نیروهای هوایی اسراییلی از هلیکوپترها برگه های اخطار بر فراز منطقه الشجاعیه در غزه ریختند. در این برگه ها آمده که ساکنان منطقه باید به سرعت این محل را تخلیه کنند – ۱۶ ژوییه ۲۰۱۴ – خبرگزاری عکس اروپایی

صحنه تکرار می شود. داستان همان است اما سناریو تغییر می کند. حماس اسراییل را تحریک می کند و اسراییل پاسخ یک ضربه را با هزاران ضربه می دهد. اسراییل چیزی را که در جستجوی آن است نمی یابد، بنابراین خشمش را روی مردم بیگناه فلسطین خالی می کند. صدها نفر را می کشد، هزاران نفر را مجروح می کند و خانه ها را روی سر ساکنانش خراب می کند. شهرک نشینان اسراییلی یک جوان فلسطینی را زنده زنده سوزاندند.

اما تنها چند روز دیگر جنگ اسراییل خاتمه می یابد. سران حماس پس از این که در سراسر جنگ در زیر زمین پنهان شده بودند، بار دیگر ظاهر می شوند تا به محل سابق خود بازگردند این درحالی است که کمکهای نقدی به ارزش میلیاردها دلار دریافت کرده اند. در این میان مردم فلسطین زخمهای خود را درمان می کنند و در انتظار حمله دیگری از سوی اسراییل می مانند، حملاتی که کمتر از حملات پیشین وحشیانه نیست.

سریال آبکی حماس و گستاخی اسراییل مساله جدیدی نیست. پاسخ غیرقانونی و و به طور غیراخلاقی شدید اسراییل ادامه دارد. دفاع آمریکا از متحد ابدی خود نیز چندان تعجب برانگیز نیست. ضعف شورای امنیت سازمان ملل اکنون به یک قانون تبدیل شده نه استثناء. کشورهای عرب همایش برگزار می کنند اما هیچ راهکاری ارائه نمی کنند و قدرت همواره راهکارهای خود را تحمیل می کند و دنیا را از انجام وظیفه خود در مخالفت با تجاوز اسراییل باز می دارد.

سازمانهای حقوق بشر که همواره برسر موضوعات بی اهمیت که به یک سردرد تبدیل می شوند، حتی به یک خانواده فلسطینی که تنها ۱۰ دقیقه وقت دارد پیش از رسدن موشکهای اسراییل خانه را ترک کند نیم نگاهی هم نمی کند. همه این مدت خالد مشعل رهبر حماس از دوحه در قطر از مردم غزه می خواهد با قدرت در جای خود بمانند. گنبد آهنی از تل آویو و سایر شهرها در مقابل موشکهای حماس دفاع کرده و آن را تقویت می کند. ماشین جنگی اسراییل بی رحمانه غزه را مورد هدف قرار می دهد. حماس با اجساد ساکنان غزه مقاومت می کند. اسراییل با کشتن فلسطینیان از مردمش دفاع می کند و ده ها تن از کشته شدگان غیرنظامی هستند.

در همین اثنا، بنیامین نتانیاهو مدعی شده است که حماس از شهروندان غیر نظامی خود به عنوان سپر انسانی استفاده می کند. نتانیاهو یک هزار هدف را در غزه شناسایی کرده و اصلا اهمیتی نمی دهد که اکثر آنها هدفهای غیر نظامی و شهروندان عادی هستند. نتانیاهو از کشتن کودکان پشیمانی به خود راه نمی دهد.

موجی از خشم جهان عرب را پر می کند، صحنه های غیرقابل تحمل، کودکان کشته و یتیم می شوند، زنان از خانه هایشان بیرون رانده شده و خشم افزایش می یابد.

جنگهای پیشین غزه چه مساله ای را ثابت کرد؟ خشم موقتی و احساس غم دیری نمی پاید. اسراییلیها صدها نفر را می کشند و زیر ساخت های غزه، که همین الان هم به سبب جنگ های پی در پی ضعیف شده،را در هم می شکند.

جتهای اسراییلی به سلامت به پایگاه های خود باز می گردند و حماس نیز شلیک موشکها را متوقف می کند. بزرگترین بازنده مردم فلسطین هستند که در این میان تصمیم گیرنده نیستند. افرادی هستند که به جای آنها تصمیم می گیرند، که آنها باید بجنگند و افرادی که وقتی جای خودشان امن است به آنها می گویند که مقاومت کنید. بودجه های حماس در نتیجه کمکهای انسان دوستانه افزایش می یابد و پیروزی خود را اعلام می کند، اما به چه قیمتی؟

ناظران حملات اسراییل علیه غزه از تلفات محدود اسراییل در مقایسه با تلفات گسترده فلسطین تعجب می کنند. حماس خود تعداد کشته شدگان در اردوگاه دشمن را اعلام نکرد. آیا ارزش جان افرادی که کشته شدند را داشت؟ البته که نه، اما هیچ کس اهمیت نمی دهد.

آن چه مهم است این است که جدا از نتیجه فاجعه آمیز این حمله، صداها برای سردادن شعار مقاومت بلند شود و به گوش همه برسداین همان داستان حسن نصر الله و حزب الله در سال ۲۰۰۶ است. نیمی از لبنان تخریب شد و در نهایت حزب الله از سلاح های خود برای کشتن مردم بی گناه سوریه استفاده کرد.

آیا حماس باید برای رفتارش مورد سرزنش قرار بگیرد؟ البته که باید سرزنش شود. آیا پاسخ اسراییل واکنش افراطی بوده است؟ البته که بوده است و به شکلی وحشیانه که تمام قوانین انسانی را نقض کرده است.

حتی فرانسه نیز از اقدامات اسراییل شرمنده شده است. لوران فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه تل آویو خواسته است در پاسخ خود به موشکهایی که توسط حماس شلیک می شود خویشتن داری کند و به قانون بین المللی احترام بگذارد.

کی شده که اسراییل به قانون های بین المللی احترام بگذارد؟ چه زمانی بوده است که حماس سر خون مردم خودش معامله نکند؟