این هفته چه فیلمی ببینیم (شماره ۷)

در راهنمای فیلم که هر هفته پنج شنبه ها در شرق پارسی منتشر می شود، قرار است به شما فیلم های بهتر یا حداقل قابل تامل برای تماشا پیشنهاد داده شود که یا هم اکنون بر پرده سینماهای جهان هستند یا اخیرا وارد شبکه نمایش خانگی شده اند.

این هفته این فیلم ها معرفی و ارزش گذاری شده اند: «ما خانواده میلر هستیم»، «کشتی ربایی»، «عسل»، «چهره عشق»، «ابری با احتمال باران خوراکی ۲» و «خوشبختی هیچ وقت به تنهایی نمی آید».

ما خانواده میلر هستیم (We’re The Millers) ☆

کارگردان: راوسون مارشال توربر، فیلمنامه: باب فیشر، استیو فابر، بازیگران: جنیفر آنیستون (رز اوریلی)، جیسون سودیکز(دیوید کلارک)، اما روبرتز(کیسی متیز)، کمدی ـ جنایی، ۱۱۰ دقیقه، آمریکا، ۲۰۱۳

خلاصه: یک فروشنده خرده پای ماری جوانا ناچار می شود، رز و دو نوجوان دیگر را در پوشش یک خانواده به مکزیک ببرد تا یک محموله بزرگ ماری جوانا را به داخل آمریکا بیاورد.

اختلاف عمیق؛ یکی از پرفروش ترین فیلم هایی که هم اکنون روی پرده سینماهای جهان است که با نقدهای منفی اغلب منتقدان روبرو شده است. در واقع دلیل اصلی فروش فیلم نمی تواند داستان نه چندان جذابش که برای برخی یادآور سریال محبوب تازه به پایان رسیده «Breaking Bad» است، باشد، بلکه می توان علت اصلی را حضور بازیگران سریالهای کمدی NBC و به ویژه جنیفر آنیستون دانست. او یکی از محبوب ترین بازیگران هالیوود است که برای بازی در سریال «دوستان» به شهرت رسید.

برخی از صحنه های فیلم از جمله مواجهه رز و دیوید با آدمکش حرفه ای بامزه از آب درآمده اند. با وجود داستان تکراری و منطق بزن و در رویی سطحی فیلم می تواند جدا از بازیگران و تداعی سریالهای کمدی بی مایه تلویزیون کمی فیلم را سرگرم کننده جلوه دهد.

کشتی ربایی (A Hijacking) ☆☆☆

کارگردان: توبیاس لیندهولم، فیلمنامه: توبیاس لیندهولم، بازیگران: پیو آسبک (مایکل هارتمن)، سورن مالینگ (پیتر لودویگسن)، درام، دلهره آور، ۱۰۳ دقیقه، دانمارک، ۲۰۱۲

خلاصه: ماجرای واقعی ربودن کشتی تجاری دانمارکی توسط دزدان دریایی سومالیایی در اقیانوس هند در سال ۲۰۰۷ است که سرانجام پس از ماه ها با پرداخت باج به پایان می رسد.

برخلاف محصول هالیوودی «کاپیتان فیلیپس» این فیلم که از اتفاق همزمان در آمریکا به روی پرده است، روایتی نسبتا دقیق و بدون اغراق از یک ماجرای واقعی است.

«کشتی ربایی» برنده جایزه بهترین فیلم دانمارک، جایزه منتقدان (فیپرشی) و جایزه اصلی در جشنواره تسالونیکی شده است. این فیلم با بازی خوب دو بازیگر اصلی اش، حرکت های دوربین و میزانسن هایی تداعی کننده حس خفقان آوری، تنش و استیصال همه کسانی را که در این وضعیت پیچیده درگیر شده اند، را به خوبی نشان می دهد.

عمر که خود را میانجی دزدان دریایی می داند به آشپز کشتی می گوید آن ها (مالک کمپانی) اهمیتی برای شما قائل نیستند و پیتر مدیرعامل کمپانی به مشاوری که برای این میانجیگری استخدام شده می گوید زمان یک چیز غربی است و برای آنها معنایی ندارد. با همین دو جمله اساس تعارض روانشناختی و وضعیت بغرنج گروگان ها روشن می شود.

توبیاس لیندهولم کارگردان فیلم تحسین شده «شکار» (۲۰۱۲) است که برای همین فیلم جایزه بهترین فیلمنامه را از جوایز فیلم اروپایی دریافت کرد. کارگردانی برخی از اپیزودهای سریال محبوب دانمارکی «بورگن» نیز برعهده او بوده است.

اگر «کاپیتان فیلیپس» را دیده اید توصیه می شود «کشتی ربایی» را هم ببینید تا تفاوت دو شیوه روایت در نظام هالیوودی و سینمای مستقل را به خوبی دریابید.

عسل (Miele) ☆☆☆

کارگردان: والریا گولینو، فیلمنامه: والریا گولینو براساس داستانی از مائرو کواسیچ، بازیگران: جاسمین ترینکا (ایرینه)، لیبرو درینزو (روکو)، وینسیو مارچیونی (استفانو)، درام، ۹۶ دقیقه، ایتالیا، فرانسه، ۲۰۱۳

خلاصه: کارایرینه که او را به نام عسل می شناسند آن است که به کسانی که تصمیم دارند با مرگ از شر بیماری طاقت فرسای خود خلاص شوند، کمک کند. در این هنگام او با گریمالادی روبرو می شود که بیماری جسمانی خاصی ندارد اما در آرزوی مرگ است.

نخستین فیلم بلند والریا گولینو بازیگر مشهور ایتالیایی، تحسین بسیاری از منتقدان را برانگیخته است. این فیلم که در بخش نوعی نگاه جشنواره کن شرکت داشت، برنده چند جایزه از جشنواره بروکسل و انجمن روزنامه نگاران سینمایی ایتالیا شده است.

ایرینه به عنوان فرشته مرگ خود دایم با مفهوم زندگی و مرگ دست به گریبان است. بازی درخشان درونی جاسمین ترینکا که او را در فیلم به یاد ماندنی نانی مورتی «اتاق پسر» (۲۰۰۱) دیده بودیم در واقعی تر جلوه دادن این فرشته مرگ نقشی کاملا بارز ایفا می کند.

همانطور که دبورا یانگ منتقد هالیوود ریپورتر اشاره کرده است، این فیلم بیش از آنکه درباره خودکشی اختیاری باشد، درباره جدال میان مفهوم زندگی و مرگ برای ایرینه است. جایی که او در می یابد بیماری گریمالادی در واقع خسته شدن از زندگی بیهوده است.

چهره عشق (The Look of Love) ½☆

کارگردان: مایکل وینترباتم، فیلمنامه: مت گرین هالگ، بازیگران: استیو کوگان (پل ریموند)، ایموجین پاتز (دبی ریموند)، آنا فریل (جین ریموند)، شرلی هندرسون (روستی)، زندگی نامه ای، درام، ۱۰۱ دقیقه، بریتانیا، آمریکا، ۲۰۱۳

خلاصه: زندگی پرفراز و نشیب پل ریموند، ثروتمندترین مرد بریتانیا که مشهورترین فرد در صنعت سرگرمی های بزرگسالان در این کشور بود و با مرگ دخترش به تراژدی بدل می شود.

برای کسانی که فیلم های قبلی مایکل وینترباتم (بوسه پروانه، در این جهان و قاتلی در درون من) را دیده اند، تماشای فیلم نسبتا کشدار و کند زندگی نامه ای در باره پل ریموند که کمتر چیزی از زندگی او از دید روزنامه نگاران و تاریخ نویسان بریتانیا پنهان مانده باشد، شاید خیلی جذاب نباشد.

با این همه علی رغم نظر نه چندان مساعد اغلب منتقدان، فیلم موفق شده است تا چهره ای قابل باور از پل ریموند عرضه کند.

کالین کاورت، منتقد استارتریبون که او هم یک و نیم ستاره به این فیلم داده است، نیز معتقد است که فیلم حرف زیادی برای گفتن ندارد. اما برای کسانی که چیز زیادی از پل ریموند و صعنت سرگرمی بزرگسالان در دهه های شصت و هفتاد در بریتانیا نمی دانند شاید دیدن این فیلم خیلی هم خسته کننده نباشد.

ابری با احتمال باران خوراکی ۲ (Cloudy with a Chance of Meatballs 2) ☆☆

کارگردان ها: کدی کامرون، کریس پرن، فیلمنامه: فیل لرد، جاناتان گلداستین، صداپیشه گان: بیل هادر (فلینت لاکود)، آنا فاریس (سم اسپارکس)، جیمز کان (تیم لاکود)، انیمیشن، کمدی، ۹۵ دقیقه، آمریکا، ۲۰۱۳

خلاصه: فلینت لاکود که در کمپانی مورد علاقه اش کار می کند، ماموریت می یابد به جایی برود که دستگاهی که اختراع کرده، خوراکی ها را بدل به جانواران عظیم الجثه ای کرده است.

هرچند قسمت دوم کارتون «ابری با احتمال باران خوراکی » به نسبت قسمت اول آن کمتر تنش آمیز به نظر می رسد و این شاید به خاطر آن باشد که عنصر غافلگیری درباره اصل داستان از کف رفته است، اما با این حال تماشای آن سرگرم کننده است.

«ابری با احتمال باران خوراکی» اما گذشته از جذابیتهای ظاهری فیلم در کشف دنیای مخلوقاتی که به جای خورده شدن میخورند، بازنمایی فرهنگ جامعه مصرفی هم است. فرهنگی که خوردن به عنوان نیاز و یکی از غرایزاصلی بشر را بدل به فرهنگ مصرفی کرده است و فست فودها (غذاهای آماده یا به تعبیر منتقدان آنها آشغال-ـ غذاها) از ویژگی های بارز این جامعه است، جامعه ای که در آمریکا بیش از شصت درصد مردم از اضافه وزن و تبعات ناشی از آن رنج می برند.

به نظر می رسد این کلیشه بدل شدن قهرمان ایده آل به فردی شرور و بد ذات تقریبا در تمام کارتون های امسال دارد به نوعی خودش را نشان می دهد، شاید نوعی پیام مستقیم از جایگاه والدینی به مخاطبان خردسال که مراقب انتخاب قهرمان هایتان باشید!

خوشبختی هیچ وقت به تنهایی نمی آید (Un Bonheur n’arrive Jamais Seul) ☆☆

خلاصه: گاد نوازنده ای مستعد است که ناگهان با شارلوت، زنی که چندین سال از او بزرگتر است، روبرو می شود. آن ها عاشق یکدیگر می شوند، اما او که شانس کار در برادوی را یافته از او جدا می شود.

یک رمانس معمولی از سینمای فرانسه که با وجود سوفی مارسو (LOL،۲۰۰۸)، ترانه ها و البته زر و برق زندگی بورژوازی شارلوت و تضادش با زندگی شلخته و بی بند وبار گاد همان داستان پریان عشق دارا و ندار را در قالب تازه ای می ریزد که با رفتارهای کارتونی ساشا و شارلوت و اتفاقاتی با منطق کارتونی، مثل دستشویی خراب، آدم را به یاد کارتون گربه های اشرافی (ریترمن، ۱۹۷۰) می اندازند که البته قصد هاس هم اساسا همین بوده است.

با وجود همه کلیشه های گاه کسالت بار فیلم، اینکه ساشا و شارلوت علیرغم تضادهای بسیارشان نقاط اشتراکی هم دارند می تواند فیلم را نجات بدهد. برای مثال ساشا پیانیست یهودی تباری است که همیشه زیر سایه شهرت پدرش که نوازنده معروفی بوده، زندگی کرده است. شارلوت مدیرعامل بنیادی که زیر سایه اعتبار شوهر سابق بورژوا یش زندگی کرده است.

این فیلم با وجود همه عناصرعامه پسند رومانس-ـ کمدی بدیهی است که یکی از پرفروش ترین فیلم های فرانسه باشد و برای سرگرم شدن در یک بعدازظهر کسل کننده پاییزی چندان بد نیست.