کار پوتین در خاورمیانه خطرناک‌تر از رقص اتریشی در خاورمیانه شماره تلفن قیصر را فراموش نکن، امروز یا فردا لازمت می‌شود
وزیر خارجه اتریش کارین کنایسل، حق دارد ازدواج کند. عادی است که صدراعظم در مراسم باشد آن هم محاط در حلقه معاونانش. حق دارد با داماداش لیست دعوت شدگان اتریشی و خارجی را تهیه کنند. اما وقتی مردی همانند جیمز باند یا مشهورتر و جنجالی‌تر از او را دعوت کرد کار خطرناکی کرد.
زمان در سیاست نقش حیاتی بازی می‌کند. درست مثل شکار. در لحظه مناسب تیرت را به هدف می‌نشانی یا سهمت برباد می‌رود. اینگونه بود که ولادمیر پوتین تصمیم گرفت در مسیرش به برلین و دیدار با آنجلا مرکل توقفی در عروسی اتریشی بکند.
استاد در تصویرسازی و ارسال پیام. دسته‌گل به دست رسید. یادش بود گروهی از قفقاز بیاورد تا شرکت کنندگان در جشن را با فولکلور روسی شاد کند. حاضران خیلی زود به وجد آمدند. قیصر در میانه میدان دست دور کمرعروس، با او می‌رقصید و نگاه‌ها محبت آمیز معصوم حساب شده تقدیمش می‌کرد. در پایان برای هم‌رقصش خم شد که و عروس کمی در خم شدن زیاده روی کرد. خوش و بشی با حاضران کرد و رفت.
تصاویر رقص همچون آتشی به هیزم افتاد و منتشرشدند. صدای احزاب و شخصیت‌ها به هوا رفت. آیا وزیر خارجه حق دارد با مردی که دست برجگرگوشه گذاشته، امنیت اوکراین را به هم ریخت، مسیر جنگ در سوریه را تغییر داده و هدایای بی رحمانه‌ای به “دست نشاندگان” سرکشش در اروپا فرستاده، برقصد؟ آیا اتریش می‌تواند رهبر اتحادیه اروپا باشد وقتی که وزیر خارجه‌اش این چنین در برابر”دشمن خونین اتحاد” خم می‌شود؟ طعم بی طرفی چه می‌شود که سیاست وین را علیرغم درخشش در اتحادیه اروپا، برجسته کرد؟ ماجرا توضیحات سباستین کورتس صدراعظم را ضروری ساخت:” وضعیت ما در اروپا برای یک مراسم عروسی تغییر نکرد. سیاست خارجه ما در برابر روسیه روشن است. در همه تصمیمات اتحادیه اروپا مشارکت کردیم و به آنها پایبندیم”. پوتین هم وارد ماجرا شد وگفت:” خیلی خصوصی بود”. فراموش نکرد به نقش اتریش در گفت‌وگو اشاره کند و تعریف. به نظرعروس هم خیلی در خم شدن زیاده روی نکرده و این حرکت را هنگام آموزش رقص یاد گرفته. این را در پاسخ به حزب سوسیالیستی مخالف عنوان کرد که گفته بود، صحنه “تحریک‌آمیز و خجالت آور” بود. گروهی دیگر از عروس دفاع کردند و گفتند او آدم تندروی نیست هرچند “حزب آزادی” راستگرای تندرو برای این مقام انتخابش کرده است. حزبی که روابط همکاری با حزب پوتین “روسیه متحد” دارد.
اروپایی‌ها از دیدن رقص پوتین در جشن اتریشی تکان خوردند. یادشان رفت که پوتین بر روی رینگ سوریه رقصی نظامی و دیپلماتیک کرد که همه معادلات و توازن قوا و سرنوشت‌ها را به‌هم زد. در سوریه و کشورهای همسایه‌اش، شماره تلفن قیصر شد ضامن و کلید و معبری ضروری.
نظام سوری نمی‌تواند شماره قیصر را فراموش کند چرا که نیروهایش در خاکش مستقرند. باید این شماره را برای کمک گرفتن در برابر هر طرح وتصمیم امریکایی یا غربی در شورای امنیت درباره سوریه داشت. باید از آن برای قانع کردن اسرائیل استفاده کرد تا حمله‌های هوایی و موشکی‌اش را به اهداف نظامی وابسته به ایران و متحدانش محدود کند. همچنین باید از آن برای مانور دادن بر مناطق ” کاهش تشنج” و گنجاندن ترکیه در برنامه روسی استفاده کرد. نقش روسیه در همه تلاشهای نظام برای بازگرداندن بخشی از سوری‌ها که به کشورهای مجاور پناه بردند، بسیار ضروری است.
ترکیه نیازی ندارد کسی شماره قیصر را به یادش بیاورد. آن را نوشت و به حافظه سپرد و راه آستانه را درپیش گرفت. از روسیه درخواست موشک کرد و فراموش کرد عضوی از ناتوست و شروع کرد با چشمان روسی به سوریه نگاه کردن. در مقابل این، موفق شد اجازه کرملین را برای تباه کردن رؤیای کردها در منطقه “خودمحتار” به دست آورد. خود کردها هم چاره‌ای در برابر خود جز شماره تلفن کرملین ندیدند تا مانع یورش ترکیه و هوس نظام برای تنبیه‌شان باشد. ایران نمی‌تواند شماره قیصر را دست‌کم بگیرد. در شورای امنیت، ضد تحریم‌های امریکایی، ته مانده توافق هسته‌ای و داستان حضور نظامی در سوریه به آن نیاز دارد. درست است که نقش روسیه در سوریه بدون شک موجب کاهش نقش ایران می‌شود، اما این هم درست است که روسیه در تسویه حساب بزرگش با امریکا، به ورقه ایران نیاز دارد.
اردن خیلی زود به اهمیت شماره تلفن قیصر پی برد. ارتباط لازم است به خصوص وقتی به وضعیت جنوب سوریه برمی‌گردد. همچنین برای گفت‌وگو برای بازگشت آوارگان سوری و اطمینان از آینده خود سوریه. اردن می‌خواهد گروه‌های مسلح هوادار ایران را از مرزش دور کند و مسکو از همه بیشتر می‌تواند در این زمینه کمک کند.
لبنان نیازی به کسی ندارد تا اهمیت شماره تلفن روسی را به آنها یادآوری کند. سعد الحریری نقش مهم موسکو در کاهش فشار سوریه برای عادی سازی کامل روابط را خوب می‌شناسد. جبران باسیل وزیر خارجه، رنج‌های مشرقی را با لاوروف در میان گذاشت، انگار از روسیه دعوت می‌کند، نقش ضامن همزیستی اقلیت‌ها را به عهده بگیرد. ولید جنبلاط راهی جز شماره تلفن روسی نمی‌یابد تا وقتی نگرانی بر سرنوشت دروزی‌های سوری بعد از کشتار داعش براو مستولی شد، به آن پناه ببرد.
می‌توان گفت، بنیامین نتانیاهو پیشتاز همه در به‌کارگیری شماره تلفن روسی بود. او را خط قرمزی به پوتین وصل می‌کند. به مسکو بیشتر از واشنگتن سفرکرد. از آقای کرملین مجوز حمله به تأسیسات نظامی ایران و متحدانش را در سرزمین‌های سوری گرفت. تعهد پوتین به تأمین امنیت اسرائیل در احیای دوباره توافق دیوار حائل بین سوریه و اسرائیل و مشارکت سربازان روسی در آن، بسیار روشن شد.
کاری که پوتین در خاورمیانه کرد، مهم‌تر و خطرناک‌تر از رقص اتریشی بود. در خاورمیانه شماره تلفن قیصر را فراموش نکن، امروز یا فردا به کارت می‌آید.
