سیمین بهبهانی شاعر ایرانی – شرق پارسی – نازی بیگی
سیمین بهبهانی، صبح سه شنبه بر اثر ایست قلبی در بیمارستان پارس تهران در سن ۸۶ سالگی درگذشت.
سیمین بهبهانی از اواسط مرداد ماه به علت مشکلات تنفسی و قلبی در بیمارستان بستری بود و در کما به سر می برد.
بهبهانی که در بیست و هشتم تیر ۱۳۰۶ در تهران به دنیا آمده بود یکی از بزرگترین و به نام‌ترین شاعران معاصرایران محسوب می شد. وی به غیر از شعر نیز در رمان و داستان کوتاه و نقد ادبی صاحب نظر بود.
او درکنار فعالیت‌های ادبی همواره درعرصه اجتماعی نیز حضور جدی و مستمر داشت و با مرور کوتاه خاطرات او و تاریخ چند دهه اخیرایران می توان همواره همراهی او را با مردم شاهد بود.
بهبهانی همراهی اش را با مردمش را تنها معطوف به انعکاس زندگی اجتماعی وسیاسی مردم در شعرش نکرده وهمواره تلاش کرده حضور جدیی درعرصه اجتماعی داشته باشد. حتی کهولت سن و از دست دادن بینایی اش مانعی برای این امر نشده است.
خانم سیمین بهبهانی در گفت و گویی به شرق پارسی داشت گفته بود: «موضوع بیشتر شعرهای من در همه احوال پیرامون موضوعات اجتماعی واتفاقاتی که کشورم با آن روبرو بوده، است. با این که من غزل عاشقانه نیز سروده ام، اما در عاشقانه ترین شعرها نیزهمواره به مسائل اجتماعی توجه داشته و دارم. وطن ام و روح وطن پرستی همواره یکی ازمهم ترین موضوعات شعرمن بوده وهست و من روی این جنبه شعرم بیش ازهر چیزی کار کرده ام. البته در شعرم همواره رگه هایی از طنز و شوخی نیز به چشم می خورد. شعرهای اخیرم نیز پیرامون این موضوعات است».
بهبهانی نخستین شعرهای خود را در روزنامه نوبهار با مدیریت ملک الشعرا بهار منتشر کرد. از مجموعه اشعار بهبهانی که پیش از انقلاب اسلامی ایران منتشر شد می توان به «جای پا» (۱۳۳۵)، «چلچراغ» (۱۳۳۶)، «مرمر» (۱۳۴۲) و «رستاخیز» (۱۳۵۲) اشاره کرد.
بهبهانی درباره نخستین شعرهایش به شرق پارسی گفته بود: «من اولین بار در ۱۴ سالگی پس ازمرگ برادر کوچکم «عادل پور» که در ۷ سالگی براثر بیماری درگذشت شعری سرودم. پدرم مرگ او را ناشی از بی توجه ای پزشک معالجش «کشاورز» می دانست. مادرم هم در سوگ او اشک می ریخت و شعر می سرود. هنوز ابیاتی از این شعر را در خاطر دارم. ای کودک هفت ساله، ای عادل پور/ کز خبط کشاورز شدی زنده به گور/ برخیز و ببین که از غمت گشته چنین/ عادل غمگین و فخرعادل رنجور».
وی همچنین بیش از سیصد ترانه برای رادیو و تلویزیون ایران در پیش از انقلاب سال ۵۷ سروده بود و آهنگسازان بزرگ آن دوران و خوانندگان نامدار وقت آنها را اجرا کردند.
نخستین مجموعه اشعار بهبهانی پس از انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۶۰ با عنوان «خطی ز سرعت و از آتش» منتشر شد که تحت تاثیر حوادث انقلاب، فضایی متفاوت از آثار گذشته او داشت.
بهبهانی از جمله شاعرانی بود که به شاعران جوان اهمیت بسیاری می داد و تعدادی زیادی از نسل جوان با شعرهای او همراه و از او تاثیر گرفته بودند. وی درباره همین موضوع گفته بود: «من از هرحرکتی برای شعر استقبال می کنم؛ اما دوست دارم اگر روزی بنیادی راه اندازی شد به نام شعر باشد و صرفا به نام من نباشد و جایزه ای برای شاعران جوان اختصاص داده شود تا کتاب های شعرشان را بهتر بتواند منتشر کنند. امیدوارم روزی درکشورما بنیادهای شعر متعددی باشد که این بنیادها برای برداشتن ممیزی فعالیت کنند و شاعران و نویسندگان بدون دغدغه کتاب هایشان را به دست نشر بسپارند».
از دیگر آثار بهبهانی می توان به سه تار شکسته و یک دریچه آزادی اشاره کرد. بهبهانی در سال ۲۰۰۹ جایزه سیمون دوبوار برای آزادی زنان را به دست آورد.
سیمین بهبهانی با کانون نویسندگان ایران نیز همکاری داشت و به همین دلیل در سال ۲۰۱۰ که قصد داشت در مراسمی به مناسبت روز جهانی زن در شهر پاریس شرکت کند در فرودگاه مانع سفرش می شوند.
از آخرین آثار بهبهانی به کتاب «بامادرم همراه» که زندگینامه خودنوشت سیمین است می توان اشاره کرد. بهبهانی دراین کتاب که درقالب نامه آن را نوشته به گونه ای بخشی از زندگی خود را با مخاطب خاص درمیان گذاشته است. مخاطب خاصی که می تواند هریک ازما باشد.
