یکی از نیروهای امنیتی عراقی در حال سنگر گرفتن در نزدیکی ساختمانی در حومه شرقی شهر فلوجه به هنگام رویارویی با مسلحان داعش – عکس از خبرگزاری فرانسه

به نظر می رسد در منطقه ما، مناطق تحت کنترل «داعش» از آزادی به دست نیروهای «نظامی» ترس دارند، و این حالت در عراق و سوریه بازتاب بیشتری دارد. عراق یک نمونه بارز است،  زیرا مناطقی که اکنون قرار است آزاد شوند پیش از این به دست «القاعده» سقوط کرده، و آزاد شدند، و در حال حاضر به دست «داعش» هستند و می خواهند دوباره آن ها را آزاد کنند!

این به معنای افراطی بودن ساکنان مناطق تحت کنترل داعش، یا استقبال از افراط گرایان نیست، بلکه از ترس از مورد ظلم و ستم قرار گرفتن نیروهای نظامی است، که در حقیقت شبه نظامیان ایران هستند، مانند «حزب الله» در سوریه، دیگر مزدوران ایرانی، افغانی، و همچنین بسیج مردمی، که تمامی آن ها تحت فرماندهی ایران هستند و تهران همیشه از نقش ژنرال قاسم سلیمانی در آن جا به خود می بالد!

امروز فلوجه برای آزاد سازی تحت محاصره است، و پیش از این از دست «القاعده» آزاد شده بود، اما منطقی نیست که گفته شود فلوجه منطقه ای افراطی است، و به همین علت سقوط آن به دست گروه های افراطی آسان است. در واقع، روش معالجه مشکل در عراق و مانند آن در سوریه، سقوط شهرها و همچنین وظیفه گروه های افراطی را آسان می کند. زیرا راه حل جدی سیاسی وجود ندارد تا مثلاً در عراق فرقه گرایی را متوقف کند، و در سوریه جلوی ماشین کشتار اسد – ایران را بگیرد.

ساده ترین دلیل برای اثبات این که مناطقی که به دست «داعش» سقوط می کنند لزوماً افراطی نیستند، چیزی است که به تازگی در بغداد اتفاق می افتد، که ۵۰ کیلومتر از فلوجه فاصله دارد، و به گزارش ماه گذشته سازمان ملل متحد و سازمان حقوق بشر، ساکنان آن به علت محاصره نیروهای دولتی با نقص شدید مواد غذایی و دارویی مواجه هستند!  وقتی سخن از رخدادهای بغداد به میان می آوریم همگان ملاحظه می کنند که دولت العبادی چگونه برای کنترل امنیت آن جا، و حفاظت از منطقه سبز در حال تلاش است، آیا بغداد منشاء افراطی دارد، و در معرض سقوط به دست تروریست ها است؟ همین امر در مورد دمشق نیز صدق می کند، که اگر قبضه امنیتی ایران، و حمایت هوایی روسیه نبود، دمشق از دو سال پیش یا بیشتر سقوط می کرد، آیا اهالی دمشق هم افراطی هستند؟

بنابراین، مسئله نهفته بودن افراط گرایی در فلوجه ، یا انبار در عراق، و یا الرقه و غیره در سوریه نیست، بلکه به علت راه حل های غیر واقعی و عدم جدیت است، و تا زمانی که افراط گرایی مذهبی، و دخالت های ایران، و همچنین کشتار وجود داشته باشد، این امر هر از گاهی عود خواهد کرد. هر آن چه در حال حاضر در عراق و سوریه اتفاق می افتد، چیزی جز یک سری اقدامات تشریفاتی نیست، و خشونت و افراط گرایی در صحنه ادامه خواهد یافت، زیرا ساکنان آن مناطق بین مرگ مذهبی و یا مرگ به علت افراط گرایی انتخاب دیگری ندارند، و هر دوی این گزینه ها منجر به نا امیدی و بی تفاوتی نسبت به قدرت به اصطلاح دولتی می شود به ویژه هنگامی که دولت شکننده باشد و تحت لوای مذهبی مانند پرچم ایران و یا شعارهای منسوخ شده آن باشد.

از این رو، تا زمانی که ماشین کشتار اسد – ایران در سوریه به طور کامل متوقف نشود، و تا زمانی که اصلاحات سیاسی ریشه ای در عراق انجام نگیرد، متأسفانه حمام خون متوقف نخواهد شد و شهرها حتی اگر آزاد شوند دوباره سقوط خواهند کرد، زیرا از سرکوب آزاد می شوند و به دست سرکوبگر دیگری می افتند.