن زمان هدف من خیلی کوچک بود چون نمایندگی نوکیا در هر مسابقه به بازیکن برتر زمین هدیه یک گوشی می داد و من در آن زمان هدفم این بود که این جایزه را دریافت کنم. البته موفق شدم و در بازی با فلسطین به عنوان بازیکن برتر زمین معرفی شدم و گوشی نوکیا را بردم که برای من یک جایزه شیرین بود.

تمام بازی هایی که انجام می دهید باید با حجاب باشید؟ چه محدودیت هایی حجاب برایتان ایجاد می کند؟

بله! تیم ملی فوتبال ایران باید در همه بازی های ملی با حجاب اسلامی بازی کند. کشورهای دیگر اسلامی هم تعدادی بازیکن باحجاب دارند، اما این جز قانون آن ها نیست. در ابتدا بازی با حجاب قابل قبول نبود، از اینرو محدودیت هایی برای تیم ما ایجاد می شد، اما هم اکنون که فیفا این موضوع را پذیرفته، راحت تر می توانیم در مسابقات بین المللی حضور یابیم.

فوتبال رشته درآمدزایی برای بازیکنان است. آیا این موضوع در مورد خانم ها هم صدق می کند؟

ما بانوان در تیم ملی فوتبال (ایران) حتی یک درصد حقوق آقایون تیم ملی را هم نمی گیریم. آن ها قراردادهای میلیاردی امضا می کنند، در حالی که قردادهای ما در مقابل آن ها بسیار ناچیز است. قرارداد من پارسال ۳ میلیون تومان بود و امسال که نایب قهرمان آسیا شدیم، قرارداد من ۱۵ میلیون تومان شد که با گذشت حدود یکسال تنها سه میلیون تومان آن را وصول کرده ام.

آیا این میزان حقوق که به نظر خیلی کم می آید، کفاف خرج شما را می دهد؟

نه! تمام بازیکنان به عشق لباس تیم ملی بازی می کنند و نه برای درآمد زایی. اگر به فکر درآمد زایی باشیم به جایی در ایران نمی رسیم. من هر سال حدود ۲۰ میلیون خرج می کنم چرا که کفش من باید با کیفیت باشد و هر کفش بیش از ۴۰۰ هزار تومان است که این کفش ها به دلیل تمرین های مرتب خیلی زود فرسوده می شوند.

فدراسیون فوتبال ایران برای شما کفش نمی خرد تا در تیم ملی بازی کنید؟

آن ها تنها لباس ورزشی و حجاب بازیکنان را تامین می کنند، ولی تاکنون کفشی برای ما نخریده اند. یکبار در تیم ملی فوتسال به ما کفش دادند که خیلی بی کیفیت بود و نتوانتسیم از آن استفاده کنیم.

تاجایی که اطلاع دارم پیشنهادهایی از کشورهای مختلف داشتی، اما قبول نکردی. در مورد آن ها توضیح می دهی؟

من و یکی دیگر از بازیکنان تیم ملی (نیلوفر اردلان) در ابتدا از کشور روسیه پیشنهاد داشتیم، اما از سوی فدراسیون (فوتبال ایران) مخالفت هایی انجام شد. وقتی آن ها (روس ها) این مخالفت ها را دیدند دیگر پیگیری نکردند. فکر می کنم فکر می کنم فدراسیون نمی خواست مسئولیت فرستادن دو دختر را به کشور خارجی قبول کند، شاید اگر خودمان به طور مستقیم وارد بحث می شدیم این مخالفت ها انجام نمی شد.

سال گذشته هم پیشنهادی را برای بازی در یکی از باشگاه های کشور نروژ داشتم که با من صحبت کردند، اما پدر و مادرم به دلیل دوری این کشور مخالفت کردند و تصور پدر و مادرم این است که من باید با حجاب بازی کنم در یک کشور اروپایی و این می تواند برای من مشکلاتی را ایجاد کند. به همین دلیل من خیلی دوست دارم از کشورهای عربی پیشنهاد بگیرم تا در باشگاه های کشورهای عربی بازی کنم تا حجاب من برای من مشکل ساز نشود، چون من می خواهم همچنان در تیم ملی ایران بازی کنم.

اگر بدون حجاب در باشگاه های کشورهای دیگر بازی کنی، نمی توانی در تیم ملی ایران باشی؟

بله! بدون حجاب بازی کردن در تیم های باشگاه های کشورهای خارجی من را می تواند با مشکلات زیادی از جمله مشکلات سیاسی روبرو کند. البته در تیم ملی ایران، بازیکنانی بودند که در ایران متولد نشده اند و می توانند در کشورهایشان بدون حجاب بازی کنند و با حجاب در تیم ملی ایران، اما برای ما که در ایران متولد شدیم این امکان پذیر نیست.

باشگاه های اروپایی قبول نمی کنند که با حجاب بازی کنی؟

آن ها قبول کردند و به من اعلام شد که هم تیمی های من هم قبول کرده بودند، اما نگرانی هایی که برای من به دلیل ناشناخته بودن محیط بود، سبب شد تا این پیشنهاد را قبول نکنم. قرارداد پیشنهاد شده هم حدود ۵۰۰ میلیون تومان بود که به من خیلی کمک می کرد، اما من همچنان ترجیح می دهم در کشورهای عربی و اسلامی بازی کنم.

در ایران، تماشای بازی فوتبال آقایان برای بانوان ممنوع است، آیا دوست داری بازی آقایان را از نزدیک ببینی؟

خیلی دوست دارم بازی ها را از نزدیک ببینم، چرا که می توانم از آن ها یاد بگیرم و تاکتیک های آن ها را استفاده کنم. یکی از خواسته های ما این است که سر تمرین فوتبال آقایان برویم، اما این امکان برای ما چون خانم هستیم وجود ندارد.

آینده خودت را کجا می بینی؟

آینده ام را بیشتر از این چیزهایی که هستم نمی بینم، چون در ایران به ورزش بانوان اهمیت نمی دهند. با اینکه ما تاریخ ساز شدیم و عنوان نایب قهرمانی آسیا را از آن خود کردیم، هیچ اتفاقی نیفتاد. حتی در سالن هایی که ما تمرین می کنیم عکس بازیکنان فوتبال آقایان را می توانید دور تا دور زمین ببینید در حالی که یک عکس از تیم ملی بانوان وجود ندارد. تاکنون پاداشی به ما ندادند در حالی که ما به خاطر حجاب محروم شدیم و حتی با سختی های حجاب ادامه دادیم و توانستیم مقام بیاوریم، اما مسئولان ایران هنوز تقدیری از ما نکرده اند.

آیا تصمیم به ازدواج و تشکیل یک خانواده مثل خیلی از دیگر از خانم ها داری؟

بله من به ازدواج فکر می کنم. ورزش کردن برای من جدا از زندگی و مادر شدن است و دوست دارم روزی این اتفاق بیافتد، اما در حال حاضر که فوتبال بازی می کنم خیلی سخت است که بخواهم زندگی مشترک داشته باشم چون نبودن ها می تواند زندگی را برای طرف مقابل سخت کند. بنابراین تلاش دارم تا می توانم به ورزش کردن ادامه دهم، بعد ازدواج کنم و خوشبختانه خانواده ام به من در این زمینه فشاری نمی آورند.