رییس جمهور فرانسه در جمع سفیران خارجی در پاریس سخنرانی کرد – آژانس خبری فرانسه

مجله فرانسوی «شارلی ابدو»، با سوء استفاده از فضای آزادی، که به طور کلی در غرب و بویژه در فرانسه، حد و مرزی ندارد، اشتباه بزرگی مرتکب شد که تحت پوشش آزادی بیان، به بیش از یک میلیارد مسلمان توهین کرد. اما هنگامی که مفهوم این آزادی، در سایز و اندازه برخی ملتهای خاصی اندازه گیری شده باشد و این اندازه گیری به هیچ عنوان با ملتها و جوامع دیگر متناسب و سازگار نباشد، فاجعه به بار می آید و در این حالت مفهوم آزادی تغییر می کند و برای کسانی که به اعتقادات دینی آنها توهین شده به معضل تبدیل می شود. در این صورت آنها مجبور می شوند در یک معادله نابرابر حرکت کنند، و چون طرف قوی تر تصمیم گرفته است سقف آزادیها تا این حد باشد، همگی باید به آن اذعان کنند و آن را رعایت کنند و گرنه بنا به گفته رئیس جمهور فرانسه ، آنها آزادی بیان را «درک نمی کنند».

هنگامی که حمله به مجله فرانسوی اتفاق افتاد، محکومیت های بین المللی کاملاً روشن و بدون ابهام بود. ولی مفهوم محکومیت از جایی تا جایی دیگر تفاوت دارد، و لازم نیست که محکومیت فقط به این خاطر که حمله به «آزادی بیان» صورت گرفت، عنوان شود، بلکه می توان از دیدگاهی دیگر، مثلاً از زاویه حمله تروریستی به بی گناهان به آن نگریست. با این حال هر چند اصل عمل افراط گرایانه باشد، نمی توان عکس العمل به آن را توجیه کرد، جز اینکه با هدف قرار دادن اصل اساسی آزادی بیان خود جوامع غربی، که همان عدم نقض آزادیهای دیگران است و به علت سوء استفاده از تجمع اعتراض آمیز جهانی بر ضد جنایت تروریستی، ما اینک به مربع اول بازگشتیم. در این جا و با کشیدن تصاویر موهن از حضرت محمد صلوات الله علیه و آله و سلم، این مجله به آزادی صدها میلیون از مسلمانان سراسر جهان تجاوز می کند. دیان پاکیت، سردبیر اجرایی روزنامه «نیویورک تایمز»، در اظهار نظر به عدم انتشار تصاویر موهن به اسلام می گوید: «معمولاً تصاویر یا مواد دیگری که حساسیت های مذهبی دیگران را تحریک کند، منتشر نمی کنیم، بسیاری از مسلمانان، انتشار تصاویری از پیامبرشان را به خودی خود توهین آمیز می دانند، و در نتیجه ما از انجام این کار خودداری می کنیم».

غربی ها هنگامی که ابعاد آزادی ها را مطابق با اندازه و ماهیت جوامع خود بسنجند دچار اشتباه می شوند. خود غربیها آزادی هایشان را بر پایه این اصل بنیادی و منطقی ساخته اند که آزادی ناشی از تعهد فرد و جامعه به وظایف خود می باشد. علاوه بر این ارتباط دادن تکامل یافتن مفهوم آن با زمینه تاریخی جوامع غربی نشان می دهد که فرانسویان مثلاً، افتخار می کنند آزادی های آنها در بین همتایان غربی، در مراکز پیشرفته تری قرار دارد، و این حق آن هاست تا زمانی که در محدوده کشور و هموطنان خودشان است، اما عقل و منطق می گوید که آنها هرگز نباید انتظار داشته باشند که در روستاهای نیجریه و یا دهکده های پاکستان و سواحل اندونزی نسبت به این مفهوم درک و آگاهی داشته باشند، هنگامی که آن را حمله ای آشکار به دین خود می پندارند و آن را قبول نمی کنند. با یاد آوری اینکه حتی در داخل فرانسه نیز پرسش های بحث برانگیزی، درباره استانداردهای دوگانه در برخورد با آزادی بیان وجود دارد.

و در حالی که پاپ واتیکان، در باره این بحث و درباره آزادی بیان و انتشار تصاویر توهین آمیز از سوی مجله موضعی واضح داشت و توضیح داد که دارا بودن این «حق اساسی» اجازه «اهانت» به اعتقادات دیگران و تمسخر آن ها را نمی دهد، اما فرانسوا اولاند، رئیس جمهور فرانسه با گفتن این عبارت که «کسانی که به مجله اعتراض می کنند، پیوند فرانسه را با آزادی بیان درک نمی کنند، و اینکه کشورش اصول و ارزشهایی دارد، که آزادی از آن جمله است.

آقای رئیس جمهور، با عرض پوزش، تحریک صدها میلیون نفر از مسلمان، برای ابراز خشم از تعداد انگشت شماری تروریست، آزادی بیان نیست، بلکه تجاوز به آزادی بیان است.