حنان الفتلاوی، عضو پارلمان عراق در جریان یک برنامه تلویزیونی
حنان الفتلاوی، عضو پارلمان عراق در یک برنامه تلویزیونی که در آن حضور یافته بود، در حین حرف زدن دستش را با عصبانیت روی میز کوبید. او بدون تلاش برای پنهان کردن عصبانیت خود گفت:« در قبال هر ۷ شیعه‌ای که کشته می‌شوند، ما خواستار مرگ ۷ سنی در خانه‌هایشان هستیم.»
البته وضعیتی که فتلاوی را به بیان چنین حرف‌هایی واداشته، در مقایسه با واژه‌هایی که انتخاب کرده، بسیار جدی‌تر است. یک عضو پارلمان عراق سندیت قانون اساسی را نادیده گرفت و گفت «دیگر برای کنترل کشمکش‌های فرقه‌ای که در عراق در جریان است، وقت مقابله به مثل فرا رسیده است.»
سروصدای رسانه‌ای هم که به دنبال حرف‌های جنجالی فتلاوی به وجود آمد، نتوانست او را از واکنش به اظهاراتش بترساند یا به آن وادارد و انعکاس صدایش هم هنوز در مجامع عمومی به گوش می‌رسد. بدتر از همه اینکه فتلاوی یکی از اعضای ائتلاف قانون تحت رهبری نوری المالکی، نخست وزیر عراق هم هست.
لحظه خشم عضو پارلمان عراق در رسانه‌های اجتماعی هم سرو صدای زیادی به پا کرد که وضعیت نبرد فرقه‌ای موجود در این کشور را وخیم‌تر می‌کند و کمپین‌های پر از نفرت مربوط به آن را هم افزایش می‌دهد. این زبان است که خون و خونریزی‌ها را تحریک می‌کند؛ خون وخونریزی که در حال حاضر در عراق و بسیاری از کشورهای اطرافش صورت می‌گیرد.
در واقع، فتلاوی در این میان تنها هم نیست و چندان فرقی با خود نخست وزیر که همین دو هفته پیش از «خون در ازای خون» در رابطه با کشته شدن محمد البدیوی روزنامه‌نگار به دست یکی از افسران نگهبان ریاست جمهوری حرف زد.
البته مرگ این روزنامه‌نگار به گونه‌ای کاملا متفاوت از سایر کشتارهایی که روزانه در سرتاسر عراق صورت می‌گیرد، نمود پیدا کرد. مرگ اتفاقی است که با توجه به شرایط موجود این کشور هر لحظه رخ می‌دهد اما المالکی سعی کرد از آن سوءاستفاده کند. افسری که باعث و بانی مرگ البدیوی شد، “کرد” است. همین واقعیت هم در جای خودش مرگ البدیوی را از یک جرم تبدیل به مسئله‌ای ملی کرد و جرقه بحران جدیدی در رابطه با کشمکش عرب‌ها و کردها را در عراق شعله‌ور کرد.
البته ربط دادن حرف‌های الفتلاوی و پیش از آن مالکی به اتفاقاتی که در حال حاضر در عراق رخ می‌دهد، به این معنی است که عامل تمام مشکلات و بحران‌های فعلی این کشور این دو نفر هستند؛ به هر حال عراق کشوری است که کشمکش‌های سیاسی در آن منجر به مرگ روزانه تعداد زیادی از جمعیت سنی‌ها و شیعه‌ها، عرب‌ها، کردها و همین طور ترک‌ها می‌شود.
اما با وجود تمام خشونت‌هایی که در این کشور موج می‌زند، کاملا آشکار شده است که هم‌زیستی فرقه‌های مختلف در جامعه عراق تا حدی کمرنگ و ضعیف شده به طوری که کوچک‌ترین چیزی می‌تواند منجر به بحث و جدل‌های خصمانه و خشونت‌باری در رسانه‌های سنتی و یا مجازی شود.
این کشور در حال حاضر در بحبوحه بحران‌های عمده منطقه‌ای و داخلی خود قرار دارد و حرف‌هایی که از دهان مالکی بیرون آمده هم بخشی از همین بحران‌هاست و البته می‌تواند نمود یکی از «چهره‌های» او باشد.
هیچ کس از وخیم‌تر شدن وضعیت فعلی در عراق در امان نخواهد بود؛ مثل گناهی جمعی است که مجرمان زیادی دارد. اما برای نخست وزیر و اعضای پارلمان که عضو ائتلاف او هستند، تبدیل زبان خونین نبردهای فرقه‌ای عراق به زبان رسمی لحظه‌ای مهم در تاریخ این کشور است.
این رکودی زودهنگام و بازگشتی بی‌منطق به زبانی است که شعار انتقام و خونریزی را به خود به همراه می‌آورد و هرآنچه از قانون‌مندی در این کشور باقی مانده را از بین می‌برد؛ البته اگر اصلا چیزی از آن باقی مانده باشد.
