کنفرانس مونیخ درباره بحران سوریه

بشار اسد، جنایتکار دمشق در اظهاراتی به خبرگزاری فرانسه می گوید، تلاش می کند تا تمامی خاک سوریه را  با عملیات نظامی باز پس بگیرد، اما این کار نیاز به زمانی طولانی دارد. وزارت خارجه آمریکا در پاسخ به اظهارات اسد گفت: «اگر او تصور می کند که جنگ در سوریه راه حلی نظامی دارد، او دچار توهم است». در این جا چه کسی دچار توهم است؟

واقعیت این است که ما در برابر گروهی هستیم که دچار توهم شده اند، چه دولت آمریکا باشد، و چه بشار اسد، و یا روس ها و ایرانی ها. آمریکایی ها باید بدانند، برای این که اسد متوجه شود که دچار توهم شده است، باید اقداماتی واقعی بر روی زمین در سوریه انجام شود، و تنها اظهارنظر و موضع گیری های توخالی دیپلماتیک، مانند آن چه از کنفرانس مونیخ حاصل شد، بی فایده است. تنها زبانی که اسد آن را می فهمد توسل به زور است، نه تنها اظهار نظر از راه دور. بله اسد دچار توهم شده است، به خصوص زمانی که درباره مبارزه با تروریسم، و باز پس گرفتن کامل خاک سوریه، سخن می گوید، در حالی که کسی که به جای او و رژیمش سخن می گوید و تصمیم می گیرد، وزیر خارجه روسیه است نه دولتمردان او.

اسد در سوراخی قرار دارد، و تحت قیمومیت روسیه و ایران است، و درباره نیاز به زمان طولانی برای بازپس گیری خاک سوریه سخن می گوید. آیا روسیه پیامدهای نظامی این مدت زمان طولانی را تحمل می کند؟ آیا دولت اوباما، که آن هم کاملاً در توهم غرق شده است،   اجازه خواهد داد که روسیه به این صورت در سوریه آزادانه پرسه بزند؟ توهم تنها به اسد و دولت آمریکا محدود نمی شود، بلکه آن چه روسیه، و به همراه آن ایران، انجام می دهد نیز توهم است. آیا جنایت آن ها در حلب و جاهای دیگر به همین راحتی خواهد گذشت؟ آیا منطقی است که این جنایت بدون هزینه باشد؟ بدون نفرت فرقه ای؟ بدون دامن زدن به اختلافات مذهبی؟ آیا  ممکن است تاریخ جرم و جنایتی که توسط روس ها و ایرانی ها و اسد در سوریه انجام می شود، را فراموش کند؟ آیا ممکن است که این جنایت  بدون شعله ور تر شدن تروریسم برای نسلی دیگر، آن هم نسلی بدتر از القاعده و سازمان داعش، بگذرد؟

بنابراین، تنها اسد نیست که در بحران سوریه دچار توهم شده است، بلکه فراتر از او، و در رأس آن ها رئیس جمهور آمریکا است که هر کاری می کند تا از بحران سوریه فرار کند، همان گونه که خبرنگار مناظره میان دموکرات ها، یعنی هیلاری کلینتون و برنی ساندرز، از دو رقیب پرسید: آیا قابل قبول است که قدرت های بزرگی مانند آمریکا، درباره جنایت هایی که در سوریه اتفاق می افتد موضع گیری نداشته باشند؟

 اوباما چهار سال است که شانه خالی می کند، و بحران سوریه را پیچیده تر کرد، و هر روز که می گذرد، پیچیدگی آن را بیشتر می کند، و برای نجات هر آن چه می توان در آن جا و در کل منطقه نجات داد، هزینه بیشتری پرداخت خواهد کرد. آن چه در حال حاضر اتفاق افتاده است، این است که افراط گرایی، پیروز واقعی در منطقه است، نه روس ها و نه ایرانی ها و نه اسدی که پایانی بی ارزش خواهد داشت.

خلاصه سخنانم این است که، آنهایی که در توهم هستند، معتقدند که می توانند با «حسن نیت» روسیه، یا همکاری ایران، یا از طریق سالن های کنفرانس بحران سوریه را حل و فصل کنند. در حالی که جنگنده های روسی و شبه نظامیان شیعه ایران جنایت های هولناکی در حق سوری ها در حلب و غیره مرتکب می شوند.