روی جلد نشریه فرانسوی «مینوت» و نیز هفته نامه «والور اکتوئل» در حمله به نجاه فالو بلقاسم

مجله راست افراطی فرانسوی «مینوت» اخیرا تصمیم گرفت مقاله ای را به عنوان موضوع روی جلد منتشر کند که در آن از انتصاب «تحریک کننده» نجاه فالو بلقاسم – که بر اساس عنوان این مقاله یک مسلمان مغربی است – به عنوان وزیر آموزش فرانسه انتقاد شده است.

روزنامه نگاران این مجله به خوبی می دانستند که این حمله و دیگر حمله نژادپرستانه انزجار آور به وزیر تازه انتخاب شده، قانون فرانسه و افکار عمومی را در رسانه ها و کریدورهای قدرت به شدت در نقطه مقابل این نشریه قرار خواهد داد (و این همان چیزی است که اتفاق افتاد).

این وزیر مغربی تبار فرانسوی دارای دستاوردهایی خیره کننده است و رزومه ای دارد که به وی اجازه داده نه تنها جوان ترین وزیر در این سمت بلکه نخستین زن در این جایگاه شود.

فالو بلقاسم همچنین به حملات با خونسردی و اعتماد به نفس و با پاسخ هایی قاطع و صریح واکنش نشان داده است. تمام اینها موجب شده است که حمایت از وی به صورت گزینه مسلم در آید. اما این مساله اعضای جناح راست افراطی فرانسه را از ادامه مبارزات نژادپرستانه علیه وی بازنداشته است.

کاربرد زبانی که ایجاد وحشت و نفرت می کند مانند«وزیر مغربی مسلمان آموزش» از سوی راست افراطی فرانسه چیز تازه ای نیست زیرا آنها پیش از این هم در توصیف یکی از وزیران سیاه پوست این کشور از زبانی توهین آمیز و نژادپرستانه استفاده کرده بودند.

البته عجیب است که در همان حال که جناح راست به حمله علیه انتصاب مهاجری مسلمان در موقعیت بالای رسمی می پردازد، بعضی دیگر در این کشور اخیرا به مهاجر مسلمانی دیگر شادباش گفته اند، هر چند شاید در این مورد ریشه الجزایری وی را نادیده گرفته اند.

«کریم بنزما» بازیکن فوتبال پس از بازی های چشمگیرش برای تیم ملی فوتبال فرانسه در جام جهانی برزیل در تابستان امسال مورد استقبال قرار گرفت. او بازیکنی است که پیش از آنکه به ستاره ای جهانی تبدیل شود در مصاحبه ای رسانه ای گفته بود که به نظر وی مردم در فرانسه «وقتی او گل می زند او را فرانسوی و وقتی ناکام می ماند او را الجزایری» در نظر می گیرند.

بدین ترتیب وضعیت ما در همین جامعه اینچنین است که یک وزیر به خاطر ریشه مغربی اش مورد تهاجم قرار می گیرد و در همان حال از یک بازیکن فوتبال به رغم ریشه های الجزایری اش استقبال می شود. چنین وضعیتی دو سویه و مردد در فرانسه چیز جدیدی نیست و بسیاری از مردم چه مهاجر و چه غیر آن با آن مواجه بوده اند.

تردیدی نیست که مساله نژادپرستی در فرانسه، و به طور کلی در اروپا، در نهایت نمونه از اختلاف عمیق سیاسی است که در آن راست افراطی از همه سلاح های داخل زرادخانه اش از شعارهای کینه توزانه گرفته تا ایجاد ترس و وحشت هشدارآمیز از طرف مقابل استفاده می کند.

اما این مساله را نمی توان تنها از منظر نژادی دید؛ مشکلاتی که هر جامعه ای را می لرزاند چرا که جنبه هایی پنهان از جامعه را آشکار می کند از جمله احساسات نژادپرستانه ای از سوی بعضی شهروندان در قبال دیگران، که از سویی منعکس کننده ترس و از سوی دیگر یک تاکتیک رندانه سیاسی است.

این درست است که در فرهنگ غرب – و به طور کلی در دنیای مدرن – نژادپرستی به عنوان مساله ای نکوهش شده و شرم آور در نظر گرفته می شود. اما این مساله به شدت به معنای آنست که این پدیده در حال عقب نشینی است. دوگانگی ژرف بین قانون و واقعیت در این موضوعات تنها مشکل فرانسه نیست، این مساله ای است که به ویژه با توجه به ظهور گروهی اسلامگرا مانند داعش، گریبانگیر همه اروپا و غرب شده است.

با وجود همه اینها افرادی از کشورهای غربی به این گروه پیوسته اند، مساله ای که موضوع داعش را به مساله داخلی اروپا تبدیل می کند و زندگی مسلمانان در این قاره را به منبع نگرانی و خصومت تبدیل می کند. این دقیقا همان چیزی است که نشریه مینوت در حمله فالوبلقاسم تلاش داشت بر آن تاکید کند.

کار این نشریه در تاکید بر ریشه نژادی وزیری که قبلا وزیر حقوق زنان بوده و اکنون عضو حزب سوسیالیست فرانسه است به معنای آنست که این مجله فقط در تلاش برای یافتن مشکلاتی در سابقه سیاسی فالوبلقاسم نیست بلکه همچنین در تلاش است با چهره ترسناکی که داعش از مسلمانان و اسلام و حتی مهاجران به غرب نشان می دهد، بازی کند.

بهره برداری از داعش برای ترسیم چهره ای منفی از مسلمانان، امروز حیطه کاری راست افراطی اروپا است. بنابراین مسئولیت ما آنست که ارتباط بین داعش و چهره خود را از میان برداریم، و به آن مرد اروپایی که گفت: «من مهاجران را دوست ندارم، مگر زمانی که گل می زنند»، بگوییم: کار زشت داعش را انجام ندهید.