استافان دی میستورا فرستاده ویژه سازمان ملل در امور سوریه - عکس از خبرگزاری فرانسه

استافان دی میستورا فرستاده ویژه سازمان ملل در امور سوریه – عکس از خبرگزاری فرانسه

یک هفته پیش استفان دی میستورا فرستاده ویژه سازمان ملل، با نادیده گرفتن همه برای برگزاری نشستی بین المللی درباره سوریه، اصرار به دعوت از ایران داشت و گفت: «سازمان ملل و من به شخصه حق این را داریم که همه را، از جمله ایران، دعوت کنیم». جناب فرستاده بین المللی! چرا ایران را دعوت می کنی در حالی که ایران تصمیمات دو نشست پیشین ژنو را قبول ندارد؟ میستورا علاقمندی خود به دعوت از ایران را، تأثیر گذاری این کشور در سوریه بهانه می کند! ما هم به او می گوییم: حال که کارت های دعوت بنا به میزان تأثیر گذاری توزیع می شوند، پس سازمان ملل باید تروریست های «داعش» و «جبهه النصره» را نیز دعوت کند، زیرا این دو سازمان تأثیر گذاری بیشتری نسبت به ایران و متحدانش در سوریه دارند!

پس از گذشت ماهها انتظار از زمان انتخاب شدن میستورا در ماه سبتامبر (شهریور) گذشته، فرستاده سازمان ملل تصمیم گرفت ایران را در ژنو به سوری ها تحمیل کند، اما بادهایی که این روزها در سوریه وزیدن گرفته است بر طبق میل و خواسته او و ایران و همچنین بشار اسد نیست. انقلابیون این روزها پیروزی های قابل توجهی به دست آوردند که در دو سال گذشته تقریباً بی سابقه بوده است. به طوری که نیروهای اسد را از ادلب، جسر الشغور و پادگان نظامی القرمید به عقب راندند و نبرد اینک در مسافت چهل کیلومتری شهر لاذقیه در جریان است. این ترس در دمشق پایتخت سوریه منعکس شده و باعث افت سریع ارزش پول این کشور از ۲۶۰ به بالای ۳۰۰ لیره مقابل دلار شد.

مسلماً دی میستورا، همان گونه که خود می گوید، حق دارد هر کسی را که بخواهد برای شام به ژنو دعوت کند، اما با این شیوه مدیریتی و این نحوه گفتار، باعث قتل کنفرانس پیش از التیام یافتن آن شد. او نمی تواند تنها برای اینکه اعتقاد دارد ایران کشوری تأثیر گذار در این جنگ است، راه حلی را بر اکثریت مردم سوریه تحمیل کند. تنها ۱۵ درصد از ساکنان سوریه ایران و نظام سوریه را قبول دارند. حتی فرقه علویان که بشار اسد متعلق به آن است، برای رهایی از سران نظام ابراز تمایل می کنند.

فرستاده سازمان ملل هر کاری بخواهد انجام دهد نخواهد توانست کشتار را متوقف کند و کنفرانس هم موفق نخواهد شد و شکست خواهد خورد. همان گونه که روس ها در کنفرانس «مسکو ۲» شکست خوردند. کنفرانسی که تنها نمایندگانی از حکومت سوریه و وابستگان به آن در آن شرکت کردند و مسخره آمیز ترین چیز در آن کنفرانس این بود که برجسته ترین شرکت کننده در آن بشار جعفری، نماینده سوریه در سازمان ملل بود!

دی میستورا بیشتر وقت خود را نزد اسد گذراند و به معارضان اهمیتی نداد. سپس تصمیم گرفت نشستی متناسب با نیازهای رژیم دمشق برگزار کند. سؤال این است که این نشست پیشنهادی، چه کاری می تواند از پیش ببرد در حالی که هیچ تحول قابل قبولی در نحوه اجرایی آن نیست؟ شرکت کنندگان در هر دو کنفرانس پیشین در ژنو به نیمه راه حل رسیده بودند؛ تشکیل حکومتی از معارضان و نظام، البته بدون سران نظام. راه حلی میانه که نشان دهنده کاهش شدید سقف امتیازات است. بدون پذیرش این اصل، کنفرانس ژنو ۳، هیچ معنایی نخواهد داشت، و فرستاده سازمان ملل چیزی برای تهدید معارضان در اختیار ندارد؛ ایران با چنگ و دندان در آنجا حضور دارد، دو سال است که توسط مردان خود و مردانی از لبنان، عراق و افغانستان می جنگند و نتوانسته است هیچ پیروزی به دست آورد. اما معارضان، با وجود تحریم هایی که بر علیه آنها اعمال می شود، و با وجود تنگ شدن عرصه جغرافیایی بر آنها در اردن و ترکیه و لبنان، با رژیم می جنگند و آن را در مراکز خود محاصره می کند. برای رژیم چیزی باقی نمانده است تا سوری ها را از آن بترساند. ده میلیون را از خانه هایشان آواره کرد و بیش از یک چهارم میلیون انسان را کشت.