سردر اداره کاریابی در لندن

سردر اداره کاریابی در لندن

اقتصاد بریتانیا هم مانند دیگر کشورهای در زمان بحران اقتصادی جهانی آسیب دید. این آسیب ها به معنی کوچک شدن یا بسته شدن شرکت ها بود و به تبع آن بسیاری از افراد کار خود را از دست دادند و تجربه بیکاری را کسب کردند.

دولت بریتانیا تدابیری اندیشیده که بیکاری پایان کار شهروندانش نباشد. دولت با پرداخت کمک هزینه های دوران بیکاری به شهروندان به آنان کمک می کند تا فرصتی بیابند تا دوباره روی پای خود بایستند. مقامات مسئول هم به این امر آگاهند که با از دست دادن کار حقوق شهروند قطع می شود اما قسط خانه و قبض آب و برق متوقف نمی شود. هر دولتی باید از مردم خود پشتیبانی کند تا آسیب های ممکن را به کمترین میزان خود برساند.

اگر فردی به اداره کاریابی مراجعه کند و اعلام کند که شغل خود را از دست داده، راهنمایی کافی دریافت می کنند تا بتواند از مراجع دولتی به کار خود رسیدگی کند و کمک های دولتی دریافت کند.

مشاوری در اداره کاریابی با شهروند بیکار، جلسه های هفتگی یا دوره ای مشخص می گذارد تا ضمن کمک به وی برای فراگرفتن مهارت هایی برای پیدا کردن کار جدید، وضعیت مالی آن ها را هم ارزیابی کنند.

اولین گامی که دولت برای کسانی که شغلشان را از دست می دهند، بر می دارد آن است که سهم بازنشستگی آنان را از محل درآمد دولتی به صندوق بازنشستگی دولتی واریز می کند تا در زمان بازنشستگی برای برقراری حقوق بازنشستگیشان مشکلی پیش نیاید.

کمک هزینه مسکن از دیگر کمک هایی است که دولت برای کسانی که کارشان را از دست دادند درنظر می گیرد. این رقم اجاره کامل خانه افراد را پوشش نمی دهد اما بخشی از آن را تامین می کند. میزان آن از کمک هزینه اجاره خانه تا اجاره اتاق متغیر است و بسته به شرایط متقاضی، مدت زمان بیکاری وی، میزان پس انداز او تعیین می شود.

دولت همچنین بیکاران را از پرداخت عوارض شهری معاف می کند و از محل درآمدهای دولتی این مبلغ را به شهرداری پرداخت می کند.

اگر فرد بیکار باید دست کم دو سال سهم بازنشستگی به صندوق دولت واریز کرده باشد، واجد شرایط دریافت کمک هزینه مالی هفتگی از دولت خواهد بود. به طور متوسط ۷۷ پوند در هفته برای متقاضی در نظر گرفته می شود که این رقم با توجه به شرایط سلامتی، معلولیت احتمالی، یا نگهداری رسمی از سالمندان افزایش می یابد. اگر متقاضی کودکی زیر ۱۶ سال داشته باشد، می تواند تقاضای کمک هزینه نگهداری فرزند هم بدهد.

اما این رقم به طور ثابت و به شکل ماهیانه به حساب متقاضی واریز نمی شود. شهروند مذکور باید هر هفته در جلسه های توجیهی و آموزشی شرکت کند تا مهارت های کاریابی را بیاموزد و این حقوق را به صورت هفتگی دریافت می کند.

دلیل پرداخت حقوق بیکاری به صورت هفتگی آن است که اداره کاریابی امیدوار است هر هفته متقاضیانش کاری بیابند. دنبال کار گشتن به صورت مستمر لازمه دریافت حقوق بیکاری است و تنها از طریق شرکت در کلاس ها و جلسه های اداره کاریابی ممکن است.

حقوق بیکاری تنها برای شش ماه به متقاضیان تعلق می گیرد و اگر متقاضی موفق نشود در این شش ماه کاری پیدا کند، اداره کاریابی حقوق موقت دیگری در نظر می گیرد که صرفا به بیکاران تعلق نمی گیرد. همه شهروندانی که از سالمندی نگهداری کنند یا حقوق کمتر از حداقل دریافتی دریافت کنند یا حتی شهروندان معلول می توانند از این کمک هزینه بهره ببرند.

این کمک هزینه به دانشجویان تعلق نمی گیرد و اگر متقاضی دانشجوی پاره وقت باشد، پرونده او بررسی می شود اما تضمینی برای ادامه روند دریافت حقوق بیکاری نیست. متقاضی باید تعهد بدهد که در صورت تماس کارفرمای احتمالی، در کمتر از ۴۸ ساعت آماده مصاحبه باشد و در کمتر از یک هفته در محل کار جدید حاضر شود.

این تدابیر برای آن اندیشیده شده که افراد شاغل یا کسانی که نیازی به حقوق بیکاری ندارند، از این سیستم سواستفاده نکنند. در صورتی که فردی در این جلسه های هفتگی اداره کاریابی حاضر نشود، اطلاعات ناقص یا اشتباه در اختیار اداره کاریابی قرار دهد، در مصاحبه های تعیین شده حاضر نشود، در کارگاه های کار شرکت نکند و یا آگاهانه از راهنمایی های مشاور اداره کاریابی سرباز بزند، تحریم های ۴ تا ۱۳ هفته ای به وی تحمیل می شود.

این تحریم ها می تواند کاهش یا قطع حقوق بیکاری را در پی داشته باشد.

از دیگر مزیت های مراجعه به اداره کاریابی آن است که مشاوران می توانند ترتیبی دهند که نسخه های پزشکی و ناهار مدرسه فرزندان متقاضی رایگان تمام شود. وام های کم بهره و کمک هزینه ایاب و ذهاب هم از دیگر منافع پرونده داشتن در اداره کاریابی است.

ای حمایت تا جایی ادامه پیدا می کند تا متقاضی کار ثابتی پیدا کند. متقاضی اینک به عنوان فرد شاغل با پرداخت مالیات و عوارض به دولت کمک می کند تا از شهروندان دیگر که بنا به هر دلیلی، ورشکستگی یا بیماری، کار خود را از دست کمک کند تا فرصتی بیابند تا روی پای خود بایستند.