طرفداران میرحسین موسوی پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸
به گزارش سحام نیوز، محسنی اژه‌ای در پاسخ به پرسش خبرنگاران در مورد رایزنیهایی از سوی خاتمی برای آزادی موسوی و کروبی گفت: «این که افراد بخواهند خلاف قانون کاری را انجام دهند پذیرفته نیست. ولی در مورد این دونفر باید بگویم که کسانی که آن ظلم عظیم را کرده و نا امنی در کشور راه انداختند نمی شود کسی صبح از خانه اش بلند شود و بیاید و دنبال آزادی آنها باشد. البته آنها حبس نیستند و در خانه هستند.»
محسنی اژه‌ای در نشست روز دوشنبه خود با خبرنگاران در مورد رایزنیهایی برای آزادی موسوی و کروبی که سوال یکی از خبرنگاران بود تصریح کرد: «…بر فرض این که رایزنیهایی صورت گیرد، امکان آزادی‌شان نیست زیرا کسانی که ظلم عظیم و ناامنی را ایجاد کرده‌اند اینطور نیست که هر کسی رایزنی کند جواب مثبت به آن بدهیم.»
خبرنگاران از دادستان کل کشور پرسیدند که برخی رسانه‌ها اعلام کرده‌اند که افراد اصولگرا رایزنیهایی را برای آزادی این دو فرد انجام می‌دهند؛ آیا صحت دارد؟
سخنگوی دستگاه قضایی پاسخ داد: «من چنین چیزی نشنیده‌ام ولی این دو فرد در منزل خود هستند و شرایط تغییر نمی‌کند.»
اهمیت رایزنی احتمالی انجام شده از آن جهت است که پس از انتخابات فرمایشی سال ۱۳۸۸ میان مردم و فعالان سیاسی اجماع گسترده و بی نظیری که بر عدم شرکت در انتخابات ۱۲ اسفند مجلس نهم پدید آمد. می توان این تحریم را حاصل هوشمندی جریان اصلاح طلب در درک موقعیت خود در جنبش سبز و همراهی با خواست عمومی در بی اعتنایی به انتخابات نمایشی و فرمایشی بود که اکثریت مردم رغبتی به شرکت در آن نداشتند، دانست.
رأی دادن خاتمی در آن روز اما، شوک بزرگی به طرفداران جنبش سبز، بویژه اصلاح طلبانی که در غیاب رهبران در حبس جنبش، هویت خود را در حضور او تعریف می کردند وارد ساخت. حامیان عمل خاتمی در جستجوی توجیهی برای آن برآمدند. نظریه پردازانی همچون عباس عبدی، ضمن حمایت از رأی دادن خاتمی، خواستار بازگشت اصلاح طلبان به واقعگرایی، پرهیز از تندروی هایی که به نظر او ناشی از اشتباه محاسباتی موسوی و کروبی بوده، و جدا کردن حساب خود از جنبش سبز شده اند.
منتقدان این نگرش که عمدتا از افراد دارای دیدگاه های نزدیک تر به موسوی و کروبی هستند، با یادآوری این که هدف استراتژیک اقتدارگرایان برای انتخابات سال ۸۸ اساسا حذف اصلاح طلبان حامی خاتمی از صحنه سیاسی بوده، تغییر مشی گروه تجدیدنظر طلب را ناشی از نگاه ابزاری (در مقابل اخلاقی) به سیاست، عدم درک نقش و تأثیرگذاری جنبش های اجتماعی در اصلاح روندهای سازمان یافته حکومتی، غفلت از تلاش حکومت برای ایجاد تفرقه در میان منتفدان و مخالفان خود، و بی صبری برای ورود به بازی قدرت در چارچوب سیاست رسمی می دانند.
