پسر فسلطینی پس از انتقال عضوی از خانواده اش به اتاق عمل گریه می کند – ۲۴ ژوییه – عکس از آسوشیتد پرس
هنوز مدت زیادی از گزارش ایمن محی الدین خبرنگار ان.بی.سی نمی گذرد که گزارش زنده و پراحساس خود را درباره کشته شدن تراژیک چهار کودک فلسطینی که در ساحل غزه فوتبال بازی می کردند نمی گذرد، گزارشی که موجب شد سران ان.بی.سی وی را خانه نشین کنند.
محی الدین پیش از کشته شدن این چهار کودک درپی حملات هوایی اسراییل با آنها توپ بازی کرده بود. نیویورک تایمز ابتدا گزارشی با تیتر «چهار پسربچه هنگام بازی در ساحل کشته شدند» منتشر کرد و پس از آن تیتر را به «پسربچه ها به ساحل غزه و به مرکز درگیری خاورمیانه کشانده شدند» تغییر داد.
پس از آن دیانا مگنی خبرنگار سی.ان.ان شهرک نشینان اسراییلی شهر سدروت را برای سردادن فریادهای شادی هنگام حملات هوایی به غزه از طریق توتیتر مورد انتقاد قرار داد و آنها را برای تهدید نسبت به پخش برنامه اش «تفاله» توصیف کرد، پس از آن شبکه سی ان ان پخش برنامه این خبرنگار را قطع کرد و وی به همراه شبکه سی.ان.ان برای هرگونه اهانتی که احتمال می رود صورت گرفته باشد عذرخواهی کردند.
البته این وقایع چندان جدید نیستند و مساله جدیدی را درباره پوشش خبری غرب به خصوص آمریکا درباره وقایع اسراییل را نشان نمی دهند. هر پیشروی نظامی اسراییل با یک پیشروی رسانه ای جناح راست همراه است که با هدف راه اندازی یک بحث بلند و بی محتوا در باره این که چه کسی متجاوز و چه کسی قربانی است شکل می گیرد.
این نوع جانبداری که اسراییل از آن در رسانه های آمریکایی و غربی برخوردار است تنها یک روی سکه است، البته همین روی سکه، عرصه را فراگرفته و همین منوال در طول بیش از یک جنگ یا درگیری ادامه داشته است. امروز شاهد هستیم که جنگ کنونی غزه گفتمان طرفداری غرب از اسراییل را بار دیگر مطرح کرده و روایت عرب- فلسطینی را نادیده گرفته است. شرایط عجیبی که بسیاری از خروجی های رسانه ای در آن درگیر شده و نتیجه آن نشان دهنده پیروزی اسراییل نیست، بلکه تنها ترکیبی از انتقاد علیه اقدامات اسراییلی است.
این حقیقت دارد که نیویورک تایمز جزئیاتی را درباره چهار پسربچه فلسطینی که کشته شدند از تیتر تغییریافته خود حذف کرد، اما داستان بر سر جای خود باقی ماند و گزارشی آن را همراهی می کرد که توسط یکی از عکاسان روزنامه نوشته شد که خود شاهد این تراژدی بود. این مقاله به قلم تیلر هیکس که شاهد کشته شدن چهار پسربچه فلسطینی بود این چنین خاتمه یافت: این کودکان که شاید تنها ۱۲۰ سانتیمتر قد داشتند، لباسهای تابستانی پوشیده بودند و از یک انفجار فرار می کردند در تعریف سربازان حماس نمی گنجند.
در میان ادعاهای اسراییل از تعصب موجود نسبت به فلسطینی ها، نیویورک تایمز تنها خروجی رسانه ای نبود که از میزان نارضایتی جناح راست اسراییل نسبت به گزارش خود شگفت زده شده بود.
صرف نظر از قدرت جناح راست اسراییل، انتقاد از این کشور همزمان با افزایش تعداد موشکهایی که شلیک می کند و تعداد فلسطینی هایی که کشته می شود افزایش می یابد. هرچقدر هم که اسراییل تلاش کند بر ترس و هراس شهرک نشینان اسراییل نسبت به موشکهای حماس تاکید کند و آن را مهم جلوه دهند، ترس آنها با تصویر چهار کودک بی گناه که در ساحل غزه کشته شدند قابل قیاس نیست.
چهار پسر کشته شده محمد ۱۱ یا ۱۲ ساله، اسماعیل ۹ ساله، ذکریا ۱۰ ساله و احد ۷ یا ۹ ساله بودند که هنگام کشته شدن در یک حمله هوایی اسراییلی درحال بازی فوتبال در ساحل بودند. این تراژدی مقابل هتل دیره رخ داد جایی که تعدادی از خبرنگاران بین المللی اقامت دارند.
همه این خبرنگاران این خبر را همانطور که اتفاق افتاد پوشش دادند و به طور واضح تحت تاثیر قرار گرفتند. چنین رویدادهای تراژیکی فراتر از توانایی اسراییل برای کوچک شمردن کل واقعه است و تل آویو نمی تواند به خروجی رسانه ها فشار آورد تا داستان را به شکل دیگری گزارش کنند. سرعت این رویدادها از خروجی رسانه ها بیشتر است و اسراییل نمی تواند مانع فعالیت رسانه های اجتماعی و توتیتری شود که نه تنها این رویدادها را منصفانه گزارش می کند بلکه با تلاش اسراییل برای سرکوبی این گزارش ها نیز رو به رو شده است.
رسانه جایگزین فراتر از چنین تاکتیکهای فشاری حرکت می کند.
