یک سال پیش باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا سعی کرد علت تفاوت در برخورد با دو بحران را توجیه کند و این که چرا به عراق مشاوران و هواپیماهای بدون سرنشین و اسلحه می فرستد، در حالی که برای سوریه پتو و دارو فرستاده می شود. وی در این باره گفت که دولت آمریکا به امنیت عراق متعهد است، زیرا عراق برای کشورش ارزشی استراتژیک دارد، اما برخورد با سوریه در دو سطح سیاسی و انسانی ادامه خواهد یافت و آمریکایی ها نمی خواهند بیش از این در آن جا درگیر شوند.
اکثر حکومت ها در حال سخن گفتن در مورد سوریه و عراق هستند، اما این تقسیم بندی، تنها در نقشه های کاغذی قدیمی است، و در واقعیت موجود تأثیری ندارد. بین عراق و سوریه، چه در مرزها و نیروهای سپاهی و چه در گذرنامه ها و ارتش، فاصله ای وجود ندارد. بسیاری از مناطق از انبار و به سوی آن، تنها به ایستگاه هایی برای تأمین مالی مبارزان «داعش» تبدیل شده اند. جنگ و تروریسم دو کشور را یکی کرد، و هنگامی که «داعش» خود را «دولت اسلامی عراق و شام» نامید، در این امر سبقت گرفت.
پیش از این، در آن هنگام که مرزها سقوط کردند نوشتم که چگونه یک انسان، اگر بر وفق قوانین سنتی، مانند نشانه های مرزی، پرچم ها، کشورها و ادیان پیش برود، قدرت خود را در درک و فهم عمق بحران از دست می دهد. در حال حاضر تصویر واضح تر شده است. آنچه امروز در عراق اتفاق می افتد بخش جدایی ناپذیری از حوادث سوریه است، و مرزها چیزی نیستند جز یک خط قدیمی رنگ و رو رفته بر روی کاغذهای وزارت خانه های امور خارجه. امروزه ما در مقابل مستطیل بحرانی هستیم که دو کشور را یکی می کند. از اقصی نقطه شمالی سوریه در مرزهای ترکیه تا اقصی نقطه جنوبی عراق در گذرگاه الجدیده عربستان سعودی، و تا غرب عراق در گذرگاه طربیل اردن؛ مبارزان «داعش» به مجاورت دمشق، پایتخت سوریه، رسیدند همانطور که به مجاورت بغداد، پایتخت عراق هم رسیده اند.
اگر کشورهای مربوطه بخواهند با این فاجعه دوگانه مقابله کنند، و از گسترش «داعش» جلوگیری کنند، باید با عراق و سوریه به عنوان یک کشور واحد نگاه کنند. پیروزی یا شکست در یکی از آن ها بر دیگری هم تأثیر می گذارد. و تعریف این دو کشور بدین صورت که عراق کشوری نفت خیز و استراتژیک است ولی سوریه تنها یک مزرعه تربچه است، آن گونه که ایالات متحده آن ها را توصیف می کند، دیگر صحیح نمی باشد. زیرا ما در برابر دوقلوهای سیامی (به هم چسبیده) هستیم، و جنگ تقریباً یکی شده است. این مصیبت دوگانه بدین معنا است که فکر اعتماد کردن به حکومت ضعیف بغداد، دستاورد چندانی نخواهد داشت، و حمایت کردن از شبه نظامیان شیعه در عراق، از طریق «بسیج مردمی» محل زخم را گسترش خواهد داد، و باعث بزرگ تر شدن متحول شدن دسته جمعی سنی ها بر ضدیت با حکومت عراق خواهد شد، و در نتیجه این امر باعث افزایش دشمنی بر ضد ایالات متحده شده، و در آخر «داعش» به دولتی تبدیل خواهد شد که نشان دهنده اکثریت سنی ها در دو کشور خواهد بود.
پس از شکست راه حل های مختلف، تنها گزینه عاقلانه با قیمانده، حمایت از عشایر سنی معارض در سوریه و همانند آن ها، پشتیبانی از عشایر سنی در عراق، برای نبرد با «داعش» سنی است. استفاده از بسیج مردمی و شبه نظامیان شیعه در عراق، که تحت مدیریت ایران هستند، نیز باید متوقف شود، زیرا به این کار به اهداف سازمان سنی «داعش» کمک می کند. علاوه بر این باید ادامه این وضعیت غم انگیز اصلاح شود. عاقلانه نیست که اکثریت سنی های سوری، که هشتاد درصد از ساکنان این کشور هستند، در قبال رژیم اسد ساکت بنشینند در حالی که بیش از ربع میلیون نفر از آن ها را کشته است. ایرانی ها ومتحد آن ها یعنی بشار اسد، راه حل سیاسی، که منجر به بهبود وضعیت اکثریت سنی ها می شود را نمی پذیرند.
به جنگنده های اسد اجازه پرواز داده می شود تا با پرتاب بشکه های مواد منفجره بر مناطق غیر نظامی، به عملیات پاک سازی نژادی خود ادامه دهند، در حالی که معارضان از مسلح شدن منع می شوند، تا به آنها اجازه دفاع از مناطق خود در مقابل جنگنده های اسد داده نشود. جامعه بین المللی، با افزودن درد و تحقیر، از اعمال منطقه پرواز ممنوع برای متوقف شدن فاجعه، امتناع می کند.
بدون درک این تصویر غم انگیز، و درمان آن، «داعش» پیش روی خواهد کرد و گسترش خواهد یافت. و علاوه بر صد هزار نفری که در حال حاضر در سوریه و عراق برای او می جنگند، مبارزان و طرفداران بیشتر و بیشتری پیدا خواهد کرد.